Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος
Ο Κολοσσός της Ρόδου. Όταν έπεσε καταπλάκωσε τριάντα οικείες στο λιμάνι της Ρόδου.
Αναφέραμε σε προηγούμενο σημείωμά μας, για τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, που δεν κατόρθωσε να εκπορθήσει τη Ρόδο, αφού ο Διόγνητος με την ευφυΐα του τον ανάγκασε να λύσει την πολιορκία.
Οι πολιορκητές έφυγαν. Άφησαν όμως πίσω τους την τεράστια πολιορκητική μηχανή τους. Αυτή τη μηχανή την εκμεταλλεύτηκαν οι Ρόδιοι. Την τεμάχισαν και την πούλησαν ως μέταλλο.
Τότε οι Ρόδιοι, ενθουσιασμένοι για την ελευθερία τους, με τα χρήματα που έλαβαν από το μέταλλο, αποφάσισαν να τιμήσουν τον προστάτη του νησιού, το θεό Ήλιο.
Θα κατασκεύαζαν το ομοίωμα ενός άνδρα σε υπερφυσικές διαστάσεις με τη μορφή του ήλιου (ή την ακτινοβολία του ήλιου).
Την κατασκευή του ανέλαβε ο Χάρης ο Λίνδιος από τη Ρόδο που ήταν μαθητής του Λύσιππου.
Η κατασκευή του τεράστιου ομοιώματος κράτησε δώδεκα χρόνια.
Ήταν έτοιμο περίπου το 280 π.Χ.
Στήθηκε στο λιμάνι του νησιού και είχε ύψος τριάντα μέτρα.
Ονομάστηκε ‘Κολοσσός της Ρόδου’ και αποτέλεσε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου.
Τα γόνατα του Κολοσσού δεν άντεξαν σε έναν σεισμό που έγινε το 226 π.Χ. και κατέρρευσε, ισοπεδώνοντας τριάντα οικείες.
Αυτό δηλώνει πως το κατασκεύασμα δεν ήταν μέσα στη θάλασσα αλλά στην άκρη του λιμανιού.
Έμεινε εκεί σωριασμένο πολλούς αιώνες προξενώντας το θαυμασμό των επισκεπτών του νησιού.
Οι Ρωμαίοι δεν το πείραξαν, ούτε οι βυζαντινοί.
Χίλια περίπου χρόνια ( 936 για την ακρίβεια) έμεινε σωριασμένο το γιγάντιο είδωλο του θεού ήλιου στο λιμάνι της Ρόδου.
Είχε γίνει, πια, ένα μνημείο του νησιού. Ώσπου ήρθε το έτος 654 με τους Αγαρηνούς πειρατές.
Τότε αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν ο Κώνστας Β΄ ο Πωγωνάτος (‘μουσάτος’) που βασίλευσε από το 641 έως το 668.
Ας δούμε όμως τι μας λέει ο βυζαντινός συγγραφέας Ζωναράς (1100-1180) για τους Αγαρηνούς το Κώνστα και την τύχη του Κολοσσού.
(δες τη φώτο του κειμένου του βυζαντινού συγγραφέα)
Το κείμενο του βυζαντινού συγγραφέα Ζωναρά που αναφέρεται στον Κολοσσό της Ρόδου
Πήγε, λοιπόν, ο Κώνστας στο Φοίνικα που ήταν νεώριο της Λυκίας (παράλια Μικράς Ασίας) και ετοίμασε το στόλο του.
Δεν είχε καλή τύχη.
Ήταν δηλωτικό και το όνειρο που είδε (!) μας λέει ο Ζωναράς.
Βάφτηκε με αίμα Ρωμαίων η θάλασσα και στη ναυμαχία υπερίσχυσαν οι Αγαρηνοί: «τοσούτος γέγονε φόνος Ρωμαίων ως εκ του αίματος πορφυρωθήναι την θάλασσαν».
Ο αυτοκράτορας για να γλιτώσει πέταξε τα βασιλικά ρούχα και φόρεσε λαϊκά μπήκε σε ένα τυχαίο πλοίο και διέφυγε. Επί λέξει: «Ο δε βασιλεύς εσθήτα φαύλην ενδύς και εις πλοίον εμβεβηκώς το παρατυχόν μετά τινων ολίγων διέδρα και εις το Βυζάντιον διασέσωστο.»
Τότε οι πειρατές κατέλαβαν το νησί. Η τύχη του σωριασμένου για χίλια χρόνια κολοσσού στην ακτή της Ρόδου έλαχε να έχει τέλος.
Τον τεμαχίσανε ο Αγαρηνοί και τον πούλησαν. Σημειώνει μάλιστα πως ο Εβραίος έμπορος που τον πήρε χρησιμοποίησε εννιακόσιες (!) καμήλες.
Επί λέξει: «τον χαλκόν Ιουδαίος πριάμενος έμπορος εννακοσίαις καμήλοις λέγεται τούτον μετενεγκείν».
Έτσι, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, μπήκε στα χυτήρια της εποχής για να γίνει χύτρες και μπακίρια...
