ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΣΤΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ‘64...


« Οι Τούρκοι ...διχοτόμησαν την Κύπρο!
"Οι τουρκοκύπριοι έφθασαν μέχρι του σημείου να διχοτομήσουν την Μεγαλόνησον κρατούντες για λογαριασμό τους την μερίδα του λέοντος. Ο χάρτης που δημοσιεύουμε τυπώθηκε στην Άγκυρα και διανέμεται στην Κύπρο. Όπως βλέπετε, εις τον τουρκικόν τομέα (το επάνω μέρος) που έχει διακοσμηθή και με τουρκικάς σημαίας, περιλαμβάνεται και η πρωτεύουσα της Κύπρου, η Λευκωσία. Οι Έλληνες, που αποτελούν το 80% του πληθυσμού της Μεγαλονήσου - κατά τους Τούρκους– θα πρέπει να ονομάσουν πρωτεύουσαν των την Λεμεσό ή την Λάρνακα.» (εφημ. Εμπρός 4/1/1964)



Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Διαβάζω από την blogόσφαιρα τις θέσεις του Υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας που αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα ελληνικά νησιά (δες μετά αυτό) και κάνω συναφείς συνειρμούς - η ιστορική μνήμη πάει στο τότε… Στη δεκαετία του 1960, που ήμουνα παιδί...

Δέκα χρόνια πριν την εισβολή οι Τούρκοι είχαν εκδηλώσει τα σχέδια διχοτόμησης της Κύπρου. Κι αυτά δεν έγιναν γνωστά μόνον στην Τουρκία, αλλά στην Ελλάδα, στην Κύπρο, σε όλον τον κόσμο.
Το δημοσίευμα της εφημερίδας «Εμπρός» της 4ης Ιανουαρίου 1964 δημοσίευσε τα τουρκικά επεκτατικά σχέδια του στρατιωτικού κατεστημένου της Τουρκίας προβλέποντας τις δραματικές εξελίξεις της επόμενης δεκαετίας.
Η Ελλάδα πνιγμένη στον δικομματισμό, αδυνατούσε να δει τι μέλλει γενέσθαι…
Τα δύο μεγάλα κόμματα, όπως και σήμερα, βρισκόντουσαν σε αναβρασμό. Αλλά ευτυχώς (!!) οι Τούρκοι δεν ...τόλμησαν να πραγματοποιήσουν απόβαση στη Κύπρο, και έτσι ...μπορούσαν να γίνουν οι ...εκλογές(!!).
Γράφει, επακριβώς, στο κύριο θέμα της η αναφερόμενη εφημερίδα, που σήμερα, αισθανόμαστε να μας κατακλύζει η αγανάκτηση:
« Η νέα οξύτης, την οποίαν, αποτόμως, συνεπεία των Τουρκικών απειλών, είχε προσλάβει την νύκτα της Πρωτοχρονιάς το θέμα της Κύπρου, εδημιούργησε προς στιγμήν την εντύπωσιν ότι βαίνομεν προς αναβολήν των εκλογών και ματαίωσιν της αποφασισμένης διαλύσεως της Βουλής, σχηματιζομένης και πάλιν πολιτικής Κυβερνήσεως εκ της Ενώσεως Κέντρου, προς υπεύθυνον διαχείρισιν του Κυπριακού. Ευτυχώς, η Τουρκία, δεν ετόλμησε να πραγματοποιήση τας περί αποβάσεως απειλάς της και ούτω η οξύτης του Κυπριακού υπεχώρησε, κατόπιν δε τούτου δεν προβλέπεται αλλαγή εις τας δια του διορισμού της Υπηρεσιακής Κυβερνήσεως Παρασκευοπούλου δια ραγδαίας πολιτικάς εξελίξεις. Απομένει ήδη η διάλυσις της Βουλής και η δια του ιδίου Βασιλικού Διατάγματος προκήρυξις των εκλογών δια την 16ην Φεβρουαρίου.»
Οι Τούρκοι δεν απειλούσαν, απλά, ενημέρωναν για τις προθέσεις τους...

Οι Τούρκοι, όμως, και επίσημα, λοιπόν, δεν κρύβουν τις προθέσεις τους. Θα πραγματοποιήσουν απόβαση στο νησί. Η απόφαση ήταν δεδομένη, Ο χρόνος δεν είχε ωριμάσει ακόμη και το χειρότερο η Ελλάδα δεν μπορούσε να το ...ακούσει. Ή κώφευε ή ήταν προσηλωμένη στα της πολιτικής εξουσίας δρώμενα...
Λέει ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών στο δημοσίευμα που παρατίθεται:
«η Τουρκία θα ζητήση την διχοτόμησιν της Κύπρου, αν όλαι αι άλλαι λύσεις της παρούσης κρίσεως αποτύχουν.
»Η Τουρκία ούδέποτε θα δεχθή κατάργησιν των συμφωνιών δια την Κύπρον την οποίαν επιδιώκει ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.
»Η κυβέρνησις της Άγκυρας έχει ως πρωταρχικόν σκοπόν εις περίπτωσιν καθ’ ήν θα απεφασίζετο αναθέωρησις του Συντάγματος της Κύπρου, να ενισχύση τας εγγυήσεις τας σχετικάς με την ασφάλειαν της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου, εγγυήσεις των οποίων την ανεπάρκειαν απέδειξαν τα τελευταία γεγονότα εν Κύπρω.
Εξ άλλου 20.000 τρομοκράται της ΕΟΚΑ, εξωπλισμένοι μέχρις οδόντων συνέχισεν ο Τούρκος Υπουργός δρουν ελευθέρως εις ολόκληρον την Κύπρον και η σφαγή των Τούρκων εις την Κύπρον θα ηδύνατο να επαναληφθή ανά πάσαν στιγμήν.»
Αν και η εφημερίδα δηλώνει ότι ο Υπουργός των Εξωτερικών της Τουρκίας Ερκίν ψεύδεται για τους «20.000 τρομοκράτας της ΕΟΚΑ», ποιος μπορούσε να τους σταματήσει;
Τα πολιτικά πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο…
...και με τη Χούντα φθάσανε στον χείριστο βαθμό... στη απόβαση...στην εισβολη...στους νεκρούς...αγνοούμενους... Και το αίμα ακόμη ρέει...



ΕΛΛΑΔΑ, ΜΑΝΑ ΓΗ, ΑΙΩΝΙΑ

Οι καλύτεροι ...πλαστογράφοι των αρχαίων νομισμάτων





Αντίγραφο νομίσματος του Μέγα Αλέξανδρου της "Βουλγαρικής Σχολής Αντιγράφων", το πρωτότυπο βρέθηκε στην Ταρσό της Μικράς Ασίας. Πουθενά δεν γράφει ότι είναι αντίγραφο.
(Αντίγραφο Σβορώνου Plate VIII, 1. )

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Η ερώτηση ενός αναγνώστη ήταν η αιτία της γραφής αυτού του σημειώματος. Με ρωτά αν αυτά τα αρχαιοελληνικά νομίσματα που πωλούνται στις ξένες δημοπρασίες είναι πραγματικά.
Δράττομαι έτσι της ευκαιρίας να αναφερθώ στους καλύτερους αντιγραφείς των νομισμάτων. Αυτοί είναι οι ...Βούλγαροι!
Έχουν την πρωτιά στην κατασκευή πλαστών νομισμάτων.
Είναι γνωστό στον συλλεκτικό κόσμο πως ο καλύτερος κατασκευαστής πλαστών αρχαίων νομισμάτων στον κόσμο είναι σήμερα η αμφισβητούμενη βουλγαρική επιχείρηση Slavey Petrov. Ο Βούλγαρος κατασκευαστής διαμένει στη Γερμανία και έχει την Ιστοσελίδα : Titiana & Slavey Art Numis.


Τετράδραχμο του Λυσιμάχου. Αντίγραφοτου Slavey, σε ασήμι. Το πραγματικό είναι του 288-281 π.Χ.
Ο οίκος Slavey αμφισβητείται γιατί δεν είχε (ή γιατί δεν έχει) χαρακτηρίσει όλα τα πλαστά που κατασκεύασε ως αντίγραφα. Επιπλέον οι μαθητευόμενοι του- στην πλαστογράφηση- έχουν δημιουργήσει καινούργια αντίγραφα για την προσέλκυση νέων πελατών.
Το κακό, όμως, είναι πως οι νέοι συλλέκτες που δεν γνωρίζουν, θα πιστέψουν πως ο οίκος Slavey έχει αυθεντικά νομίσματα.


Πτολεμαίος ο Α' - Αλέξανδρος, τετράδραχμο. Αντίγραφο του Slavey. Ασήμι 950, πουθενά δεν γράφει ότι είναι αντίγραφο.

Τα πλαστά νομίσματα Slavey ένα έμπειρο μάτι μπορεί εύκολα να τα εντοπίσει.
Οι βουλγαρικές πλαστογραφίες έχουνε ένα ύφος χαρακτηριστικά επιδεικτικό.
Τα νομίσματα συνοδεύονται και με επεξηγήσεις που δηλώνουν πως τάχα είναι αρχαία παρά του ότι είναι, απλά, σλαβικά αντίγραφα.
Το μήτρα τους είναι διαφορετική, πιο λεπτομερής, φωτεινή ή περισσότερο εκφραστική, συχνά με αισθησιακά μάτια ώστε να είναι περισσότερο εντυπωσιακά.
Το εργαστήριο του Σλάβεϊ προσπαθεί να μιμηθεί και να πρωτοτυπήσει και στην κατασκευή των πλαστών νομισμάτων. Έτσι εργάζονται όπως οι αρχαίοι. Δηλαδή, με το χέρι. Κόβουν τη μήτρα που θέλουν να χρησιμοποιήσουν με το χέρι και αποφεύγουν τη χρησιμοποίηση σύγχρονων μηχανών κοπής.
Χρησιμοποιούν, επίσης, υδραυλική πίεση και αποφεύγουν τη χρήση δίσκου ή βαριοπούλας. Αυτό τυπικά οδηγεί στο σχηματισμό ομοιόμορφων επιφανειών.
Η εταιρεία Slavey έχει κάνει πάρα πολλά αντίγραφα από το 1966. Έχει πουλήσει πάνω από τριακόσια αντίγραφα από κάθε μήτρα που έχει δημιουργήσει.
Επειδή όμως η υπόθεση έχει χρήμα, εμφανίστηκαν και ανταγωνιστές. Διάφοροι άλλοι, Βούλγαροι και αυτοί, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα που τυχόν είχε ο Σλάβεϊ, τα παρουσιάζουν ως δικά τους και τα ξαναπουλούν. Εκτός από αυτά κάνουν και αντίγραφα των ...αντιγράφων του Σλάβεϊ.
Αθηναϊκό τετράδραχμο. Αντίγραφο του Slavey σε ασήμι 950. Το πραγματικό είναι του 157-63 π.Χ.
Τα πωλούν μάλιστα μέσω του eBay. Αυτά τα νομίσματα είναι τυπικά πιο ελαφριά από τα πρώτα αντίγραφα και προσεγγίζουν το βάρος των πραγματικών αρχαίων νομισμάτων.
Η αλήθεια είναι ότι ο Σλάβεϊ συχνά δημιουργεί εκλεπτυσμένη εργασία, αν και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί όλη η δημιουργία ως ξεχωριστή.
Σάτυρος της Θάσου με τη νύμφη. Αντίγραφο του Slavey κλασικός στατήρας. Το πραγματικό είναι του 430-411 π.Χ.


Καλό είναι, επίσης, να γνωρίζουν οι συλλέκτες πως τα κομμάτια που παρουσιάζονται με την προσωνυμία «Βουλγάρικης Σχολής», πωλούνται ως δημιουργίες του Σλάβεϊ, εξαπατώντας τους συλλέκτες με την φήμη που απέκτησε το όνομα Slavey.
--

Is FYROM a democratic country YES or NO ?

πρόταση taxalia



Δημοσκόπηση-απάντηση στο αμερικάνικο ιστολόγιο http://www.topix.com/



27 Μαϊ 2009



Is FYROM a democratic country YES or NO ?



Στο taxalia πληρώνουμε μετρητοίς και με το ίδιο νόμισμα. Ψηφίστε και διαδώστε !!!!!



http://www.topix.com/forum/topstories/TSU2Q2IEJAHQ3BADQ





Ψηφίστε πηγαίνοντας στο εικονιζόμενο ιστολόγιο.

Η αμαζόνα, ο Σάτυρος ...και τα ελβετικά φράγκα



Γράφει ο Γιώργος Έχέδωρος

Βλέπουμε την Αμαζόνα, γυμνή από τη μέση και πάνω με γυρισμένη την πλάτη στο ‘μπανιστιρτζή’ Σάτυρο. Έχει γονατίσει με το αριστερό πόδι και προσπαθεί να φτιάξει το τόξο της.
Είναι το ασημένιο νόμισμα της πόλης των Σολέων. Στην άλλη πλευρά υπάρχει ένα ανάγλυφο τετράγωνο με τη λέξη ’ ΣΟΛΕΩΝ ‘, και ανάγλυφα τα προϊόντα της, ένα τσαμπί σταφύλι (βότρυς) και μια μέλισσα.
Πρόκειται για την πόλη ΣΟΛΟΙ, της Κιλικίας που ήταν ξακουστή για τα κρασιά της και το μέλι της.
Βρισκόταν στο νότιο μέρος της Μικράς Ασίας, απέναντι από την Κύπρο, και από την ομιλία των κατοίκων της προήλθε και η λέξη ‘σολοικισμός’ , ‘σολοικίζω, ή ‘σόλοικος’. Που το νόημα της δεν είναι καθόλου κολακευτικό.
Η λέξη ‘σολοικίζω’ άρχισε να λέγεται περιπαικτικά για τους κατοίκους των Σολέων, που προσπαθούσαν με κακό τρόπο να μιμηθούν την αττική διάλεκτο.
Διαβάζουμε στο λεξικό του L & Sc. “Λέγεται ότι παρήχθη η λέξις εκ της παραφθοράς της αττικής διαλέκτου υπό των Αθηναίων αποίκων των εν Σόλοις της Κιλικίας).
Γράφει μάλιστα ο κωμικός ο Ιπποκράτης : «σολοικότερον ἂν εἴη » που θα πει: θα ήταν άξεστο, ηλίθιο.( Αγμ. 763).
Πληροφορούμαστε πως ο τόπος των Σολέων ήταν ιδανικός για κυνήγι και όπως αναφέρει και ο ρωμαίος ιστορικός Πλίνιος οι Σολοί παρήγαγαν εξαιρετικής ποιότητας οίνου.
Όσο για τις Αμαζόνες, όχι δεν ζούσαν στην περιοχή, αλλά ήταν τόσο γνωστές και μυστηριώδεις αλλά και γοητευτικές που εμπλέκονταν μέσα στα παραμύθια των κατοίκων. Οι κυνηγοί, προφανώς θα τις είχαν ...δει (...μπανίσει) μέσα στα πυκνά δάση της περιοχής.
Ο Διογένης ο Λαέρτιος που έζησε περί τον δεύτερο αιώνα μας λέει πως η πόλη ιδρύθηκε από το Σόλωνα:
«(Σόλων) ἐν Κιλικίᾳ, πόλιν συνῴκισεν ἣν ἀφ' ἑαυτοῦ Σόλους ἐκάλεσεν· ὀλίγους τέ τινας τῶν Ἀθηναίων ἐγκατῴκισεν, οἳ τῷ χρόνῳ τὴν φωνὴν ἀποξενωθέντες σολοικίζειν ἐλέχθησαν.»(Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων Βιβλίον Α', 51)
Δηλαδή,

(Ο Σόλων) στην Κιλικία ίδρυσε πόλη που την ονόμασε από τον εαυτό του Σόλους. Με τους λίγους Αθηναίους που κατοίκησαν εκεί, με την πάροδο του χρόνου αποξενώθηκαν από την ελληνική γλώσσα και πήραν την ονομασία ότι σολοικίζουν.
Για το σολοικισμό κάνει μια αναφορά και ο Στράβων στη Γεωγραφία του:
«ἀπὸ δὲ τοῦ καρίζειν καὶ τὸ βαρβαρίζειν μετήνεγκαν εἰς τὰς περὶ ἑλληνισμοῦ τέχνας καὶ τὸ σολοικίζειν͵ εἴτ΄ ἀπὸ Σόλων εἴτ΄ ἄλλως τοῦ ὀνόματος τούτου πεπλασμένου.»
Δηλαδή,
Από το καρίζω (σ.σ. όπως μιλούσαν οι Κάρες) και το βαρβαρίζω μπήκε στην ελληνική φιλολογία και το σολοικίζειν, που προήλθε είτε από το όνομα Σόλων ή από άλλο πλασμένο παραπλήσιο όνομα.

Και όλη αυτή η ‘βαβούρα’ περί των Σολέων και το σολοικίζω έγινε για τον απλό λόγο:
Ο στατήρας αυτός (το νόμισμα) είναι του 425 με 400 π.Χ. είναι από καθαρό ασήμι και ζυγίζει 10, 68 γραμμάρια και πωλείται, παρακαλώ, στις δημοπρασίες στην τιμή των 18 χιλιάδων ελβετικών φράγκων.
Όταν βγάλουν στο σφυρί τα μάρμαρα του Παρθενώνα τότε θα ...χτυπήσουμε κι εμείς!

Αρχαιολογικός χώρος Τερπνής Σερρών:Οι πέτρες συνεχίζουν να διηγούνται την ιστορία του,άλλα και να καλούν σε βοήθεια.......

















Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΤΕΡΠΝΗΣ

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Δυόμιση χιλιόμετρα ννδ της Τερπνής του νομού Σερρών σε μια τοποθεσία που ονομάζεται ‘παλιόκαστρο’ βρίσκεται ένας σημαντικός αρχαιολογικός χώρος. Στο συγκεκριμένο τόπο, όπου έχουν εντοπιστεί οι αρχαιότητες, έχει ερευνηθεί και ανασκαφθεί από την αρχαιολογική υπηρεσία. Ήρθαν στο φως σημαντικά ευρήματα τα οποία φυλάσσονται σήμερα στο αρχαιολογικό Μουσείο Καβάλας.Έχουν γίνει δύο τομές επάνω σε έναν επιβλητικό λόφο που δεσπόζει της περιοχής. Η ομορφιά του τοπίου είναι μαγευτική. Στους πρόποδες του λοφίσκου ρέει ακατάπαυστα το νερό που κατεβαίνει από τη δυτική δασώδη οροσειρά των Κρουσίων. Μεγάλα πλατάνια καλύπτουν τις δύο όχθες που σχηματίζουν ένα θαυμάσιο πλάτωμα που χρησιμοποιείται από τους ντόπιους στις ανοιξιάτικες εξόδους τους.Στον επισκέπτη δίνεται η αίσθηση πως βρίσκεται σε ένα σημαντικό μέρος, όπου πρέπει να έχει οπωσδήποτε ένα ιστορικό βάθος.Όστρακα (κεραμικών) είναι διάσπαρτα σε όλη την περιοχή και στον αρχαιολογικό χώρο του λοφίσκου αλλά και στους γύρω από αυτόν. Γίνεται φανερό πως όλη η περιοχή ήταν κατοικημένη στην αρχαιότητα.Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το χώρο εξόρυξης χρυσού στα χίλια πεντακόσια μέτρα από τον αρχαίο οικισμό. Εκεί θα συναντήσει κανείς λοφίσκους από λίθους (δεκάδες χιλιάδες) που ως φαίνεται έχουν αφαιρεθεί από πάνω τους, σε αρχαίους υψικαμίνους, πολύτιμα μέταλλα.Τα σημεία του λοφίσκου που ανασκάφθηκαν από την αρχαιολογική υπηρεσία έχουν περιφραχθεί και σκεπαστεί με λαμαρινοκατασκευές. Εντούτοις σε πολλά σημεία οι περιφράξεις έχουν καταστραφεί και η πρόσβαση σε αυτόν δεν είναι απαγορευτική.

Ναός της Αρτέμιδος;

Η έκπληξή μας ήταν όταν είδαμε έναν μαρμάρινο κίονα με ανάγλυφο πρόσωπο ενός παιδιού με δώδεκα σειρές ανάγλυφων γραμμάτων. Δεν είμαστε ειδικοί για να καθορίσουμε τη χρονολογία της επιγραφής. Αλλά δύο στοιχεία τα οποία εντοπίσαμε μας δίδουν την εντύπωση πως πρόκειται για αρχαίο Ναό προς τιμή της Αρτέμιδας.Ο χώρος είναι σε σχήμα παραλληλεπίπεδου όπου εκατέρωθεν των πλευρών υπάρχουν οι βάσεις για τους κίονες, οι οποίοι βρίσκονται συγκεντρωμένοι έξω από το χώρο. Πρόκειται, λοιπόν, για αρχαίο Ναό.Η επιγραφή είναι χαραγμένη, όπως προαναφέραμε, σε μαρμάρινο κίονα. Στην επιγραφή γίνεται αναφορά στην Αρτέμιδα. Χαράχθηκε, προφανώς, για να τιμήσουν τον εικονιζόμενο Τόρκο. Από ότι μπορέσαμε να καταλάβουμε, η επιγραφή έχει ως εξής:


ΚΕ ΤΟΡΚΩ


ΝΟΥΜΕΣΙΣ ΙΜΑΤΥΩ


ΤΟΙΣ ΕΙΔΕΙΟΙΣ ΤΕΚΝΟΙΣ


ΝΟΥΜΕΣΙ- ΛΙΝΤΩ


ΖΩΣΙΝ ΚΕ ΑΡΤΕΜΙΣ


ΑΡΤΕΜΙΣ -- ΜΑΤΕΙΩ


ΤΑΡΟΥΤΙΝΑΣ ΔΙΜΗ—Ε- ΕΙΣ


ΤΟΡΚΟΣ ΑΡΤΕΜΙΣ ΚΙ ΟΥΙΑ

ΑΝΗΡ ΑΥΤΗΣ ΑΝΕΣΤΗΣΕΝ


ΜΑΤΕΙΩ ΕΚ ΤΩΝ ΕΙΔΙΩΝ ΚΟΠΩΝ


ΜΝΕΙΑΣ ΧΑΡΙΝ


Τ.


Τα ονόματα τα οποία είναι χαραγμένα: Τόρκος, Ματύω, Λιντώ, Ματείω, Ταρουτίνα διαπιστώσαμε πως είναι θρακικής προέλευσης.

Σχετική αναφορά για την προέλευση των ονομάτων αυτώνγίνεται στο βιβλίο: Inscriptiones Graecae (Academiae Scientiarum Germanicae Editae) Berolini MCMLXXII.Επίσης μια μακεδονική επιγραφή με το όνομα Τόρκου φιλοξενείται στη σελίδα 243 του αναφερόμενου βιβλίου:

Περισσότερα στο Βισάλτη

Ο Φιλόσοφος των Φιλοσόφων Ερμής ο Τρισμέγιστος



Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Ακόμη και σήμερα, όταν θέλουμε να τονίσουμε την ηθελημένη σιωπή ενός ανθρώπου, λέμε: ‘έχει το στόμα του ερμητικά κλειστό’... Η λέξη ‘ερμητικά’ προήλθε από το αρχαίο μυστικιστικό φιλοσοφικό ρεύμα που είναι γνωστό ως ‘ερμητισμός’.

Είναι ένα σύστημα μεταφυσικών αξιών που δημιουργήθηκε ή καλύτερα διαμορφώθηκε στην ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή. Οι βάσεις του ανάγονται στις φιλοσοφικές θεωρήσεις της πλέον πολυσυζητημένης προσωπικότητας όλων των εποχών, του Ερμή του Τρισμέγιστου.
Σύμφωνα με όλες τις αρχαίες πνευματικές πηγές ο Ερμής ο Τρισμέγιστος βασίλευσε στην αρχαία Αίγυπτο πολύ πριν από την κλασική ελληνική αρχαιότητα και πολύ πριν από τους γνωστούς Αιγύπτιους Φαραώ.(πριν από την τρίτη ή τέταρτη χιλιετία π.Χ.).

Στους Αιγυπτίους είχε την ίδια έκφραση με το σεληνιακό θεό Θώθ. Λέγεται πως η ονομασία του προέρχεται από το έρμα ή έρεισμα ( η βάση, η αρχή) γιατί όλες οι επινοήσεις του ανθρώπου αποδίδονται σε αυτόν. Στον Ερμή οδηγείται η δημιουργία του έναρθρου λόγου, της γλωσσικής απεικόνισης (γραφής), της αριθμητικής, της γεωμετρίας, της αστρονομίας, της μουσικής, της σωματικής υγείας, της σωματικής έκφρασης (χορός), της γλυπτικής και πολλών άλλων.

Εκτός από τη βασιλική του ιδιότητα, ήταν σεβαστός για την φιλοσοφία του και την γνώση της ιατρικής.
Στις θεωρήσεις και γνώσεις αυτές μύησε το αιγυπτιακό ιερατείο το οποίο κατόπιν βάσει των γραπτών του σοφού Βασιλιά, δίδασκε στους μύστες τη γνώση του κόσμου.
φωτο: ο σμαραγδιένος κήπος (έργο του Ερμή του Τρισμέγιστου)


«Μία θεότητα στον κόσμο υπάρχει»

Ο Ερμής αναφέρεται ως ένας παντογνώστης στα χρόνια της βασιλείας του Σώστρου. Γράφει σχετικά ο Ιωάννης Μαλάλας (7-8 αιων):
" Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος ὁ Αἰγύπτιος, ἀνὴρ φοβερὸς ἐν σοφίᾳ· ὃς ἔφρασε τρεῖς μεγίστας ὑποστάσεις εἶναι τὸ τοῦ ἀῤῥήτου καὶ δημιουργοῦ ὄνομα, μίαν δὲ θεότητα εἶπε· "
Δηλαδή:
Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ο Αιγύπτιος, άνδρας με φοβερή σοφία. Ο οποίος είπε πως του ακατάληπτου και δημιουργού το όνομα έχει τρεις υποστάσεις σε μια ενιαία θεότητα",
δίδοντας έτσι το τριαδικό της υπόστασης του Θεού, που κατόπιν ενσωματώθηκε στην Ορθοδοξία.
Ο αναφερόμενος βυζαντινός συγγραφέας συνεχίζοντας μας πληροφορεί πως έχει μελετήσει το έργο του Ασκληπιού για τον Τρισμέγιστο («Ερμού Τρισμέγιστου Ασκληπιός ήτοι περί φύσεως θεών διάλογος»), όπου και τα αναγραφόμενα. Τονίζει πάντως πως ο λόγος του Ερμή δεν είναι εφικτός στους αμύητους. Επί λέξει: ‘οὐ γὰρ ἐφικτόν ἐστιν εἰς ἀμυήτους τοιαῦτα μυστήρια παρέχεσθαι, ἀλλὰ τῷ νοῒ ἀκούσατε’.
Ένα σημαντικό κομμάτι από τη φιλοσοφική θεώρηση του Ερμή του Τρισμέγιστου, του φιλοσόφου των φιλοσόφων, αφού προηγείται τουλάχιστο τρεις χιλιάδες χρόνια της κλασικής αρχαιότητας.

“ ἓν μόνον ἐστὶ τὸ φῶς νοερὸν πρὸ φωτὸς νοεροῦ· καὶ ἦν ἀεὶ νοῦς νοὸς φωτεινός, καὶ οὐδὲν ἕτερον ἦν ἢ ἡ τούτου ἑνότης, ἀεὶ ἐν αὑτῷ ὢν ἀεὶ τῷ αὑτοῦ νοῒ καὶ φωτὶ καὶ πνεύματι πάντα περιέχει.ἐκτὸς τούτου οὐ θεός, οὐκ ἄγγελος, οὐ
δαίμων, οὐκ οὐσία τις ἄλλη· πάντων γὰρ κύριος καὶ θεός, καὶ πάντα ὑπ' αὐτὸν καὶ ἐν αὐτῷ ἐστιν.”


Δηλαδή,
Μία μόνο είναι η άυλη Ύπαρξη, πριν από την πεπροικισμένη με νου ζωή. Πάντοτε υπήρχε ο λαμπερός Νους της Ύπαρξης, και τίποτε άλλο δεν ήταν παρά η καθαυτή έννοιά του, πάντοτε μέσα σε αυτό, πάντοτε η κατανόησή του. Η ύλη και τα πνεύματα περιέχονται σε αυτό.
Μακριά από την Ύπαρξη αυτήν δεν υπάρχει ούτε θεός, ούτε δαίμονας ούτε κάποια άλλη ουσία. Γιατί σε όλα αυτά είναι ένας ο κύριος και θεός και όλα βρίσκονται υπό αυτόν και σε αυτόν ανήκουν.


Έτσι, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ήταν ο πρώτος που μίλησε για έναν Δημιουργό του Κόσμου, χιλιάδες χρόνια πριν καθιερωθούν οι σημερινές μονοθεϊστικές θρησκείες σε όλη την υφήλιο.


«Ο Ερμής ήταν ο Τρίτος Μέγιστος»

Μια άλλη αναφορά που αξίζει να σημειώσουμε είναι αυτή από άλλον έναν βυζαντινό συγγραφέα. Τον Ιωάννη το Μοναχό (5ος αι.; ). Σε διάλογο μεταξύ του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Ιουλιανού και των χριστιανών Ευγενίου και Μακαρίου ( “πρεσβύτεροι τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Ἐκκλησίας ὑπάρχοντες” ), αναφέρεται στην ύπαρξη τριών βασιλέων της Αιγύπτου με το όνομα Ερμής.
Γράφει επί λέξει ο συγγραφέας των πρώτων βυζαντινών αιώνων:
“ εἰσὶ καὶ παρ' Ἕλλησιν ἄνδρες σοφώτατοι οὐ μόνον δὶς γεννηθέντες, ἀλλὰ καὶ τρίς· ὅ τε γὰρ Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος ἐπικαλούμενος, τρίτον ἦλθεν ἐν κόσμῳ, ἑαυτὸν ἐπιγνοὺς, καθὼς αἱ ἱεραὶ αὐτοῦ καὶ θαυμάσιαι βίβλοι διαγορεύουσι, καὶ διὰ τοῦτο Τρισμέγιστος ὀνομάζεται”

Δηλαδή,
Υπάρχουν και στους Έλληνες άνδρες σοφώτατοι που δεν γεννήθηκαν δύο φορές αλλά τρεις. Όπως για παράδειγμα ο Ερμής ο Τρισμέγιστος που αποκαλείται. Ήρθε για τρίτη φορά στον κόσμο, αναγνωρίζοντας τον εαυτό του, όπως μας λένε τα ιερά και θαυμάσια βιβλία του, γι’ αυτό άλλωστε Τρισμέγιστος λέγεται.


Στον Ιωάννη το Μοναχό αναφέρεται ο Ερμής ως Έλληνας θεός που βασίλεψε στην Αίγυπτο, όπως και οι συνονόματοί του κατά το μακρινό παρελθόν.

Ερμής ο Τρισμέγιστος στη Δύση

Μόλις το 15ο αιώνα έγινε γνωστό το έργο του Ερμή του Τρισμέγιστου στη Δύση. Στα χρόνια, δηλαδή, της Αναγέννησης. Μεταφράστηκαν, τότε, από τον Μαρτσίλιο Φιτσίνο -από τα ελληνικά στα λατινικά- αποσπάσματα από το έργο του φιλοσόφου των φιλοσόφων ως “Hermetica Corpus Hermeticum” .

Αυτή η μετάφραση αποτέλεσε το έναυσμα. Το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων διογκώθηκε ξαφνικά και από τότε έχουν γίνει αμέτρητες εκδόσεις ενσωματώνοντας στο έργο όλες τις μυστικιστικές και αλχημικές θεωρήσεις των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων. Ακολούθησαν από τότε έως σήμερα, πάρα πολλές εκδόσεις σε τουλάχιστον εκατό γλώσσες.
Φωτο Βιβλίου: Ερμής ο Τρισμέγιστος, Παρίσι, έκδοση 1549.

φωτο Βιβλίου: The Divine Pymander of Hermes Mercurius Trismegistus. 1630.



























Σλαβομακεδόνες: ‘είμαστε αδέλφια με τους Έλληνες…’


Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Το 1944 ο τότε ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας, Ιωσήφ Τίτο, καθώς πιέζονταν από τη βουλγαρική προπαγάνδα για μια ανεξάρτητη Σλαβομακεδονία, άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο για αλλαγή της ονομασίας «Βαρντάρσκα» σε «Μακεδονική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας». Οι Σλαβομακεδόνες άρχισαν τότε την αναζήτηση ιστορικών στοιχείων που θα έδιναν ερείσματα στη νέα υπόστασή τους.




Επέτειος εξέγερσης του Ίλιντεν. Ένα ολοσέλιδο «ηρωϊκό» δημοσίευμα. Η συνέχεια του Ίλιντεν είναι οι παρτιζάνοι της Κατοχής υπό τη σκέπη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. (εφημερίδα ‘MAKEDONSKA ISKRA’ -1956)

Δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής ομιλούν για ενότητα όλων των εθνικοτήτων που βρίσκονταν στη Vardarska (Βαρντάρσκα), έτσι ώστε να μπορούν να έχουν όσα έχει ένα κράτος μέσα στην ‘ομοσπονδιακή οικογένεια’ της Γιουγκοσλαβίας.
Διαβάζουμε σε ένα άρθρο της МАКЕДОНСКА ИСКРА - “MACEDONIAN SPARK” (ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ)
Το άρθρο έχει τον τίτλο:“Origin of nationalities, nations and territorial boundaries” και δημοσιεύθηκε στα αγγλικά, το Νοέμβριο 1948.

”... μπορούμε να πούμε πως είμαστε ξαδέλφια ή ακόμη αδέλφια σε ένα βαθμό, με τους Βουλγάρους, Σέρβους, ακόμη και με τους Έλληνες. Αλλά το ερώτημα παραμένει. Ποιος θέλει να διαχειρίζεται και να ελέγχεται από έναν ξάδερφο ή τον αδελφό του;
Η απάντηση είναι νομίζω μία.
»α. Πρέπει να έχουμε εδαφική και πολιτική αυτονομία.
»β. Πρέπει να έχουμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
»γ. Πρέπει να προάγουμε πάντα και να ενθαρρύνουμε την ομοσπονδιακή συνείδηση.
»δ. Πρέπει να έχουμε ένα γνήσιο δημοκρατικό κυβερνητικό σχηματισμό, ο οποίος θα εγγυάται την πολιτιστική ανάπτυξη όλων των εθνικοτήτων και εθνικών μειονοτήτων μέσα στο κράτος».
Μέσα από δημοσιεύματα της αναφερόμενης εφημερίδας παίρνουμε μια ιδέα για το πνεύμα, την ψυχολογία, την ιδεολογία των σλαβομακεδόνων κατά την πρώτη δεκαετία της μετονομασίας του μικρού κράτους της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας.


Το 1945 ορίστηκε ως πρωτεύουσα του νέου κράτους η πόλη των Σκοπίων.

Οκτώβριος 1948. Η κυβέρνηση της «Νέας Μακεδονίας» με πρωθυπουργό τον Lazar Koliševski, στο μέσο, κάτω από τον εικονιζόμενο πίνακα.

Γράφει η εφημερίδα:

«Πριν τρία χρόνια, τα Σκόπια έγιναν η πρωτεύουσα της Μακεδονικής Λαϊκής Δημοκρατίας, ένα ισότιμο μέλος των Λαών της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας - η πόλη έγινε το κέντρο της εθνικής, πολιτιστικής και οικονομικής αναγέννησης.
»Δια μέσου όλων των εποχών οι Μακεδόνες διέσωσαν τη μακεδονική κουλτούρα τους. Και σε αυτές τις τρομερές εποχές αυτό το σμάλτο, η αξιαγάπητη ελευθερία και γενναιότητα του λαού, βρίσκονται πίσω από αυτές.
”Εννέα αιώνες πριν χάθηκε η εθνική ανεξαρτησία, (σ.σ. εννοείται η ανεξαρτησία των Σλάβων, που οι φυλές αυτές υποδουλώθηκαν καταρχάς στους βυζαντινούς και κατόπιν στους Οθωμανούς ) και από αυτά τα χρόνια η χώρα ήταν ένα σκηνικό διαμάχης αλληλοεξόντωσης.
”Ακόμη και τον αιώνα αυτόν οι Μακεδόνες ήταν σε απαγόρευση να μιλούν τη γλώσσα της φυλής τους, να λένε το όνομα της Μακεδονίας, το οποίο κατά το παρελθόν ήταν το κέντρο της εκκλησιαστικής-σλαβικής γνώσης και της σλαβικής κουλτούρας στα Βαλκάνια (επί λέξει: ‘which the bygone days had been a centre of Church-Slavonic scholarship and Slav culture in the Balkans’).
Είναι η μόνη φορά, μετά από αιώνες κατοχής της Μακεδονίας δημιουργήθηκε μια λαϊκή δημοκρατία, της οποίας ο πρώτος Μακεδόνας πρωθυπουργός έχει εκδώσει βιβλίο γραμματικής.
Τα πρώτα σκιρτήματα μιας εντόπιας γραμματείας έχουν επίσης κάνει την εμφάνισή τους. Υπάρχουν τώρα τέσσερις μακεδονικές εφημερίδες και μερικά περιοδικά που τυπώνονται στα Σκόπια καθώς και προσωπικές εκδόσεις από νέους συγγραφείς και ποιητές όπως: Venko Markovski. Blagol Konevski, Viado Lakevski, Ivan Bashkovski και ο Dimitar Mitriev.”



Άρθρο της εφημερίδας МАКЕДОНСКА ИСКРА για το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και τον ΕΛΑΣ.(Φεβρουάριος 1949)

Από το δημοσίευμα αυτό δηλώνεται καθαρά πως η ίδρυση της σλαβικής Μακεδονικής Δημοκρατίας ήταν η πρώτη έκφραση ανεξαρτησίας των σλαβικών φυλών που διαβιούσαν στην περιοχή της Βαρντάρσκα ή νοτιοσλαβίας.

Τη χρονική αυτή περίοδο στην Ελλάδα βρίσκονταν σε εξέλιξη ένα μεγάλο σοβαρό γεγονός: της εμφύλιας σύρραξης.
Από τα δημοσιεύματα των σλαβομακεδονικών εφημερίδων βλέπουμε τη συμπάθεια των σλάβων που κατάγονται από τη Μακεδονία προς τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και συγκεκριμένα προς το Κ.Κ.Ε. και τα στελέχη του.

Εντύπωση προκαλεί το δημοσίευμα της МАКЕДОНСКА ИСКРА για τη θέση του Κ.Κ.Ε. και του ηγέτη του Ζαχαριάδη. Κι αυτό οφείλεται στο ότι η συγκεκριμένη πολιτική έκφραση είχε τονίσει πως τάσσεται υπέρ μιας ‘ανεξάρτητης Μακεδονίας’.

Φιλοξενούμε μερικές γραμμές από το δημοσίευμα της εν λόγω εφημερίδας που έχει τον τίτλο: ΕΑΜ AND ELAS SHOULD NOT HAVE ALLOWED THE BRITISH TO LAND IN GREECE. (ΕΑΜ και ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να αφήσουν τους Βρετανούς να αποβιβαστούν στην Ελλάδα).
« Με την επέτειο της 30ης επετείου της δημιουργίας του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Γενικός Γραμματέας, ανακεφαλαίωσε την εμπειρία του κόμματος σε ένα άρθρο του στις 15 Δεκεμβρίου «για μια διαρκή ειρήνη, του Δημοκρατικού Λαού».
Το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα, λέει, ο Ζαχαριάδης, έκανε πολλά λάθη τα τελευταία χρόνια αλλά ισχυροποιήθηκε πολύ με τις καθοδηγήσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Το ηρωϊκό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), καθοδηγούμενο από το Κόμμα, έκανε επίσης πολλά σοβαρά λάθη στη διάρκεια της Κατοχής. Ειδικότερα όταν εμπιστεύθηκε στα χρόνια της απελευθέρωσης τους Βρετανούς.»

Ακόμη εντυπωσιακότερο είναι το γεγονός πως οι Σλαβομακεδόνες περίμεναν με αγωνία την νίκη του ΔΣΕ στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και δεν δίσταζαν αν διαδηλώνουν για αυτό.
Διαδήλωση στη Μελβούρνη (Αυστραλία) - Ιούνιος 1949.
Από την εφημερίδα ‘MAKEDONSKA ISKRA’ .Στο πανό γράφει στα αγγλικά:
SLAV-MACEDONIANS
WITH GREEK DEMOCRATS
FIGHT FOR
FREEDOM AND PEACE

«Οι Σλαβο-Μακεδόνες με τους Έλληνες Δημοκράτες παλεύουν για ελευθερία και ειρήνη»


Έτσι τον Ιούνιο του 1949 η αναφερόμενη εφημερίδα παρουσιάζει φωτογραφία από εκδήλωση συμπαράστασης των σλαβομακεδόνων που έφεραν πανώ που έγραφε τα εξής:
‘Slav-Macedonians with greek Democrats fight for freedom and peace’ (δηλ.: Οι Σλαβομακεδόνες με τους Έλληνες Δημοκράτες παλεύουν για ελευθερία και ειρήνη’.

Είναι η εποχή που οργανώνεται η σλαβομακεδονική δημοκρατία από τη νέα ηγεσία του που προσπαθεί να καθιερώσει ένα νέο μοντέλο κρατικής υπόστασης.

Μεγάλη αλλαγή παρατηρείται στη γλώσσα, όπου αποβάλλονται πολλά βουλγαρικά στοιχεία, ενσωματώνονται σερβικές λέξεις και ορολογίες. Γίνεται προσπάθεια καθιέρωσης της κυριλλικής γραφής, αφού κρίθηκε πως η λατινική γραφή που υπήρχε θα μπορούσε να ‘αλλοιώσει’ την εθνική συνοχή.

 Έτσι σε όλα τα μέσα ενημέρωσης έχουμε συνεχείς καταχωρήσεις για το νέο αλφάβητο και τη νέα γραμματική που θεωρούνται πια επίσημα στοιχεία του κράτους.

Προσπάθεια εθνικής συνοχής γίνεται και με την ευκαιρία της επετείου της εξέγερσης του 1903, τη λεγόμενη Ίλιντεν. (επειδή έγινε την ημέρα του προφήτη Ιλί- Ηλία). Μια αμφιλεγόμενη εξέγερση που οι Βούλγαροι και οι σλαβομακεδόνες την διεκδικούν (η κάθε μια πλευρά ως δική τους εξέγερση).

Σε ολοσέλιδο δημοσίευμα που καταχωρούμε δίνεται μια ‘συνέχεια’ της αναφερόμενης εξέγερσης με τη συμμετοχή των σλαβικών ομάδων (κυρίως μέσω στου ΣΝΟΦ) στο Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας. Όπου μέσα από εκεί διεκδικούν την ανεξαρτησία των σλαβομακεδόνων πολεμώντας μέχρι το 1949 “το μοναρχοφασιστικό κράτος της Ελλάδας”.

Το κυριλλικό αλφάβητο δημοσιεύεται σε όλο το σλαβομακεδονικό Τύπο σε συνέχειες για να καθιερωθεί ως εθνικό αλφάβητο. (φωτο: εφημερίδα του 1950)



Ήταν η εποχή που το μικρό σλαβικό κράτος άρχισε να συνειδητοποιεί την υπόστασή του, μέσα πάντα στην ομοσπονδιακή ομπρέλα της Γιουγκοσλαβίας.
Η αρχαία μακεδονική ιστορία, τους ήταν τελείως ξένη. Αυτή ήταν, άλλωστε, ένα μέρος της ιστορίας της Ελλάδας.

Αργότερα άρχισε η παραπλάνηση του σλαβομακεδονικού λαού και η συνειδητή πλαστογράφηση της ιστορίας της Μακεδονίας.

Η παραπλάνηση αυτή, που συνεχίζεται σήμερα, από ανεγκέφαλους ηγέτες, καταντά έρμαιο ολόκληρο λαό και τον ωθεί σε ‘άπατα ύδατα’ που έχει ως φυσικό επακόλουθο -πέρα από τη γελοιοποίηση– να μην τον αφήνει να ανασάνει, τον εμποδίζει να βρει τον πραγματικό δρόμο του, στην παγκόσμια κοινότητα.
---



The Hellenism of Pontos

Ο Ελληνισμός του Πόντου


Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος


« Πριν από δύο χρόνια η Βουλή των Ελλήνων με ομόφωνο ψήφισμα καθιέρωσε ως επίσημη μέρα γενοκτονίας και ξεριζωμού των Ελλήνων του Πόντου, την 19η Μαίου, εβδομήντα και πλέον χρόνια (!), δηλαδή, μετά την καταστροφή ενός ακμάζοντος ελληνισμού στα νότια παράλια του Εύξεινου Πόντου.

Ο Ελληνισμός του Πόντου ήκμασε σε δεκάδες ελληνικών πόλεων όπως:

η Προύσα, η Καλχηδών, η Ηράκλεια, η Άμαστρις, η Σινώπη, η Αμισσός, η Κερασσούς, η Τραπεζούς, η Φάσις, η Διοσκουριάς, η Πιτυούς, η Τάναϊς, η Μεσημβρία, η Φαναγόρεια κ.ά. που έσφυζαν από ζωή και μεγαλούργησαν επί χιλιετίες.Θα αποτολμήσουμε μια σύντομη ιστορική αναφορά για τον Ελληνισμό αυτόν μέχρι τα τραγικά χρόνια της γενοκτονίας και του ξεριζωμού του.


Άρθρο του Γ. Εχέδωρου, σε ειδική εκδήλωση για τον Πόντο. Δημοσιεύθηκε την 8.05.1996


Θα το βρείτε δίπλα : Ο Ελληνισμός του Πόντου


-

Η κρίση είναι για τους φτωχούς

Οι δημοπρασίες καλά κρατούν

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος


Πωλείται: αρχική τιμή $ 97.500

Αρκαδία. Αρκαδική Συμμαχία. Περίπου 363-362 π.Χ. Αρκαδικός στατήρας. (βάρους 12,03 γρ.). Νομισματοκοπείο της Μεγαλόπολης. Στη μια πλευρά παρουσιάζεται ο Ζευς ο Λυκαίος, στην άλλη ο νέος Παν, γυμνός έχοντας το κεφάλι δεξιά, κάθεται σε ένα βράχο που είναι καλυμμένος με μανδύα και κρατά με το δεξί χέρι ένα λαγόβολο. Αριστερά υπάρχει το μονόγραμμα ΑΡ και κρατά με το αριστερό χέρι έναν αυλό.
Το νόμισμα είναι πολύ σπάνιο και η τιμή δημοπρασίας αρχίζει από 97.500 δολάρια.


Ένα σπάνιο ελληνικό νόμισμα

Πρόκειται για ένα νόμισμα σπανιότατο της κλασικής αρχαιότητας της Ελλάδας, ένα αριστούργημα της ελληνικής νομισματικής τέχνης.
Υπάρχουν σε όλο τον κόσμο 33 νομίσματα από τα οποία τα 21 είναι σε κρατικά μουσεία.
Μόνον δύο νομίσματα έχουν πουληθεί τα τελευταία χρόνια σε τιμές που ξεπερνούν τις διακόσιες χιλιάδες (δολάρια).
Αυτοί οι στατήρες (είδος των νομισμάτων) της αρκαδικής ένωσης που κόπηκαν στη Μεγαλόπολη καταδεικνύουν τη μεγαλειότητα και την οικονομική δύναμη της αρχαίας συνομοσπονδίας.
Η κεφαλή του Διός είναι πιθανόν να υιοθετήθηκε από το άγαλμα που έφερε το όνομα Ζευς ο Βρονταίος της Ολυμπίας, που ήταν έργο του Αθηναίου γλύπτη Λεοχάρη. Αφού η Ολυμπία κατακτήθηκε ακριβώς πρίν κοπεί αυτό το νόμισμα.

Το μικρό ιστορικό
Μετά από τη νίκη των Βοιωτών κατά των Σπαρτιατών στα Λεύκτρα το 371 δημιουργήθηκε ένα αντι-σπαρτιακό κίνημα περί την Αρκαδία, στο κέντρο της Πελοποννήσου. Δύο χρόνια μετά το 369 π.Χ. δημιουργήθηκε μια συνομοσπονδία από πόλεις –κράτη της Αρκαδίας υπό την αιγίδα του Βοιωτού ηγέτη Επαμεινώνδα με έδρα μια νέα πόλη που δημιουργήθηκε από ένωση οικισμών και ονομάστηκε Μεγαλόπολη.
Αυτό το νέο αστικό κέντρο, η Μεγαλόπολη, ήταν η πρωτεύουσα της βραχύβιας ένωσης της Αρκαδίας.
Στη Μεγαλόπολη κόπηκαν τα σπάνιας ομορφιάς αριστουργήματα της νομισματικής τέχνης.
Πρόκειται για μια μικρή σειρά νομισμάτων αφού από τα μέσα του 362 η ένωση διαλύθηκε.

Συμμετοχή στη ... δημοπρασία

--

Μακεδονικά ονόματα επιγραφών περιοχής FYROM

Τα ονόματα Μακεδών - Αλέξανδρος...και άλλα εκατό

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Οι μακεδονικές επιγραφές που έχουν βρεθεί στην περιοχή της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ ή FYROM) και καθορίζουν το παρελθόν της περιοχής είναι πολύ σημαντικές αφού εν πρώτοις δίδουν προέκταση στο παρελθόν της περιοχής, τονίζουν το πολιτιστικό υπόβαθρο της περιοχής κατά τα χρόνια της αρχαιότητας και παρουσιάζουν την έκφραση του μακεδονικού λαού στη λατρευτική ή καλύτερα στη μνημειακή έκφρασή του μέσα σε μια περίοδο πεντακοσίων περίπου ετών.
Από τα μέσα, δηλαδή , του τρίτου αιώνα π.Χ έως και τον τρίτο αιώνα μ.Χ. Κυρίως στις δύο ιστορικές περιόδους, ελληνιστικής και ρωμαϊκής.
Από τις επιγραφές που βρέθηκαν και δημοσιεύθηκαν από αρχαιολόγους ή επιγραφολόγους, παλαιότερα, παρατηρούμε πως το όνομα Μακεδών χρησιμοποιείται ως όνομα άνδρα καθώς και το όνομα Αλέξανδρος δεν είναι ‘όνομα βασιλικό’ αλλά ένα κοινό όνομα στα αρχαία μακεδονικά χρόνια. Το ίδιο ισχύει, βέβαια, και με το όνομα Φίλιππος.
Έτσι έχουμε σε μια επιγραφή που βρέθηκε στην περιοχή Tremnik της FYROM -που δεν καθορίζεται η ακριβής ημερομηνία της :


ΜΑΚΕΔΩΝ Ο ΑΝΗΡ ΜΕΤΑ ΖΟΙΛΟΥ ΦΙΛΩΤΕΡΑ ΕΠΟ[ΙΗΣΕ]

Ενώ στο Barovo της επαρχίας Tikveš (στα σκοπιανά Тиквеш –κεντρική περιοχή της FYROM) και είναι του έτους 153/154 μ.Χ. όπου αναφέρεται το Μακεδών ως ανδρικό όνομα μαζί με τον Ποσειδώνιο και τον Φίλιππο:

ΜΑΚΕΔΩΝ ΚΑΙ ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟΣ
ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΕΠΟΙΗΣΑΝ ΤΩ
ΠΑΤΡΙ ΚΤΗΣΗ ΚΑΙ ΜΑΝΤΑ[ΝΤΑ] ΤΗ
ΜΗΤΡΙ ΚΑΙ ΕΑΥΤΟΙΣ ΖΩΣΙ
ΜΝΗΜΗΣ ΧΑΡΙΝ ΕΤΟΥΣ ΑΤ

Ενώ μια επιγραφή που βρέθηκε στην περιοχή του Kavadarci (FYROM) μας λέει για το όνομα Αλέξανδρος αλλά και το Αλεξάνδρα (είναι της ελληνιστικής περιόδου)


ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΩ ΙΔΙΩ
ΑΝΔΡΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΩ
ΜΝΙΑΣ ΧΑΡΙΝ

Ενώ στο Titov Veles (FYROM):

ΜΗΤΗΡ ΕΠ[ΟΙΗ]ΣΕΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΩ
[ΤΩ] ΥΙΩ
ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

Στη Besnica έχουμε την επιγραφή πάλι με το όνομα Μακεδών ως κύριο ανδρικό όνομα:

Σ[ΕΠΤΙ]ΜΙΟ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΩΝΙ ΤΩ ΠΑΤΡΙ ΚΑΙ
ΤΗ ΜΗΤΡΙ ΚΕ ΤΗ ΑΔΕΛΦΗ
ΚΑΙ ΕΑΥΤΟ ΖΩΝ
ΜΝΗΜΗΣ [Χ]ΑΡΙΝ

Στην περιοχή Moklište: Sadevi:ΜΑΚΕΔΩΝ ΑΡΙΣΤΟΦΩΝΤΟΣ
ΑΡΙΣΤΟΦΩΝΤΙ ΤΩ ΥΟ
ΗΡΩ ΧΑΙΡΕ

Στη Kesendre της περιοχή του Drenovo:
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗ ΠΙΘΙΑ ΤΩ ΠΑΤΡΙ
ΚΑΙ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΤΗ ΜΗΤΡΙ
ΜΝΗΜΗΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΑΥΤΩΝ
ΖΩΝΤΕΣ ΠΟΙΗΣΑΝ

Από τον τεράστιο επιγραφικό πλούτο της αρχαιότητας που βρέθηκε στην σημερινή περιοχή της FYROM, καταγράψαμε τα ανδρικά και τα γυναικεία ονόματα από όπου έχουμε τη δυνατότητα να μάθουμε πια ονόματα ήταν περισσότερο κοινά στον απλό μακεδονικό λαό της αρχαίας βόρειας Μακεδονίας, των αρχαίων περιοχών της Πελαγονίας και της Παιονίας.

Κοινά ανδρικά ονόματα (σε παρένθεση είναι οι περιοχές που βρέθηκαν):

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (Kavadarci ),
ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟΣ
ΕΥΤΡΟΠΟΣ
ΖΩΙΛΟΣ
ΦΙΛΙΠΠΟΣ (Kavadarci: Gumninia)
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
ΣΕΚΟΥΝΔΟΣ
ΠΑΡΑΜΟΝΟΣ
ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ
ΜΑΚΕΤΑΣ
ΠΡΟΚΛΟΣ
ΚΑΣΣΑΝΔΡΟΣ
ΠΕΡΙΚΛΗΣ (επιγραφή Smilovci)
ΛΕΩΝ
ΕΥΝΟΥΣ(περιοχή Manastirci)
ΣΩΣΙΠΑΤΡΟΣ
ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ
ΛΟΥΚΙΟΣ
ΘΕΟΓΕΝΗΣ
ΜΕΝΩΝ (Kavadarci)
ΤΕΛΕΣΦΟΡΟΣ
ΟΛΥΜΠΟΣ(κύριο όνομα περιοχή Resava: Čakovec)
ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ – ΜΕΝΑΔΡΟΣ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΟΣ ΚΑΙ ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΟΣ (περιοχή Resava: Čakovec)
ΔΑΜΟΝΕΙΚΟΣ(Tremnik)
ΦΙΛΟΜΟΥΣΟΣ(Titov Veles)
ΛΕΥΚΙΟΣ (ΣΤΟΒΟΙ)
ΠΕΤΡΩΝΙΟΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ(Kavadarci: Želkovec)
ΗΡΑΚΛΕΙΔΗΣ(Besvica)
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ(Vešje)
ΘΕΟΔΩΡΟΣ(Debrište )ΖΩΣΙΜΟΣ (Ovče Polje) — Kokošinje)
ΚΟΥΑΡΤΟΣ(περιοχή Kavadarci)
ΖΩΠΥΡΟΣ (Dolni Disan: Ovovo)
ΑΓΑΘΟΦΟΡΟΣ(Rančenci)
ΜΕΝΑΔΡΟΣ(Podmol)
ΚΑΛΗΣ ΜΕΣΤΡΙΟΥ(Martolce)
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ(Grčište)
ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ(Barovo)
ΝΕΑΝΔΡΟΣ, ΕΥΤΥΧΟΣ
ΑΤΤΙΚΟΣ-ΛΥΚΑΣ-ΝΙΚΕΡΩΝ (Vataša)
ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ(Gorni Disan)
ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ(Dolni Disan: Ovovo)
ΧΡΥΣΕΡΩΣ(Dolni Disan: Ovovo)
ΖΗΝΩΝ(Resava)
ΛΥΚΟΦΡΩΝ ΕΡΜΟΓΕΝΙΟΣ(Kočani — ρωμαϊκών αυτοκρ. χρόνων)
ΑΙΛΙΟΣ
ΕΡΜΗΣ(Tremnik)
ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΑΣΠΑΣΙΑΝΟΥ (Ovče Polje) — Preot — 249/250 AD).

Κοινά γυναικεία ονόματα (σε παρένθεση οι περιοχές που βρέθηκαν):

ΑΡΕΣΚΟΥΣΑ
ΦΙΛΩΤΕΡΑ
ΕΛΕΝΗ
ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ
ΛΕΥΚΙΑ
ΛΕΥΚΙΑΝΗ
ΟΒΟΥΛΚΙΑ
ΔΙΟΣΚΟΡΗ με το επίθετο ΣΩΤΗΡΙΔΟΥ (επιγραφή περιοχήςKavadarci)
ΑΜΜΙΑ
ΕΥΤΥΧΩ
ΑΥΡΗΛΙΑ
ΚΛΕΟΝΙΚΗ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
ΑΘΗΝΑΔΩΡΑ(Kavadarci: Ovovo)
ΟΛΥΜΠΙΑΣ(Resava: Čakovec)
ΕΥΒΙΑ(Čelopeci)
ΣΕΜΕΛΗ(Budur Čiflik)
ΣΩΣΙΠΑΤΡΑ
ΜΑΞΙΜΑ(Kavadarci: Želkovec)
ΑΡΤΕΜΙΔΩΡΑ ΤΗ ΘΥΓΑΤΡΙ ΚΑΙ ΜΑΝΤΑ ΤΗ ΣΥΝΒΙΩ(Vešje)
ΟΒΟΥΛΚΙΑ(περιοχή Kavadarci)
ΘΑΛΛΟΥΣΙΑ(Rančenci)
ΣΕΜΕΛΗ ΣΙΤΙΟΥ(Martolce)
ΣΕΛΗΝΗ(Grčište)
ΔΟΜΕΤΙΑ(Barovo)
ΑΡΤΕΜΙΔΩΡΑ-ΕΥΠΑΤΡΙΑ-ΑΝΘΟΝΕΙΑΝ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΝ (σε μια επιγραφή στη Besvica)
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ(Dolni Disan: Ovovo)
ΣΤΡΑΤΤΟΝΕΙΚΗ(Dolni Disan: Ovovo)
ΜΑΡΚΕΛΛΕΙΝΑ(Kavadarci)
ΑΜΜΙΑ(Kavadarci)
ΣΕΛΗΝΗ(Krušica).

------------
Πηγή: The Packard Humanities Institute- greek Epigraphy
Σημαντική ελληνική αρχαιολογική ανακάλυψη στην Αλεξάνδρεια


του Ν. Κάτσικα



Ως «ένα ιδιαίτερα σημαντικό ελληνιστικό άγαλμα, σπάνιο σε τέχνη και ομορφιά, που αναπαριστά μεγάλη προσωπικότητα της ελληνικής ιστορίας» χαρακτήρισε σε δηλώσεις της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η αρχαιολόγος Καλλιόπη Λιμναίου - Παπακώστα, διευθύντρια του Ελληνικού Ινστιτούτου Έρευνας Αλεξανδρινού Πολιτισμού, το μαρμάρινο άγαλμα που ανακάλυψε με την επιστημονική ομάδα της στους κήπους Σαλαλάτ, στις 4 Μαΐου στην Αλεξάνδρεια.
Το άγαλμα βρέθηκε σε βάθος 8 μέτρων από την επιφάνεια, μέσα σε επίχωση ελληνιστικών/πρώιμων ρωμαϊκών χρόνων. Έχει ύψος 80 εκατοστά και όσον αφορά την κατάσταση διατήρησής του, σύμφωνα με τη διευθύντρια της ανασκαφής, το κεφάλι και ο κορμός σώζονται σε πολύ καλή κατάσταση, ενώ από τα κάτω άκρα λείπει το τμήμα κάτω από τα γόνατα. Το δεξί χέρι σώζεται έως πάνω από τον αγκώνα, σε μήκος 0,16 μ., ενώ το αριστερό λείπει τελείως από τον ώμο. Στα άνω άκρα υπάρχουν οπές για την προσάρτηση μεταλλικών συνδέσμων. Διασώζεται ο σύνδεσμος στον αριστερό ώμο.
Σημαντική είναι και η περιγραφή που έκανε η αρχαιολόγος, βάσει της οποίας, το εύρημα αναπαριστά σημαντική προσωπικότητα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Συγκεκριμένα, «το άγαλμα αναπαριστά νέον άνδρα γυμνό, σε όρθια στάση, με το δεξί πόδι λυγισμένο. Στα βοστρυχωτά μαλλιά φέρει ταινία και στις παρειές έχει παραγναθίδες (φαβορίτες). Το πρόσωπο κλίνει προς τα αριστερά και τα μάτια στρέφονται προς τα πάνω, χαρακτηριστικά πολύ γνωστά από τα "ηρωικά" πορτρέτα του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τον Λύσιππο. Το σώμα στρέφεται ελαφρά προς τα δεξιά και πιθανώς στηριζόταν σε βάση, ίχνη της οποίας είναι εμφανή στο δεξιό γλουτό. Η ήρεμη όψη του αγάλματος θυμίζει έντονα την απαλή πραξιτελική τεχνοτροπία της υψηλής αλεξανδρινής τέχνης».
Για το θέμα ασχολήθηκε και η μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα «Αλ Αχράμ», η οποία αναφέρει μάλιστα ότι το εν λόγω άγαλμα έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με άλλα αγάλματα του Μεγάλου Αλέξανδρου, στον οποίον πιθανόν και να ανήκει.
«Δεν γνωρίζουμε σε ποιον ακριβώς ανήκει - αν και έχουμε ήδη σχηματίσει κάποια πρώτη άποψη -δήλωσε η κ. Παπακώστα-, αλλά σίγουρα είναι σημαντική η ανακάλυψη ενός τέτοιου σπουδαίου αρχαίου αγάλματος στην Αλεξάνδρεια».
«Η περαιτέρω μελέτη του ευρήματος είναι απαραίτητη για την εξαγωγή ασφαλέστερων συμπερασμάτων», είπε η κ. Παπακώστα και πρόσθεσε:
«Η Αλεξάνδρεια είχε να προβεί σε τέτοια ανακάλυψη ολόκληρες δεκαετίες. Και για να καταλάβει κανείς την σημασία του ευρήματος, οι αιγυπτιακές αρχές που στηρίζουν την εν λόγω ελληνική αρχαιολογική - και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό - ήδη έχουν αρχίσει τη συντήρηση του αγάλματος το οποίο άμεσα πρόκειται να εκτεθεί στο αρχαιολογικό Μουσείο της Αλεξάνδρειας.
Η αρχαιολόγος Καλλιόπη Παπακώστα διεξάγει αρχαιολογικές έρευνες στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου εδώ και 14 χρόνια, από τα οποία τα τελευταία τρία χρόνια στη συγκεκριμένη θέση, όπου έγινε η πρόσφατη ανακάλυψη.

Πηγή: ΑΠΕ

Ενημέρωση: History of Macedonia



--

Η ΙΠΠΟΠΕΔΗ ΤΟΥ ΕΥΔΟΞΟΥ ΚΑΙ Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΗΧΑΝΙΚΗ

Τα θεωρητικά πρότυπα του Εύδοξου του Κνίδιου
υλοποιούνται στον Υπολογιστή των Αντικυθήρων


Aπό τα πρώτα χρόνια του Μεσαίωνα μέχρι το τέλος περίπου του 19ου αιώνα ο Εύδοξος ήταν σχεδόν άγνωστος στη διεθνή Επιστήμη. Πολύ πρόσφατα η κριτική κατόρθωσε να τοποθετήσει τον Εύδοξο στην αρμόζουσα σε αυτόν θέση, ιδίως κατόπιν εργασίας του Ιταλού αστρονόμου Σκιαπαρέλλι και της σπουδής χωρίων του Αρχιμήδη, του Πρόκλου και άλλων συγγραφέων.

Ο Εύδοξος ο Κνίδιος (408-355 π.Χ.) υπήρξε διευθυντής του Τμήματος Θετικών Επιστημών της Πλατωνικής Ακαδημίας, όπου επιδόθηκε στην επιστημονική έρευνα και ανακάλυψε πολλά νέα θεωρήματα της Γεωμετρίας, μεταξύ των οποίων και θεωρήματα, που είχαν σχέση με τη Χρυσή Τομή, την οποία πρώτα σπούδασαν οι Πυθαγόρειοι (βλ. «Πυθαγόρας και Σχολή του Κρότωνα: Η βάση του μαθηματικού οικοδομήματος της ανθρωπότητας.») Σπουδαιότατη μαθηματική ανακάλυψη του Ευδόξου θεωρείται ο ορισμός, τον οποίο έδωσε για τα ασύμμετρα μεγέθη ή, όπως λέμε σήμερα, για τους ασύμμετρους αριθμούς.

Ο Αρχιμήδης μας πληροφορεί για τις θαυμαστές γεωμετρικές ανακαλύψεις του Ευδόξου. Στην επιστολή του προς τον μαθηματικό Δοσίθεο, λέει ο Αρχιμήδης, ότι απέδειξε μεταξύ άλλων και το θεώρημα, ότι η επιφάνεια της σφαίρας ισούται με τέσσερις μεγίστους κύκλους της σφαίρας, κι ότι οι αποδείξεις των θεωρημάτων του δεν είναι κατώτερες των αποδείξεων του Ευδόξου, οι οποίες θεωρούνται σπουδαίες. Ο Εύδοξος απέδειξε, ότι κάθε πυραμίδα είναι το τρίτο μέρος πρίσματος, που έχει την ίδια βάση και το ίδιο ύψος με την πυραμίδα, και ότι κάθε κώνος είναι το τρίτο μέρος του κυλίνδρου, που έχει την ίδια βάση και το ίδιο ύψος με τον κώνο. Ενώ οι ιδιότητες αυτές προϋπήρχαν φυσικά στα σχήματα αυτά, κανένας από τους πριν τον Εύδοξο άξιους λόγου γεωμέτρες δεν τις είχε αντιληφθεί.






Εύδοξος ο Κνίδιος.
Διάσημος μαθηματικός, αστρονόμος, μετεωρολόγος, γεωγράφος, γιατρός, ρήτορας, νομοθέτης και φιλόσοφος της Αρχαιότητας.



Η εισαγωγή του διαφορικού και του ολοκληρωτικού λογισμού

Πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι η νέα αποδεικτική μέθοδος, την οποία εισήγαγε ο Εύδοξος και την επεξέτεινε ο Αρχιμήδης, είναι η μέθοδος του διαφορικού και του ολοκληρωτικού λογισμού, την οποία ονόμασαν εξαντλητική μέθοδο. Ο Εύδοξος κι ο Αρχιμήδης δεν ήταν δυνατόν να επιχειρήσουν αποδείξεις θεωρημάτων θεωρούντες το άπειρο ως κάτι το συγκεκριμένο. Τα τελικά αποτελέσματα των συναφών αποδείξεων τα λάμβαναν δια της εις άτοπον απαγωγής. Τις έννοιες αυτές είχαν συλλάβει πρώτα ο Αναξαγόρας και κατόπιν ο Ιπποκράτης ο Χίος κατά την προσπάθειά τους για τον τετραγωνισμό του κύκλου. Σπουδαία αναθεμελίωσαν τις έννοιες αυτές πολύ αργότερα οι Νεύτων και Λάιμπνιτς.

Ο Εύδοξος έχει γράψει πολλά έργα, εκ των οποίων τίποτε δεν διασώθηκε. Ανώνυμος και πολύ μεταγενέστερος σχολιαστής λέει, ότι το πέμπτο βιβλίο των «Στοιχείων» του Ευκλείδη ανήκει ολόκληρο στον Εύδοξο, καθώς επίσης και θεωρήματα, που έχουν σχέση με τις τομές και τη Στερεομετρία στα «Στοιχεία» του Ευκλείδη. Ο Πρόκλος, σχολιαστής του πρώτου βιβλίου των «Στοιχείων», γράφει τα εξής για τον Εύδοξο: «Ο Εύδοξος δε ο Κνίδιος, ολίγον μεν νεώτερος του Λέοντος, εταίρος δε των περί τον Πλάτωνα γενόμενος, πρώτος ηύξησε το πλήθος των γενικών θεωρημάτων και εις τας τρεις υπαρχούσας αναλογίας προσέθηκεν άλλας τρεις και τα θεωρήματα της τομής τα λαβόντα την αρχήν παρά του Πλάτωνος τα ηύξησε χρησιμοποιήσας δια τας αποδείξεις των και την μέθοδον της αναλύσεως.» (Πρόκλου, «Εις Ευκλείδου ά», εκδ. Friedlein, σελ. 67.)

Ο Εύδοξος έλυσε και το Δήλιο Πρόβλημα (διπλασιασμού του κύβου) χρησιμοποιώντας καμπύλες γραμμές, όπως πληροφορούμαστε από τον Ερατοσθένη (βλ. «Ο υπολογισμός της περιμέτρου της Γής από τον Ερατοσθένη»), ο οποίος τον αποκαλεί «θεοειδή» και από το σχολιαστή έργων του Αρχιμήδη Ευτόκιο.









Τα παραπλεύρως κείμενα είναι γραμμένα σε πάπυρο, που βρέθηκε στην Αίγυπτο το 1778. Έχουν γραφεί σχεδόν δύο αιώνες μετά τον Εύδοξο και στηρίζονται στα έργα του. Αναφέρονται στις σημαντικότατες παρατηρήσεις του για τις «εγλείψεις» (=εκλείψεις) του Ήλιου και της Σελήνης.



Το αστρονομικό έργο του Εύδοξου

Περίφημες θεωρούνται οι εργασίες του Εύδοξου στην Αστρονομία. Στην Ακαδημία του Πλάτωνα συζητείτο το πρόβλημα των ανωμαλιών, οι οποίες φαίνονται στις κινήσεις των πλανητών Αφροδίτης και Ερμή. Ο Πλάτων (βλ. "O συνδυασμός μαθηματικής και φιλοσοφικής μεθοδολογίας στον Πλάτωνα") υπό την επίδραση των δοξασιών του Πυθαγόρα πρέσβευε, ότι κάθε τι στον κόσμο είναι αρμονία. Οι κινήσεις των πλανητών και του ζωδιακού κύκλου (των απλανών) ήταν κινήσεις κυκλικές ισοταχείς. Οι αποστάσεις δε των πλανητών από τη Γη ήταν σύμφωνες με τους κανόνες της Μουσικής.

Σε αυτές τις θεωρίες αντιστρατεύονταν οι φαινόμενες ανωμαλίες στις κινήσεις της Αφροδίτης και του Ερμή. Ο Εύδοξος, είτε από δική του πρωτοβουλία είτε ύστερα από παρότρυνση του Πλάτωνα, ανέλαβε να ερμηνεύσει μαθηματικά τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων και προ παντός να ερμηνεύσει τις παρατηρούμενες ανωμαλίες, εξηγώντας αυτές ως αποτέλεσμα αρμονικών νόμων, ανέλαβε δηλαδή να διασώσει τα φαινόμενα μαθηματικώς. Από τότε έμεινε η περίφημη φράση: «του σώσαι τα φαινόμενα».

Με την Ευκλείδειο Γεωμετρία ερμήνευσε ουράνια φαινόμενα

Ο Εύδοξος εξήγησε το φαινόμενο με τη Θεωρία των Ομόκεντρων Σφαιρών και της σχηματιζόμενης κατά τις κινήσεις των δύο πλανητών καμπύλης γραμμής, της αποκληθείσας Ιπποπέδης, την οποία είχε διατυπώσει στο έργο του με τίτλο «Περί ταχών». Ο τρόπος της λειτουργίας των ομόκεντρων σφαιρών δεν σώθηκε, ανακατασκευάστηκε όμως με επιτυχία από τον Ιταλό αστρονόμο Σκιαπαρέλλι (1835-1910). Για το αστρονομικό αυτό επίτευγμα ο Εύδοξος θεωρείται ως ο θεμελιωτής της Θεωρητικής Αστρονομίας και της Ουράνιας Μηχανικής. Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία της Αστρονομίας, κατά την οποία χρησιμοποιείται η Ευκλείδειος Γεωμετρία για την ερμηνεία των ουρανίων φαινομένων. Στο έργο του Ευδόξου στηρίχθηκε ο περίφημος Σάμιος αστρονόμος Αρίσταρχος.

Περί το 1650 μ.Χ. ο Ιταλός αστρονόμος Κασσίνι διατύπωσε τις διάφορες μορφές της Ιπποπέδης του Εύδοξου για την ερμηνεία της τροχιάς των πλανητών ως εφεύρεσή του. Σε κάποια παλαιότερα ξένα βιβλία Διαφορικής Γεωμετρίας μνημονεύεται η Ιπποπέδη ως Καμπύλη του Κασσίνι, στα δε σύγχρονα βιβλία Αναλυτικής και Διαφορικής Γεωμετρίας, ξένα και ελληνικά, σπουδάζεται ως επίπεδος καμπύλη με το όνομα «λημνίσκος».







Οι τρεις μορφές της Ιπποπέδης του Εύδοξου: Η μορφή 3, το ανεστραμμένο οκτώ, είναι εκείνη, με την οποία ερμηνευόταν η φαινομένη τροχιά των πλανητών.












Η υλοποίηση των θεωρητικών προτύπων του Εύδοξου
στον Υπολογιστή των Αντικυθήρων


Οι πλανήτες κατά τη φαινομένη κίνησή τους στον ουρανό κινούνται ορθόδρομα (από δυτικά προς ανατολικά), στέκονται (φαινομενικά, όχι στην πραγματικότητα) κι ακολούθως κινούνται ανάδρομα (από ανατολικά προς τα δυτικά). Τα σημεία φαινομένης στάσης των πλανητών ονομάζονται στηριγμοί. Η λέξη στηριγμός, όπως και οι λέξεις Ερμής και Αφροδίτη, βρίσκονται αναγραμμένες στον Υπολογιστή των Αντικυθήρων.

Σύμφωνα με την κ. Μ. Παπαθανασίου, καθηγήτρια της Ιστορίας των Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών, που συμμετείχε στην ομάδα των Ελλήνων και ξένων επιστημόνων, που μελέτησαν τον υπολογιστή, ο μηχανισμός του –εκτός των άλλων– αναπαριστά τις κινήσεις των πλανητών Ερμή και Αφροδίτης, με όλες τις ιδιαιτερότητες των κινήσεών τους και υλοποιεί απολύτως τα πρώιμα θεωρητικά πρότυπα, που είχε αναπτύξει ο Εύδοξος διακόσια τουλάχιστον χρόνια πριν.


Ίων Δημόφιλος
Ηλεκτρολόγος – Ηλεκτρονικός Μηχανικός Ε.Μ.Π

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ

Αφγανιστάν - Το Ελληνο-Βακτριανό Βασίλειο

Ευεργέτες και όχι κατακτητές
Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος




Έμβλημα του αρχαίου ελληνικού βασιλείου (Αφγανιστάν)

Σπουδαία ιστορικά στοιχεία ενός ένδοξου παρελθόντος- πέρα από τις γραπτές πηγές- έχουν καλυφθεί από τη σκόνη του χρόνου. Φυλάχθηκαν μέσα στη γη όπου σιγά –σιγά αναδύονται για να εμπλουτίσουν τις γνώσεις με ξεχωριστά μνημεία, μοναδικούς και σπάνιους ιστορικούς θησαυρούς.
Μέρα στη μέρα, χρόνο στο χρόνο, πλήθος ιστορικών μνημείων προστίθενται στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.
Και δεν μιλούμε για τον σημερινό ελλαδικό χώρο ή τον ιστορικό χώρο της Μεσογείου, αλλά για την Ινδία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν. Χώρες, όπου η ελληνική παρουσία δεν αρχίζει από την αυτοκρατορία του Αλέξανδρου αλλά χάνεται σε άγνωστο βάθος χρόνου.
Στην ιστορία των λαών της γης, πολλοί λαοί κυριάρχησαν σε άλλους, τους υποδούλωσαν ή αποίκησαν στις χώρες τους. Κανένας όμως δεν άφησε τα πολιτιστικά εκείνα σημεία που να δίδουν την ώθηση στον κατακτημένο λαό να βαδίσει με υπερηφάνεια προς το μέλλον.
Στην παγκόσμια ιστορία είναι ξεχωριστή η συμβολή των Ελλήνων στο οικοδόμημα του σύγχρονου πολιτισμού. Ποιος είναι ο λόγος; Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά; Γιατί οι αποικίες των Ελλήνων ή κράτη των Ελλήνων, μπόρεσαν να διατηρηθούν μέσα στην μεταβολή του χρόνου πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια; Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι λαοί να καυχώνται πως είναι οι αποδέκτες και συνεχιστές του πολιτισμού των αρχαίων; Το παράδοξο με τη σημερινή λογική είναι πως οι Έλληνες χαρακτηρίζονται ως ‘ευεργέτες’ και όχι ως ‘κατακτητές’.Δεν θα τολμήσουμε εμείς να δώσουμε την απάντηση.




Το ελληνο-βακτριανό Βασίλειο που ίδρυσε ο Διόδοτος ο Σωτήρ, το 250 π.Χ.

Στο παρόν αρθρίδιο θα πάρουμε μια μικρή γεύση του πολιτισμού των Ελλήνων από το Ελληνο-Βακτριανό Βασίλειο που δημιουργήθηκε το 250 π.Χ. από το διοικητή (σατράπη) της ελληνιστικής αυτοκρατορίας των Σελευκιδών που είχε το όνομα Διόδοτος Α΄ ο επονομαζόμενος Σωτήρ. Το βασίλειο αυτό που καταλάμβανε περιοχές του σημερινού Πακιστάν, Αφγανιστάν και Ινδίας, έμελλε να επιβιώσει για τρεις περίπου αιώνες.


Νόμισμα του Βασιλέως Διοδότου Α΄











Ο Λαοκόων (της Τροίας) και το Δούρειος Ίππος. (Αφγανιστάν)



Ερείπια από αρχαίο ελληνικό ναό, πιθανόν, του Διός. Απέμειναν οι βάσεις των κιόνων.




Ελληνική επιγραφή του 3ου αιώνα π.Χ. (Μουσείο Καμπούλ- Αφγανιστάν)


Η επιγραφή του Διός (επειδή αναφέρεται στο όνομα 'ΖΕΥΣ'. Είναι γραμμένη στα ελληνικά και στα αραμαϊκά. (250 π.Χ. - Αφγανιστάν)





Γυάλινο ποτήρι με εικονογράφηση τον Γανυμήδη (Τρωϊκός πόλεμος)
Κιονόκρανο ιωνικού ρυθμού. (Καμπούλ)


Γυάλινο ποτήρι εικονογραφημένο. (3ος αιώνας π.Χ.)


Χαρτονόμισμα του Αφγανικού κράτους του 1939. Έμβλημα έχει το νόμισμα του Βασιλεώς Ευκρατίδου (ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΕΥΚΡΑΤΙΔΟΥ)





---
Ο πρόγονος της τηλεόρασης και του κινηματογράφου,με τηλεχειρισμό,ήχο και..ειδικά εφφέ πριν 2200 χρόνια!!!





ΤΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΡΩΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ
Κατά την Ελληνιστική εποχή σημειώθηκε στην Αλεξάνδρεια μια εκπληκτική τεχνολογική έκρηξη, που βασίστηκε όμως σε προγενέστερες γνώσεις.Χαρακτηριστικά ο Ήρων
o Αλεξανδρεύς
στην εισαγωγή των «Πνευματικών» του
γράφει:
«Θεωροῦμε ἀναγκαῖο νὰ βάλουμε σὲ τάξη ὅσα μᾶς ἄφησαν οἱ ἀρχαῖοι (μηχανικοί) καὶ νὰ προσθέσουμε σ’ αὐτὰ ὅσα ἐμεῖς καινούρια βρήκαμε.»
Ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς ήταν ένας μηχανικός του 2ου π.Χ. αιώνα, που κατάφερε να συνδέσει την τέχνη με την τεχνολογία. Περιγράφει μηχανισμούς, όπως πόρτες που ανοιγοκλείνουν αυτόματα, κρήνες διακοσμημένες με πουλιά που κινούνται και τραγουδούν κ.α..Ακομα στο έργο του «Πνευματικά»εξηγεί τα δύο μεγάλα μυστικά, πού οδήγησαν στην τεχνολογική επανάσταση της ατμομηχανής:
• Την μετατροπή της πιέσεως του ατμού σε περιστροφική κίνηση, λύση του ενεργειακού προβλήματος της ατμομηχανής (αιολόσφαιρα, «Πνευματικά Β΄», Θεώρημα 11).
• Τον αυτοματο έλεγχο συστημάτων με ανάδραση, λύση του προβλήματος ελέγχουντων στροφών της ατμομηχανής(έλεγχος στάθμης υγρού με μηχανική βαλβίδα,
«Πνευματικά Β΄», Θεώρημα 31 με βάση παλαιότερες επινοήσεις του Φίλωνος καὶ
του Κτησίβιου).
Εκεί όμως που πραγματικά καινοτόμησε ο Ήρων ήταν η κατασκευή του αυτόματου θεάτρου . Το αυτόματο θέατρο ήταν ένας μηχανισμός που παρουσίαζε έναν ναό του Διονύσου με διάφορες μορφές (ιέρειες).όπου μπορούσαν να κινηθούν, να ανάβουν φωτιές και ταυτόχρονα να ακούγονται διάφοροι ήχοι τυμπάνων και κυμβάλων. Οι κατασκευές αυτές
θεωρούνται ιδιοφυείς διότι ήταν προγραμματιζόμενες δηλαδή μπορούσαν με ανάλογες ρυθμίσεις να κάνουν διαφορετικά πράγματα.Κατά την λειτουργία του εμφάνιζε σκηνικά «εφφέ»,όπως κινούμενα πλοία σε διάταξη στόλου, καταιγίδες, φωτιές και καταστρο-
φές.Πρόκειται για ένα θέατρο, που παρουσιαζόταν σε δημόσιες παραστάσεις. Ιδιαίτερα το σταθερό αυτόματο είχε διαστάσεις, που του επέτρεπαν καὶ την ιδιωτική χρήση. Δηλαδή είχε ο καθένας θα λέγαμε σπίτι του μία μορφή φορητής εκ του σύνεγγυς τηλεόρασης, ή ένα μικρό σύστημα οικιακού κινηματογράφου!!!.
Ο Ήρων περιγράφει την λειτουργία του:
«Τοποθετούμε αρχικά το αυτόματο σε κάποια θέση και αφού απομακρυνθούμε ύστερα από λίγο χρόνο μεταβαίνει το αυτόματο σε κάποιον άλλη ορισμένη θέση. Κι όταν αυτό
σταματήσει, η φωτιά ανάβει στο βωμό μπροστά απ’ τον Διόνυσο. Κι απ’ το ραβδί του Διονύσου αναβλύζει γάλα ή νερό κι από την κούπα του χύνεται κρασί... Και με λουλούδια
στεφανώνεται όλος ο χώρος γύρω από τους τέσοερις στύλους της βάσης. Και οι κυκλικά τοποθετημένες Βάκχες γυρίζουν χορεύοντας γύρω απ' το μικρό ναό. Και ήχος ακούγεται
τύμπανων και κυμβάλων...»
(Ήρων, Αυτοματοποιητική, 4, 2).
Εξαιρετικά σύνθετα και πολύπλοκα αυτόματα συστήματα, αφύσικα υποτίθεται απο κάποιους για την εποχή τους, όπως υδραυλικές βάνες, μηχανικούς διακόπτες, τροχούς, βαλβίδες,και με δυνατότητα προγραμματισμού των κινήσεων με εξωτερική εντολή(τηλεχειρισμό)!!. Στο θέατρο του Ήρωνος παρουσιάζεται αυτόματα ο μύθος του Ναυπλίου που θέλει να εκδικηθεί τους Αχαιούς που σκότωσαν τον γιο του Παλαμήδη στην Τροία.

Διαβάστε όλο το άρθρο + φώτο, στο: Visaltis
Macedonian names and makeDonski pseudo-linguistics: The case of the name Attas
Posted by
By Miltiades Elia Bolaris


Balkan Illusion - phantasia archaica:

“…it is very interesting to note that many of the authentic ancient Macedonian words, according to their etymology and pronunciation, have a striking resemblance to the appropriate words used in the modern Macedonian language (and other so called “Slav” languages).”
“Ata(s). The root of this name contains the noun “at”, which in the so called “Old Slavic language” meant “a horse”. We note that the ancient Macedonians were great horsemen and horses were very importaint for them. Such names allready(sic) exsists(sic) in onomasticons(sic) of other peoples (for example Bulgarians have their popular name Asparuh, which means “speed horse” in Old Bulgarian language). The same name “Ata” is present in todays’ Macedonian onomasticon.”
From: “Similarities between ancient Macedonian and today’s’ Macedonian Culture (Linguistics and Onomastics)”, by: Aleksandar Donski, celebrity folk “historian” from FYROM.


Attas / Αττας


All the Slavic languages belong to the Satem branch of the Indo-European tree of languages, along with the Iranian and Indic languages, which include old Persian and Sanskrit. One of the modern Slavic tongues is the Slavic dialect spoken in FYROM, the Former Yugoslav Republic of Macedonia, by the Slav speakers of that country. It belongs to the same sub-branch of south Slavic languages that include Serbo-Croatian and Bulgarian, being a transitional dialect between the two. It is closely related to Bulgarian, but with many similarities and lexical and phonetic affinities to Serbian.
The word for horse in Serbian, Croatian and Makedonski Slavic is: коњ / Konj , while in Bulgarian it is: кон / kоnj or коне / konje. In Russian there are two words for horse: лошадь / loshad, but also конь
/ konj. In Slovak the horse is called: kôň and in Slovenian: konj, while in Polish it is : Koń.
If all modern Slavs from Beograd to Vladivostok and from Sofia to St. Petersburg call horse by a name that sounds like kon or konj, it would be a linguistic paradox indeed for a word as widely spread among all modern Slavic languages and dialects to have had a totally unrelated root. Of course, not all people of Slavic language and culture consider themselves Slavs. Let us look into this issue and let the horse wait for now.
Some writers from FYROM prefer to use quotation marks before and after the word Slav. They seem to consciously prefer to write: “Slav”. According to their school of Balkan historical revisionism “Slavs” are not Slavs, but descendants of the ancient Macedonians. In other words, the Slavomacedonians, the Bulgarians, the Poles, the Russians, the Belorussians, the Ukrainians, Serbs, Czechs etc, they are all descendants of the ancient Macedonians: they just do not know it yet. It is high time for them to learn the truth of their glorious ancient legacy, it seems. Here steps to the plate one of the apologists of these “theories” and with a book called : “Ancient Macedonian Heritage in Todays’ Macedonian Nation”, he tries to fill that abysmal void:
“There are a certain number of arguments and strong indications in support of the existence of (at least partial) ethno-cultural links between the ancient Macedonians and Veneti.”, tells us Aleksandfar Donski of FYROM. And then he continues:
“Before presenting some of these arguments, it is required to affirm that the Veneti were among the oldest nations in Europe. Narratively the Veneti were initially mentioned as people from Asia Minor, and later on as Balkan people as well. Furthermore, there are number of testimonials and evidences that the ancient people Veneti were the ancestors of the so called “Slavs”. This practically means that the ancient Macedonians and the so called “Slavs” should have (at least partial) common ethno-cultural background.”
The writer has made a few claims above, so let us enumerate them and let us examine them one by one:
a. There were supposedly cultural and ethnic links between the Macedonians and the Veneti of ancient times.
b. The Veneti were mentioned as a people of the Asia Minor but also of the Balkans.
c. We are told that there are a number of testimonials and evidences that the ancient Veneti were the ancestors of the so called “Slavs”. (the reader should take note here of the expression: “so called “Slavs” “).
d.The ancient Macedonians and the “so called “Slavs”" should practically have (at least partial) common ethno-cultural background.
Let us take these arguments one at a time:
While we are told that are “a certain number of arguments and strong indications in support of ” links between the Macedonians and the Venetic speaking Veneti of Northwestern Illyria, no such argument or even indication is mentioned, obviously as we are told : “the space on this occasion is limited”. We simply have to wait for a next edition, it seems. In reality, there was never any direct or indirect contact between the Macedonians and the Veneti: none is mentioned in the historical record. Outlandish claims are cheap to make and in the unstable ground of the Balkans, they come by the dozen. The ancient Mediterranean world, thanks in part to the extensive written record left behind primarily by the Greeks and later on by the Latins is a fairly well documented world. The Macedonians had extensive relations with the the southern Illyrians, the Dardani and the Taulantii, of today’s northern Albania Kossovo and Serbia, even the Autariatae of today’s Serbia. The Macedonians fought with them many times and they exchanged brides with them on occasion, to secure the unstable peace among them. They also had many relations with the Thracians and Paeonians to the east and northeast of them. But the Veneti were located where is now Slovenia and northeastern Italy. Venice / Venezzia and Veneto of Italy take their name from the ancient Veneti. The Macedonians were never in those lands, no matter how much closer to Macedonia they seem to be when compared to distant India and Afghanistan.
There are myths which connect the Henetoi / Ενετοι of Paphlagonia / Παφλαγωνια to the Veneti of Italy and Illyria. Strabo the Geographer, quoting from Antinoridae / Αντινοριδαι
, a long lost tragedy by Sophocles mentions:
“Σοφοκλης γουν εν τη αλώσει του Ιλίου παρδαλέαν φησὶ πρὸ της θύρας του Αντήνορος προτεθηναι σύμβολον του απόρθητον εαθηναι τὴν οικίαν. τὸν μὲν ουν Αντήνορα καὶ τοὺς παιδας μετὰ των περιγενομένων Ενετων εις τὴν Θράκην περισωθηναι κακειθεν διαπεσειν εις τὴν λεγομένην κατὰ τὸν Αδρίαν Ενετικήν

Στραβων, Γεωγραφικα
, 13.1.53
“At any rate, Sophocles says that at the capture of Troy a Leopard’s skin was put before the doors of Antenor as a sign that his house was to be left un-pillaged; and Antenor and his children safely escaped to Thrace with the survivors of the Heneti, and from there got across to the Adriatic Henetice”


Strabo, Geography 13.1.53


Τhen Virgil comes to repeat this old Greek myth, which helps him with the founding myth of Rome as descending from Αινειας / Aeneas’ Trojans, and speaks of Αντηνωρ
/ Antenor, who was saved by the Greeks during the sack of Troy for having been sympathetic to their cause, I.e. The return of Helen to Menelaos, and having been a good host to Menelaos himself. Let us hear the myth as poetically sung by Virgil:


Antenor potuit, mediis elapsus Achivis, 242
Illyricos penetrare sinus, atque intima tutus
regna Liburnorum, et fontem superare Timavi,
unde per ora novem vasto cum murmure montis 245
it mare proruptum et pelago premit arva sonanti.
Hic tamen ille urbem Patavi sedesque locavit
Teucrorum, et genti nomen dedit, armaque fixit
Troia; nunc placida compostus pace quiescit:
nos, tua progenies, caeli quibus adnuis arcem, 250
navibus (infandum!) amissis, unius ob iram
prodimur atque Italis longe disiungimur oris.
Hic pietatis honos? Sic nos in sceptra reponis?’


Vergili Maronis Aeneidos Liber Primus


Antenor, though th’ Achaeans pressed him sore, 242
found his way forth, and entered unassailed
Illyria’s haven, and the guarded land
of the Liburni. Straight up stream he sailed 245
where like a swollen sea Timavus pours
a nine-fold flood from roaring mountain gorge,
and whelms with voiceful wave the fields below.
He built Patavium there, and fixed abodes
for Troy’s far-exiled sons; he gave a name 250
to a new land and race; the Trojan arms
were hung on temple walls; and, to this day,
lying in perfect peace, the hero sleeps.
Virgil, Aeniad Book One



So, Virgil tells us that Antenor sailed through the sea of the Illyrians past the Liburnians and finally established his new colony at Patavium, today’s Padova / Padua in Italy. Taking the relay baton from the poets, Livy, the Roman Historian, begins his History of Rome by repeating the same old myth of Antenor, as first related by Sophocles:


Antenorem cum multitudine Enetum, qui seditione ex Paphlagonia pulsi et sedes et ducem rege Pylaemene ad Troiam amisso quaerebant, venisse in intimum maris Hadriatici sinum, Euganeisque qui inter mare Alpesque incolebant pulsis Enetos Troianosque eas tenuisse terras. Et in quem primo egressi sunt locum Troia vocatur pagoque inde Troiano nomen est: gens universa Veneti appellati.
Titus Livius, Gestorum Romanorum I.1


Antenor sailed into the furthest part of the Adriatic, accompanied by a number of Enetians who had been driven from Paphlagonia by a revolution and after losing their king Pylaemenes before Troy were looking for a settlement and a leader. The combined force of Enetians and Trojans defeated the Euganei, who dwelt between the sea and the Alps and occupied their land. The place where they disembarked was called Troy, and the name was extended to the surrounding district; the whole nation were called Veneti.
Livy, History of Rome, Book I.1


So, the myths tell us the basic founding story: Troy falls, Aeneas ends up in central Italy and establishes Roma/Rome and Antenor goes to the end of the Adriatic and establishes Patavium/Padova/Padua.
In his third point the Balkan revisionist “historian” casually informs us that “we are told that there are a number of testimonials and evidences that the ancient Veneti were the ancestors of the so called “Slavs”. (it is obvious that by using quotes when he mentions the so called “Slavs”, he insinuates that the so called “Slavs” are not really…Slavs). In a vague, imprecise and unscientific way he continues his utterly unsubstantiated ramblings: “we are told…that”…and the obvious question screams back : we are told by whom? Yet he continues unabashedly: “there are a number of testimonials and evidences”. Someone testified and forgot to tell us about it? Someone gave evidence that has since been hidden away in a double-locked drawer? Who testified? What testimonies? Where is the evidence? Are we supposed to digest what we are told, just because someone wants us to believe that: “the ancient Veneti were the ancestors of the so called “Slavs”? Are we supposed to accept the old dictum of the medieval Catholic church : “Believe and do not search!” ?
We would much rather go searching. Since there are four different instances of the word Veneti being used to describe ancient peoples, one in prehistory (Henetoi of Paphlagonia) and three in Historical times: a. the Veneti in Northern Italy, b. the Veneti of France and c. the Venedi of the Baltic Sea. Greek and Latin myths connect the Henetoi of Asia Minor and the Venetoi at the frontier of Italy and Illyria. We should never equate myth with history but we cannot discount it either without looking into the evidence if that is available. But we will come back to this issue. Let us look at the Veneti of Gaul, today’s France. In his book on the Gauls, B. Cunliffe informs us that the Veneti of Gaul were a “Maritime tribe living in the southwest of the Amorican peninsula. They were traders and acted as middlemen in shipping goods from Britain to the south. In 56 B.C.E. they rebelled against Caesar but were soundly beaten in a sea battle at Quiberon, and as a result all the leading men were executed and the rest sold as slaves.”
B. Cunliffe , The Celtic World, 1979.
The Gaelic Veneti were according to the sources a Celtic tribe. Their language was a Celtic dialect. Caesar effectively eliminated and exterminated them, through massacre and slavery, and they became extinct as a nation. No connection has ever been attested between them and the Italo-Illyrian Veneti. Trying to relate them to the Slavs, or for that matter to the Azteks or the Patagonian Indians is not going to help anyone’s case, since they became extinct anyway.
If the Italo-Illyrian Veneti were not related to the Gaelic Veneti, then what were they?
The noted University of Chicago Indo-Europeanist linguist Eric P. Hamp in one of his early works (The Relationship of Venetic within Italic, published in The American Journal of Philology, Vol.75, No.2, pp.183-186) and also in his more recent Diagram of the Indo-European languages as shown in the Oxford Introduction to Proto-Indo-European and the Proto-Indo-European world, Oxford university Press 2006) groups the Venetic language along with Latin in the Italic branch of Languages.
The Venetic language is documented in some 200 to 300 inscriptions dating from the 6th to the 1st century BC, when it was completely absorbed by Latin.
Let us look at some inscriptions, that have been used by the proponents of the Italic linguistic connection.

The first inscription is from Este (Es 45):
Venetic : mego donasto sainatei reitiiai porai egeotora aimoi ke louderobos
Latin : me donavit sanatrici reitiae bonae egetora [pro]aemo liberis-que

Translation: Egetora gave me to Good Reitia the Healer on behalf of Aemus and the children
(Prosdocimi in Pellegrini 1967: 149-150)


The second inscription was found written on a situla urn at Cadore (Ca 4 Valle):
Venetic : eik goltanos doto louderai kanei
Latin : hic goltanus dedit liberae cani
Translation: Goltanus sacrificed this for the virgin Kanis
(Prosdocimi in Pellegrini 1967: 464-468)


We are not linguists here, nor do we pretend to be such, but some things are eye-popping obvious! I would definitely say that these inscriptions do not look too good for the “Slavic connection theory” folks. If nothing else, the linguistic evidence corroborates the ancient Greek myths of the Paphlagonian Henetoi/ Ενετοι and Trojan Allies who, under Antenor, followed Aeneias’ Trojans to the west and settled on different areas of Italy: one group going west and another Northeast, next to Illyria. The Myth, as we have come to expect of Greek myths by now, is not hollow poetry, it has historic substance behind it.
One more very interesting piece of linguistic evidence that came to us from the archeologist’s spade comes from a most unexpected geographic location: the village of Kaminia /
Καμινια in Lemnos/Λημνος, the North Aegean island across from Troy/ Τροια and the Dardanelles. In the prehistoric citadel of Poliochni / Πολιοχνη, a 6th ce. BC marble funerary stele was discovered ιν
1885. The letters are Greek but the inscription is another, distantly related non-Indo-European language :
The scholarly community went to work and the consensus is that it is a language closely related to Etruscan. The Etruscans are not the Eneti, but it is proven that commercial, linguistic and ethnic links existed between Troy and the area around it, Lemnos in the Aegean on the one hand and central and northern Italy on the other. This of course did not dissuade certain Turkish “scholars” from claiming that the Lemnian was a Proto-Altao-Turano-Turkic inscription, “evidence” that the Mongolian related Turks were in the Aegean circa at least the 6th c BC (almost 1800 years before they stepped their foot on Anatolia, modern Turkey, in other words).
In his well documented book “The Illyrians” , 1992, John Wilkes tells us (on page 76) that: “Enough of the language and vocabulary survives to indicate that Venetic was a northwest Indo-european dialect with several points of correspondence with Latin.” Further down, on the same page, John Wilkes gives us examples of typical Venetic names which include: Axius, Cantius, Carminius, Appuleius, Avitus, Tutor, Barbius, Boniatus, Cervius, Cusonius, Dasimius, Firmius, Laetus, Lucanus, Lucillus, Muttius, Mulvius, Oaetus, Oppius, Plaetorius, Veitor, Titius, Turus, Voltiomnos and Volumnius.

Again, the Slavic connection seems to have hit the wall. It is obvious that by using a good Latin dictionary, someone could go much further in helping us decipher the original meaning of each of these names, names of the extinct language of the Veneti than using any dictionary of the Old Slavonic language. So, then how can we explain all the fuss about trying to make a connection between the south Slavs of the Balkans and the Italian Veneti?
Professor Zlatko Skrbis is the author of many books on Sociology, one of which is named: Long-distance Nationalism (1999). In a more recent study on the “The emotional historiography of Venetologists. Slovene diaspora, memory, and nationalism”, professor Zlatko Skrbis (who is himself a Slovene expatriate and a professor of Sociology in the School of Social Science at the University of Queensland, Australia), explored what he calls the “Venetological re-interpretations of Slovenes’ Origines”. In accordance to that theory, the Slovenes are not Slavic but Venetic people and indeed they alone are the autochthonous people of prehistoric Europe. It is no wonder, I am thinking, how great minds of the Balkans meet under the same nationalistic umbrella of “autochthonous” existence : The Albanians are Illyrians (though their language is proven to be derived from the Dacian of the Carpathians, north of the Danube), the Slavs of southern Yugoslavia are descendants of the ancient Macedonians of Alexander the Great, and lately some Bulgarians try to convince themselves that they are the ancient Thracians or, better yet, Iranians! Did I fail to mention that the Turks are actually modern Hittites and that Turkic genes are of course “autochthonous” to Anatolia since time immemorial? It all seems like a surreal ball masque’, where extravagant exhibition and theatrical drama is all that counts!
A Balkan circus of the traveling kind, with Thracian horsemen and Macedonian phalanghists, Hittites on chariots and proto-Slavic Veneti! A lunatic asylum, completely out of touch with reality… and why should it be? Most of the instigators of this lunacy are not even living at the scene…they are not experiencing the living hell of dire poverty and unemployment that ravages the Balkans: the ball masque’ is being held in distant Canada or Australia!
Professor Zlatko Skrbis explains that the myth of the Slovene Slavs-turned-ancient Venetoi provides the nationalistic fringe of the Slovenian nation a sense of “historical drama”.
Coming out of a miserably failed Stalinist-Titoist interpretation of Socialism, and the collapse of the Yugoslav multi-ethnic union in a bloodbath of war, genocide and foreign intervention, the Venetological re-interpretation of Slovene history is a “form of interrogation of the present and the search for a suitable past that would correspond to Slovene nationalist imaginings.” I must add that whatever is said of the Venetologists, applies like a glove to the pseudo-makedonists further south, in FYROM. Even the diaspora connection as a major force in revisionist theories of nation-creation and propagation (theories concerning the fabled identity of their people), which professor Zlatko Skrbis so vividly explains, fits the case of the Slavs-turned-Makedonski diaspora of Canada and Australia as if it was written specifically for them.
Finally we come to the Vistula Venedi.
Professor P.M. Barford’ is a British speaker of Polish and Russian among other Slavic languages, and a lecturer of Slavic Archeology in the University of Warsaw. In his recently published book (2001), “The Early Slavs” which took him over 20 years of research to write, he talks about the Vistula Venedi:
“Alongside “Sclavi” and related terms, western sources also use another name for their eastern neighbors. Some medieval western scholars applied (variants of) the name “Wends” (German Wenden) mainly for the Polabian Slavs. The concept had appeared by the time of Fredegar, who uses it (IV.68) in 660, and is also used by Boniface (in a letter of 746/7). It also appears in the Annales Bertiniani of the 860’s and several other ninth-century sources. This generic term derived from bookish traditions when written in Latin. Antique sources (including Tacitus in his Germania) referred to the people living to the east of the Germans as the Venedi, and this term was obviously reused by monkish chroniclers to describe the peoples beyond the expanding frontiers of the Frankish kingdom.”
In other words, we cannot base connections of a similarity of a name because this does not in any way constitute a proof, and the historical record especially of the middle ages needs to be taken with a critical and analytical approach and not as the word of the bible.
The local proponents of the theory that “since the Veneti are “Slavs” and the ancient Macedonians were of a “common ethno-cultural background” (historically they had never even met, and there is not a single proof that they even knew of each others existence), therefore, they exclaim in poppy-eyed delirious revelation:
“the so called “Slavs” should practically have common ethno-cultural background with the Macedonians!”
Aleksandar Donski, as above.


Perfect! A total and utter collapse of any semblance of logic, and a brutal assassination of History, in other words: Since the Macedonians were somehow and in an imaginary way supposedly and possibly related to the Veneti and since the Veneti of Asia Minor who went to Italy and Illyria were possibly and maybe according to who knows whose testimonials “Slavs”, therefore the ancient Macedonians were OF COURSE “Slavs”!
Reductio ad absurdum in perfectio!
Since black is red and red is yellow, therefore purple is green! Whom are they trying to convince?!
Having gone through the cycle of the Slavs that prefer to be called “so called “Slavs”", let us now remember where we originally started from: Attas, we were told is supposed to be a name that contains the noun “at” which in the “Old Slavic language” (their quotes) meant a horse. And they go on to tell us that the ancient Macedonians were great horsemen and horses were important to them. I suppose we do know about the horsemanship of the ancient Macedonians already: both Philip and Alexander always gave the coup de grace through their cavalry, using it as a hammer to give the blow, while the Macedonian phalanx was always being used as the anvil.
A favorite name among Macedonians was Philippos/Φιλιππος, a Greek name (like ALL the Macedonian names) for “the one who loves horses”. It is a name that is derived from Philos/φιλος meaning a friend, one who loves, and Hippos/ιππος
a horse, in Greek.
Words like philosopher, philology, philatelic, Philadelphia, philander, philanthropist, philarmonic, etc all have philos as their first part. Words like hippodrome, hippopotamus, hippocampus and Hippocratic (oath), all have the word hippos as a contributing part. Other Greek names ending in -ippos include Alkippos/Ἄλκιππος, Ippostratos/Ἱππόστρατος, Kallippos/Κάλλιππος, Lexippos/Ἀλέξιππος, Xanthippos/Ξάνθιππος (the father of Pericles),Hippostratos/Ἱππόστρατος, Euippos/Εὔιππος, Poseidippos/Ποσείδιππος, Phaenippos/Φαίνιππος and many others.

Now lets us again look at the words which mean horse in various Slavic languages and they all seem to have variables of конь / коњ
/ konj / koń / kôň, etc.
Why then are we told that “At” means horse in the “old slavic language”? Why are we even given the example of the old Bulgarian name Asparuch, which we are told means “speedy horse” in Slavic?
Unfortunately, this is what happens when one confusion is piled on top of another and folk etymology overstretches its narrow limits. Let us start with the last: It is known that the Bulgarians, before their descent into the Balkans, were not a Slavic people. Asparuch is far from being a Slavic name, by any stretch of imagination. It is an Iranian name of a Turkic Khan of the Pontic steppes, by the Volga (from which the Bulgarians most probably get their ethnic name). We need to remind ourselves that unlike the Slavs who settled in the Illyrian lands, in what later became Croatia, Serbia, Bosnia etc, and the the ones who settled in Macedonia in the areas north of Thessaloniki, and in historic Paeonia, in modern FYROM, the original Bulgarians were not Slavs at all.


The Bulgars were a Turkic nation that moved into Byzantine Thrace, crossing the Danube when Constantinople was under siege by the Arabs, in the 7th century AD. They allied themselves with the early Slavs of the area and moved together into the lands of the Eastern Roman empire. The Turkic speaking Bulgars were later completely assimilated culturally and linguistically by the numerically superior surrounding Slavs, producing the nation of the Bulgarians. The Greek speaking populations continued living in cities along the Black sea and in the Thracian plain around Philipoupolis, the area that was later to be called Eastern Romylia), until the beginning of the 20th century, and the Latin speaking populations moved north of the Danube and joined the ones who later formed the modern nation of Romania.
Coming now back to Asparuch, searching for its etymology we discover that the first part of his name is “aspa”, meaning horse in Iranian and it is followed by “rauk”, meaning shine, also in Iranian, from which the Turks had borrowed extensively to enrich their poor nomadic vocabulary. Asparuch is a hundred percent Iranian name, borrowed by the Turkic speaking Bulgarians from the Persians. It has nothing in common with any Slavic language.
What about “At”? “At”-meaning-horse is not Slavic either, unfortunately, as we could have guessed. No such word for horse exists in any Slavic language, except as borrowed by some of the south Slavs from the Turks during the centuries long Ottoman occupation of the Balkan peninsula. “At” is purely a Turkish word. “At” is one horse, in singular form and “Atlar” many horses, in the plural, in Turkish. In Mongolian it appears as адуу
/Aduu, which is closely related linguistically to the Turkish word for horse “At” (the original land of the Turks, before they spread into the central Asian steppes and into the middle East and Anatolia, was indeed Mongolia).
We have established that the ancient name Attas has no relation with neither horses nor “Slavs”, at least not in the way it was presented to us above. Let us then search further for its true etymology. Our Indo-European lexicons tells us that the Indo-European root word is *átta and it means: father. It is a synonym of the *ph₂tḗr from which the English word Father is derrived but also the Latin Pater and the Greek Pater/Πατηρ. Attas/Αττας as father appears in most Indo-European languages. From Hittite attas and Lydian Ata, to Celtic *attyo, Gothic atta and Old Irish aite. Attas as father also appears in Albanian as at, in Ossetian as æда (æda, for “grandfather”), In Slavonic as *otьcь / otjs, in Old Church Slavonic as отьць / otjtsj, modern Serbian and Croatian as otac, in Czech as otec and in Polish as ojciec. In Bulgarian, Russian and Slavo-makedonian attas the father appears as отец / otets, but we also find it in Latin as attas and in Greek as attas / ἄττας.
Attas or Atta appears as a name in several Indo-European languages. Attas according to L. Zgusta (Kleinasiatische Personennamen. Prague 1964 105-108) is a typical Anatolian name, attested in the Hittite language as Atta, in Lydian as Atas and in the Phrygian language also as Atas. In Both Greek and Latin Attas / Αττας
means father.
In the first century AD there is mention of a Latin dramatic Poet whose poetic work has only survived in small fragments: Titus Quinctius Atta. His name proves that Atta was also used by the Latins as a personal name.
The Militian colony of Olbe/Ολβη was built on the northern shores of the Black Sea, by the river Hypanis/Υπανις /Southern Bug, between Borysthenes / Βορυσθενης / Dnieper to the east and Tyras /Τυρας/ Dniester, just west of the Taurike/Ταυρικη
/Crimean peninsula, where today is the town of Parutino, in southern Ukraine.
It is from Olbia that the following inscription comes to us:
Regions : North Shore of the Black Sea
I.Olbia 87, N. Black Sea — Olbia: Berezan Isl.
ἀγαθῆι τύχηι].
Ἀχιλλεῖ] Ποντάρχηι
οἱ π]ερὶ Δαδακον Ἱ[ε]ρο-
σῶντος τὸ [βʹ στρατηγοί]·
Μο[υγισαγος Ασανου Α]-
μω[σπαδος Ἀχιλλέος, Θυσ]-
κῆς Δ[άδου, Αττας Σωμά]-
χου, Μ[ητρόδωρος Πραξι]-
άνακ[τος, χαριστήριον]
ἐπὶ ἀ[ρχόντων τῶν περὶ]
Ἱεροσ[ῶντα Ἐπικράτους ].
Alongside such typical Greek names as Achileus, Dadakos, Metrodoros, Hieroson, Epikrates and Praxianax, in the seventh line from the top, we also read the name :
Attas Somachou/Αττας Σωμάχου/ Attas son of Somachos.
Attas, as clearly proven from this inscription, was also used as a proper first name among Greeks.


American Chronicle

Από: History of Macedonia