Ο κρυφός αρχαιοελληνικός πλούτος της Καμπούλ

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Ανασκαφές που έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες σε πολλές περιοχές του Αφγανιστάν ανέδειξαν πάρα πολλές αρχαιότητες που ήταν χαμένες και λησμονημένες στα εδάφη της παλαιού ελληνο-βακτριανού βασιλείου.

Οι αρχαιολογικές αποστολές παρασυρμένες από τις ιστορικές πηγές αλλά και τις προφορικές, καθώς μυθοποιήθηκαν από τους μεταγενέστερους, για τον αρχαίο πολιτισμό της Βακτρίας, προέβησαν σε ανασκαφές αρκετών περιοχών στα νότια και στα ανατολικά της χώρας.

Οι ανασκαφές άρχισαν με τους Αμερικανούς και Βρετανούς στα τέλη του ’50 και στις αρχές του ’60, συνεχίστηκαν από του Ρώσους, τους Γερμανούς, τους Γάλλους και τους Γιαπωνέζους πάντοτε συνεπικουρούμενοι από την εκάστοτε εντόπια αρμόδια υπηρεσία.

Ο Σαλέχ Μοχάμαντ Χάλεκ, ένας ντόπιος ποιητής και ιστορικός και κάνει χρέη προϊσταμένου στην περιφέρεια της Καμπούλ υποστηρίζει πως η προστασία της αφγανικής κληρονομιάς θα προστατευθεί μόνον όταν αυτή γίνει συνείδηση μέσα από την εκπαίδευση στους νέους Αφγανούς.

«Ο κόσμος είναι πολύ φτωχός, ψάχνουν διάφορες μεθόδους για να αγοράσουν ένα κομμάτι ψωμιού. Πρέπει να ανοίξουν τα μυαλά τους γιατί δεν γνωρίζουν την αξία της ιστορίας τους, πρέπει να τους βοηθήσουμε, να τους προστατέψουμε».

Πολλά μνημεία γίνονται στόχοι από τους Ταλιμπάν που εμπνεόμενοι από έναν μουσουλμανικό φουνταμενταλισμό καταστρέφουν ότι δεν ανήκει στο Ισλάμ.

Πρόσφατα μάλιστα καταστρέψανε ένα τεράστιο άγαλμα του Βούδα ηλικίας 3.000 ετών. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, κατάφεραν να διασωθούν αρκετά αρχαιολογικά ευρήματα και από το ελληνο-βακτριανό κράτος της αρχαιότητας. Προσπαθήσαμε να συγκεντρώσουμε ορισμένα από αυτά.



Οι αρχαίες ελληνικές επιγραφές

(κάντε κλικ για μεγέθυνση)



































Άλλα ελληνικά ή ελληνότροπα ευρήματα






















Nat.Geographic1949 & Paeonia Όχι Βορ.Μακεδονία - 19Aug'09



Χάρτης ντοκουμέντο από National Georgraphic για την Μακεδονία

Πηγή: http://ventetta.blogspot.com/2009/08/national-geographic.html

Δισχίλια Ἒφεσος: «Μακεδόσιν καὶ τοῖς λοιποῖς ἔθνεσιν τοῖς Ἑλληνικοῖς»


Φώτο: Ο Κροίσος λαμβάνει φόρο από έναν Λύδιο χωρικό. (Έργο του Claude Vignon, 1629)Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Ο τεράστιος όγκος των επιγραφικών μαρτυριών, για την πόλη Έφεσο της μικρασιατικής ακτής, εμπλουτίζει σε μεγάλο βαθμό τη φήμη, τον πλούτο, την ακμή, τον πολιτισμό και τη ισχύ που είχε αποκτήσει μέσα στα δισχίλια χρόνια ύπαρξής της.
Έχουν αναβρεθεί πάνω από οκτακόσιες επιγραφές που τονίζουν την ιστορία και τη μνήμη ενός λαμπρού ελληνικού πολιτισμού.

Η παμπάλαια αυτή ελληνίδα πόλη, είναι δημιούργημα των άποικων Ιώνων πριν από την πρώτη χιλιετία π.Χ.
Ο γεωγράφος Στράβων γράφει στο 14ο βιβλίο του:

«ἄρξαι δέ φησιν Ἄνδροκλον τῆς τῶν Ἰώνων ἀποικίας͵ ὕστερον τῆς Αἰολικῆς͵ υἱὸν γνήσιον Κόδρου τοῦ Ἀθηνῶν βασιλέως͵ γενέσθαι δὲ τοῦτον Ἐφέσου κτίστην. »(14.1.3 )

Δηλαδή,

“ Λέει, (ο Φερεκύδης ) ότι ο Άνδροκλος, που ήταν νόμιμο τέκνο του βασιλιά Κόδρου των Αθηνών, ήταν ο αρχηγός του αποικισμού των Ιώνων, που ήταν μεταγενέστερος των Αιόλων, και αυτός έγινε ο ιδρυτής της Εφέσου».

Κι ο αρχαίος γεωγράφος είναι σαφέστατος: Η Έφεσος ιδρύθηκε από το γιο του Κόδρου τον Άνδροκλο που έζησε περί το 1100 π.Χ.
Έξι αιώνες αργότερα αναφέρεται από τον Ηρόδοτο, ως ελληνική πόλη, όταν καταλήφθηκε από τον Κροίσο που ανέλαβε τη βασιλεία της Λυδίας, περί το 560 π.Χ. Η παρουσία της, δηλαδή, τους έξι αυτούς αιώνες μαρτυρά την ισχύ της Εφέσου.
Μας πληροφορεί ο πατέρας της Ιστορίας:

«τελευτήσαντος δὲ Ἀλυάττεω ἐξεδέξατο τὴν βασιληίην Κροῖσος ὁ Ἀλυάττεω, ἐτέων ἐὼν ἡλικίην πέντε καὶ τριήκοντα· ὃς δὴ Ἑλλήνων πρώτοισι ἐπεθήκατο Ἐφεσίοισι. [2] ἔνθα δὴ οἱ Ἐφέσιοι πολιορκεόμενοι ὑπ᾽ αὐτοῦ ἀνέθεσαν τὴν πόλιν τῇ Ἀρτέμιδι, ἐξάψαντες ἐκ τοῦ νηοῦ σχοινίον ἐς τὸ τεῖχος. ἔστι δὲ μεταξὺ τῆς τε παλαιῆς πόλιος, ἣ τότε ἐπολιορκέετο, καὶ τοῦ νηοῦ ἑπτὰ στάδιοι” (Ηρόδοτος 1, 26)

Δηλαδή,

«Όταν πέθανε ο Αλυάτης τον διαδέχτηκε ο γιος του Κροίσος, που ήταν τότε στην ηλικία των τριάντα πέντε ετών. Η πρώτη ελληνική πόλη που δέχτηκε την επίθεση του, ήταν η Έφεσος. Όπου οι Εφέσιοι, όντας πολιορκούμενοι από αυτόν, έθεσαν την πόλη υπό της προστασίας της Αρτέμιδας, δένοντας μ’ ένα σχοινί το ναό της θεάς με τα τείχη. Η απόσταση ανάμεσα στο ναό και την παλιά πόλη που ήταν πολιορκημένη ήταν περίπου επτά στάδια». (σημ. 1 στάδιο= 185 μ.)
Ο Ηρόδοτος μας κάνει γνωστή τη λατρευτική …έφεση της Εφέσου προς τη θεά Αρτέμιδα.








Φώτο: Το ψήφισμα της Βουλής και της Πόλεως της Εφέσου. (κάνε κλικ για μεγέθυνση).















Η πόλη μπαίνει υπό της προστασίας της, ‘ελέω θεού’, για να γλυτώσει. Επισημαίνουμε πως ο ναός της θεάς ήταν έξω από τα τείχη της πόλης, όπως άλλωστε συνηθίζονταν σε όλον τον ελληνικό χώρο.
Εκείνα τα χρόνια, στα μέσα, δηλαδή, του έκτου π.Χ. αιώνα, ο Βλόσων, ένας αριστοκράτης της Εφέσου, απέκτησε έναν γιο. Ο πατέρας ήταν ευτυχισμένος για το νέο απόγονό του. Δεν γνώριζε όμως, πως εξ’ αιτίας της δύναμης του πνεύματος του γιου του, θα έμενε και αυτός στην ιστορία ως ο ‘πατέρας του μεγάλου Εφέσιου Φιλόσοφου Ηράκλειτου!
Οπωσδήποτε, ο Ηράκλειτος δεν ...ξεφύτρωσε από το πουθενά. Δεν άρχισε ξαφνικά η Έφεσος, η ιωνική αυτή πόλη, τον 6ο π.Χ. αιώνα να ‘βγάζει’ φιλοσόφους! Υπήρχε, σαφέστατα, μια πρόδηλη πνευματική παράδοση αιώνων.

Ας μην ...παρεκλίνουμε, όμως, από την πορεία μας!

Η θεά Άρτεμις στην Έφεσο, ήρθε με τους άποικους Ίωνες, όταν μετανάστεψαν από τον κορμό της κυρίως Ελλάδας, προς τα μικρασιατικά παράλια.
Αν και η ελληνίδα πόλη καταλήφθηκε από τον Κροίσο, όπως μας ανέφερε ο Ηρόδοτος, εντούτοις ο Λύδιος βασιλιάς Κροίσος όχι μόνον δεν πείραξε τους Εφέσιους, αλλά, επιπρόσθετα, για να έχει την εύνοια της Θεάς, υποσχέθηκε να κτίσει μεγαλοπρεπή ναό και να τον αφιερώσει σε αυτήν. Πράγματι ο ναός της Αρτέμιδος άρχισε να κτίζεται στα μέσα του 6ου αιώνα και τελείωσε ...120 χρόνια μετά, το 440 π.Χ.
Ενενήντα, όμως χρόνια αργότερα (περί το 356 π.Χ.), όπως μας λέει ο Στράβων, πυρπολήθηκε από έναν κάτοικο της Εφέσου που έφερε το όνομα Ηρόστρατος για να μείνει στην ιστορία το όνομά του! (Και τα κατάφερε ο μπαγλαμάς!...)
Μια επιγραφή που βρέθηκε στον αρχαιολογικό χώρο της Εφέσου και εκτιμάται πως είναι του 302 π.Χ. (μετά, δηλαδή, τη μακεδονική κατάκτηση) αναφέρεται στη θεά Αρτέμιδα. Από το κείμενο της επιγραφής γίνεται γνωστή η πρόθεση της Εφέσου, που αυτο-χαρακτηρίζεται ως «τῆς πρώτης καὶ μεγίστης μητροπόλεως τῆς Ἀσίας» να ανακηρύξει ως Πολιούχο της Εφέσου τη θεά Αρτέμιδα και να την τιμά όλο το μήνα Αρτεμισιώνα.
Μετά από το γεγονός αυτό, ως φαίνεται, αποφάσισαν οι Εφέσιοι να ξανακτίσουν τον ναό της πολιούχου θεάς.
Παραθέτουμε ένα μέρος της επιγραφής που δικαιολογεί και τον τίτλο του παρόντος αρθριδίου, περί των Μακεδόνων και λοιπών ελληνικών εθνών:
«τοῦτο δὲ μέγιστον τοῦ περὶ αὐτὴν σεβασμοῦ ἐστιν τεκμήριον, τὸ ἐπώνυμον αὐτῆς
εἶναι μῆνα καλούμενον παρ’ ἡ̣μῖν μὲν Ἀρτεμισιῶνα, παρὰ δὲ Μακεδόσιν καὶ τοῖς λοιποῖς ἔθνεσιν τοῖς Ἑλληνικοῖς καὶ ταῖς ἐν αὐταῖς πόλεσιν Ἀ̣ρτεμίσιον, ἐν ᾧ μηνὶ πανηγύρεις τε καὶ ἱερομηνίαι ἐπιτελοῦνται, διαφερόντως δὲ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ πόλει τῇ τροφῷ τῆς ἰδίας θεοῦ τῆς Ἐφεσίας, προσῆκον δὲ εἶναι ἡγούμενος ὁ δῆμος ὁ Ἐφεσίων»

Δηλαδή,

«Μέγιστη απόδειξη για το σεβασμό προς αυτήν (την Αρτέμιδα) είναι ότι το όνομά της έχει ένας μήνας, που εμείς(οι Ίωνες) τον ονομάζουμε Αρτεμισιώνα, ενώ οι Μακεδόνες και τα υπόλοιπα ελληνικά έθνη στις πόλεις τους τον ονομάζουν Αρτεμίσιο. Στη διάρκεια του μήνα αυτού γίνονται πανηγύρεις και μεγάλες εορτές. Διαφέρει, βέβαια, ο τρόπος λατρείας στην πόλη μας, της Αρτέμιδος της Εφεσίας. Οι εκδηλώσεις αυτές πρέπει να διοργανώνονται από το Δήμο των Εφεσίων».

Φώτο: το αρχαίο θέατρο της Εφέσου, όπως είναι σήμερα. Το χρησιμοποιούν οι Τούρκοι για θερινές εκδηλώσεις.

Για την ανέγερση του ναού της Αρτέμιδος βοήθησαν όλες οι ισχυρές ελληνικές πόλεις της μικρασιατικής ακτής. Όλη η ιωνική φιλοσοφική τεχνοτροπία εφαρμόστηκε στην κατασκευή του.
Ο Έλληνας συγγραφέας Αντίπατρος ο Σιδώνιος όταν τον είδε το 186 π.Χ. έγραψε στην «Ελληνική Μυθολογία» του: «όταν βλέπω το ναό της Αρτέμιδος που αγγίζει τον ουρανό, τα υπόλοιπα μνημεία χάνουν την λαμπρότητά τους. Εκτός από τον Όλυμπο, ο ήλιος δε φάνηκε πουθενά αλλού τόσο μεγαλοπρεπής, όσο εδώ»…(ΙΧ,58)
Σημειώνεται, μάλιστα, πως στο Αρτεμίσιο (όπως ονομάζονταν ο χώρος του ναού) υπηρετούσαν οι ‘μεγάβυζοι’ που ήταν ιερείς και ιέρειες παρθένοι.
Στα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ., στην ελληνιστική περίοδο, κατασκευάστηκε το Θέατρο της πόλης, που ήταν 25.000 θέσεων.
Μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση στην πόλη διέμεναν Ρωμαίοι έμποροι και στρατιωτικοί που σύμφωνα με τις επιγραφές, όχι μόνον, διατήρησαν τα μνημεία της αλλά δημιούργησαν και πολλά νέα.
Σχετική επιγραφή με το θέατρο είναι αυτή που αναφέρεται ως ανθύπατος Τινέιος Σακέρδως, το 200-10 μ.Χ. που επισκεύασε ένα τμήμα του:
«τὸν πέτασον τοῦ θεάτρου διαφορηθέντα ὅλον ἐπεσκεύασεν καὶ ἀπήρ̣τ̣ισεν ἔκ τε ἄλλων πόρων καὶ ὧν εὗρεν ὁ λαμπρότατος ἀνθύπατος Τινέιος vacat Σακέρδως»
Εξ’ άλλου ξακουστή ήταν η Βιβλιοθήκη του Κέλσου. Ένα μεγαλοπρεπές οικοδόμημα που κτίστηκε πάνω σε ένα μνημείο του Κέλσου Πολύμηνου, που ήταν ρωμαίος αξιωματούχος. Άρχισε να κτίζεται το 110 μ.Χ. και τελείωσε είκοσι πέντε χρόνια μετά. Υπολογίζεται πως περιελάμβανε ελληνικούς αρχαίους παπύρους και κυλίνδρους (περγαμηνές) περί τους 15.000, ένα τεράστιο, δηλαδή, μέρος της παγκόσμιας και ελληνικής σοφίας.
Με την εμφάνιση των χριστιανών η βιβλιοθήκη υπέστη σοβαρές ζημιές, κυρίως από την καθοδήγηση του Απόστολου Παύλου, αφού συγκέντρωναν τα βιβλία της βιβλιοθήκης και τα έκαιαν ενώπιον όλων και με τον τρόπο αυτόν ...μεγάλωνε και ισχυροποιούνταν ο λόγος του (εβραϊκού) Κυρίου:
Φώτο :Ένα από τα τέσσερα αγάλματα που κοσμούσαν την Βιβλιοθήκου του Κέλσου. Το παρόν επιγράφεται "ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΕΛΣΟΥ". Τα υπόλοιπα έχουν τις επιγραφές:“ΣΟΦΙΑ ΚΕΛΣΟΥ”, “ΕΝΝΟΙΑ ΚΕΛΣΟΥ” και “AΡΕΤΗ ΚΕΛΣΟΥ”. Και το σημαντικότερο: κοσμούν το Εθνικό Μουσείο της ...Βιέννης! (άλλοι κλέφτες ξένων πολιτισμών!)

“πολλοί τε τῶν πεπιστευκότων ἤρχοντο ἐξομολογούμενοι καὶ ἀναγγέλλοντες τὰς πράξεις αὐτῶν.19 ἱκανοὶ δὲ τῶν τὰ περίεργα πραξάντων συνενέγκαντες τὰς βίβλους κατέκαιον ἐνώπιον πάντων· καὶ συνεψήφισαν τὰς τιμὰς αὐτῶν καὶ εὗρον ἀργυρίου μυριάδας πέντε. 20 Οὕτω κατὰ κράτος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ηὔξανε καὶ ἴσχυεν.” (!)(ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ 19)

Φώτο: Η αρχαία βιβλιοθήκη του Κέλσου στην Έφεσο, όπως είναι σήμερα.

Μέσα σε άλλο κλίμα και με άλλο πνεύμα, άλλη επιγραφή, μιας ευεργέτιδος Ρωμαίας, μας πληροφορεί για την επιδιόρθωση του πρόναου του Νεμεσείου:

«ἀγαθῇ τύχῃ·
“ἡ πόλις ἐπεσκεύασεν τὸ πρόναον τοῦ Νεμεσείου
ἐκ προσό̣δων̣ Ἰουλίας Ποτεντίλλης,
Γραμματεύοντος Μάρκου Ἀρουνκηΐου Οὐηδίου Μιθριδάτου.”

Η ίδια Ρωμαία αναφέρεται και σε άλλες ευεργεσίες. Μάλιστα μετά το θάνατό της άφησε την περιουσία της στο Δήμο για αγαθοεργίες υπέρ της πόλης της Εφέσου. Η επιγραφή μας λέει για την κατασκευή του ‘συστρώματος’ στο Αυδειτώριο (‘Ρητορείο’;) και της Κέλσου Βιβλιοθήκης :

“ ἀγαθῇ τύχῃ·
ἡ πόλις τὸ σύστρωμα
τὸ πρὸ τοῦ αὐδειτωρίου
καὶ τῆς Κέλσου βιβλιοθή-
κης κατεσκεύασεν ἐκ προ-
σόδων κληρονομίας
Ἰουλίας Ποτεντίλλης.»

Έτσι βλέπουμε πως η πόλη βαδίζει προς την βυζαντινή εποχή. Χτίστηκε μάλιστα και χριστιανικός ναός στην Έφεσο, ενώ παράλληλα μας γίνεται γνωστό από τον χριστιανό επίσκοπο και συγγραφέα Θεοδώρητο του 5ου αιώνα, για καταστροφές που υπέστη το περίφημο Αρτεμίσιο. Αναφέρει ο προαναφερόμενος πως το έτος 401 μ.Χ. ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, γνωστός για τον μισελληνισμό του, έκλεισε το Αρτεμίσιο της Εφέσου προτρέποντας την καταστροφή του, σε όχλο καλογήρων :
«ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού συνέλεξε (μάζεψε, δηλαδή, φανατισμένους καλόγερους) … και κατά των ειδωλικών έπεμψε ιερών…»(!).
Η πλήρης καταστροφή της πόλης της Εφέσου, έγινε αργότερα από τους Οθωμανούς, που την κατέκτησαν το 1304.
Η αρχαία Έφεσος βρίσκεται κοντά στην τουρκική πόλη Σελτζούκ (Selçuk) και οι Τούρκοι την αποκαλούν Εφές (Efes).

Βουλγαρία: Ανακαλύφθηκε Αρχαίος Τάφος Θράκα Βασιλιά





Φώτο: Βασιλιάς Οδρυσών Θρακών, Σεύθος. Πανέμορφη χάλκινη κεφαλή





Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Νεότερες ανασκαφικές τομές που πραγματοποιήθηκαν στο βουλγαρικό κομμάτι της αρχαίας Θράκης έδωσαν νέα στοιχεία για τον πολιτισμό και την καθημερινότητα του πανάρχαιου λαού των Θρακών.
Σε ένα διαφωτιστικό άρθρο που έχει τον τίτλο: «Η εξωτική ζωή των αρχαίων Θρακών», η συντάκτης Κερίν Χόπ, σημειώνει χαρακτηριστικά:
«Μια σειρά θεαματικών ανακαλύψεων σε τρεις τοποθεσίες, στην κεντρική και ανατολική Βουλγαρία, τόνισαν, όσο ποτέ άλλοτε, τον εξωτικό τρόπο, διαβίωσης των αρχαίων Θρακών.»
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Θράκες ήταν ο δεύτερος πολυπληθής λαός της γης μετά τους Ινδούς, η ιστορία τους χάνεται στα βάθη των αιώνων αλλά και τα πολιτιστικά στοιχεία τους δεν μας είναι ευρέως γνωστά. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ένα μεγάλο μέρος τους είναι ακόμη ανεξερεύνητα.
Έτσι όποια στοιχεία έρχονται στο φως εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας, για τον πανάρχαιο αυτόν λαό.
Οι Θράκες εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο με την αργοναυτική εκστρατεία, καθώς ο Θράξ μάντης Φινεύς συμβούλευσε τους Αργοναύτες για το μακρινό ταξίδι τους.
Γνωστοί μας είναι, εξάλλου οι Θράκες βασιλείς από τη μυκηναϊκή εποχή. Η Θράκη ήταν η πατρίδα του Ορφέα, του Διόνυσου, των αρχαίων μυστηρίων και της ευζωίας.
Ο Βούλγαρος αρχαιολόγος Γκεόργκι Κίτοφ θεωρείται, όπως σημειώνει η προαναφερόμενη αρθογράφος, ένας παλαίμαχος ‘θρακολόγος’ αφού με τις ανασκαφές έχει φέρει στο φως 30 τάφους που ανήκουν σε εξέχοντες Θράκες πολεμιστές.
Φώτο: Σευθόπολις: ' Ο Όρκος'. Μαρμάρινη ελληνική επιγραφή αρχίζει: 'ΑΓΑΘΗ ΤΥΧΗ ΟΡΚΟΣ ΕΠΙ ΜΕΝΕΛ..'

Ο αρχαιολόγος τονίζει, πως στα ταφικά μνημεία, μαζί με τα όπλα των πολεμιστών βρέθηκαν και αγγεία με κόκκινο κρασί για να πίνουν οι πολεμιστές στην άλλη τους ζωή. Τέτοια ήταν η αγάπη τους για τον οίνο.
Αλλά και οι τάφοι τους ήταν αρκετά επιμελημένοι και εντοπίστηκαν μέσα σε βραχώδη μέρη, όπου διάνοιγαν μεγάλες οπές κόβοντας το βράχο για να αποκτήσουν την αιωνιότητά του.

Αναφέρεται με πικρία για την πρώην βουλγαρική κομμουνιστική πραγματικότητα τονίζοντας:
«Με την εξερεύνηση του κομμουνισμού στον πολιτισμό των αρχαίων Θρακών, μια πολεμική κάστα μάζεψε τον πλούτο των χειροποίητων αντικειμένων σε μορφή χρυσού ασημιού, και η καθαυτή ιστορία τους, έλαβε δεύτερη θέση στη σλαβική ιστορία, απεικονίζοντας με τον τρόπο αυτόν την εξάρτηση και τους στενούς πολιτικούς δεσμούς (της Βουλγαρίας) με την πρώην Σοβιετική Ένωση.

»Ο Δρ Κίτοφ που φορά γυρτό καπέλο για προστασία από τον ήλιο και ένα μπλουζάκι που έχει αποτυπωμένο το πιο πρόσφατο εύρημά του, το χάλκινο κεφάλι, πιθανόν, του βασιλιά Σεύθου του Γ΄, σαφώς και κατανοεί την αρχαία θρακική κουλτούρα ολοένα και περισσότερο.»
Μέσα σε ένα μήνα από την ανακάλυψη των αρχαίων ταφικών μνημείων που ανάγονται στον 4ο αιώνα π.Χ. περισσότερα από 15.000 άτομα έχουν επισκεφτεί τον αρχαιολογικό χώρο.
Ο Κίτοφ εργάζεται με μια ομάδα από οκτώ ειδικούς του αρχαιολογικού ινστιτούτου της Βουλγαρικής Ακαδημίας Επιστημών.
Λέει με περηφάνια:
Φώτο: Σευθόπολις. Όφις 2.300 ετών. Θαυμάσιο μαρμάρινο κομψοτέχνημα.

«Μια μεγάλη ανακάλυψη της ομάδας μας, είναι ένας υπόγειος τάφος τριών αιθουσών που ενώνονται σε μορφή κυψελών όπως ακριβώς συναντούμε στην προϊστορική Ελλάδα, με τοπική αρχιτεκτονική και με έναν μοναδικό τρόπο.
» Η εσωτερική αίθουσα– είναι αρκετά υψηλή, ώστε τρεις άνθρωποι μπορούν να σταθούν κατακόρυφα– είναι τμήμα γρανιτένιου βράχου και ζυγίζει περίπου 60 τόνους, ‘σαν μία γιγάντια σαρκοφάγος’. Ο βράχος αυτός αποκόπηκε και μεταφέρθηκε στο σημείο αυτό από ένα αρχαίο λατομείο που απέχει 10 χιλιόμετρα.»
Οι ανασκαφείς όταν άνοιξαν την είσοδο του τύμβου έμειναν με το στόμα ανοικτό. Βρισκόντουσαν στον τάφο του Σεύθου του Γ΄ , του γνωστού και θρυλικού Θράκα βασιλιά.
Τα ευρήματα ήταν:
Δύο χρυσά ποτήρια και τρεις αμφορείς καθώς και ο πολεμικός εξοπλισμός του Σεύθου:


Φωτο: Νόμισμα του Σεύθου: 'ΣΕΥΘΟΥ'.








Δέκα σπαθιά, μια χάλκινη περικεφαλαία που ήταν διακοσμημένη με χρυσές και ασημένιες παραστάσεις, μια στρογγυλή ασπίδα και μεταλλικές περικνημίδες. Υπήρχε και το μαρμάρινο κεφάλι του νεκρού, χαραγμένο στο λαιμό, όπως συνήθιζαν να πράττουν τελετουργικά οι αρχαίοι Θράκες, που χάραζαν το σώμα του ήρωα σε επτά κομμάτια. Κατ’ εκτίμηση του Βούλγαρου αρχαιολόγου, το γλυπτό πρέπει να είναι έργο του γνωστού γλύπτη της αρχαιότητας, Λύσσιπου.
Σημειώνουμε πως ο Σεύθης ο Γ΄, ήταν βασιλιάς των Οδρυσών Θρακών (342 - μετά 313), ήταν φίλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου που τον διόρισε στην εκστρατεία του ως στρατηγό των ακοντιστών του μακεδονικού στρατού.
Ο Σεύθης ο Γ΄ ήταν γιός του Κερσοβλέπτου. Ο Σεύθης ο Α΄ ήταν ανεψιός του Σιτάλκη και παντρεύτηκε τη κόρη του Μακεδόνα Περδίκκα, Στρατονίκη.
Ο Σεύθης ο Γ΄ ίδρυσε την πόλη Σευθόπολη περί το 323 π.Χ., όπου έγινε γρήγορα οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο του θρακικού βασιλείου.


Φώτο: Νόμισμα του Σεύθου. Γράφει: ΣΕΥΘΟΥ, αλλά όχι 'βασιλέως', ήταν, ήδη, μακεδονική επαρχία.








Η Σευθόπολις ανακαλύφθηκε το 1948 στην διάρκεια εργασιών για τη δημιουργία του φράγματος του ποταμού Κοπρίνκα κοντά στην πόλη Καζανλάκ της Βουλγαρίας.

Αφγανοί ‘Παστούν’: Είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων!...

Αφγανοί ‘Παστούν’: 'Οφείλουμε πάρα πολλά στο Μέγα Αλέξανδρο'...
Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Η διαχρονική επίδραση του ελληνο-βακτριανού Βασιλείου των ελληνιστικών χρόνων στην Κεντρική Ασία είναι το αντικείμενο ενός ενδιαφέροντος άρθρου του συγγραφέα Αμανουλάχ Γιλζάϊ (Amanullah Ghilzai).

Ο συντάκτης διαπραγματεύεται την παρουσία της ελληνότροπης φυλής Παστούν καθώς και της αρχαίας Ελλάδας στην Κεντρική Ασία, με την ευεργετική και ανεπανάληπτη παρουσία των Ελλήνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την παράδοση που υπάρχει-μετά από δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια– στις σύγχρονες τοπικές κοινωνίες.

Μετά από ένα μεγάλο ταξίδι δυο χιλιάδων χιλιομέτρων, στην Κεντρική Ασία, εντόπισε ο συγγραφέας, πολλά ελληνικά αλλά και βακτριανά στοιχεία τα οποία διαιωνίστηκαν και έφθασαν μέχρι τις μέρες μας.

«Πρόσφατα αρχαιολογικά ευρήματα παρουσιάζουν πως υπό του βασιλιά Κουσάνα των Βακτριανών, είχε υιοθετηθεί το ελληνικό αλφάβητο, επίσημη γλώσσα ήταν η ελληνική, το εμπόριο και η νομοθεσία του Κράτους ήταν στην ελληνική γλώσσα.. Τεκμηρίωση αυτών αποτελούν τα νομισματικά στοιχεία που παρέχουν καθαρές ενδείξεις της χρήσης της ελληνικής γλώσσας στο εμπόριο, στην Κεντρική Ασία και το Ιράν. Μέσα σε όλα αυτά συνυπάρχει η φυλή Παστούν που βιώνει στο σημερινό Αφγανιστάν και τις πακιστανικές επαρχίες που συνορεύουν με αυτό.»

Το ερώτημα του συντάκτη είναι: πως δημιουργήθηκε αυτή η ομάδα ανθρώπων και ποια είναι η ιστορική πορεία της, η εξέλιξή της, η οποία σαφώς η παρουσία της αρχίζει από τα ελληνιστικά χρόνια;

Ο ερευνητής Αμανουλάχ Γιλζάϊ αρχίζει το κύριο άρθρο του ως εξής:

«Πολλοί Αφγανοί και εθνικές ομάδες Παστούν του Πακιστάν οφείλουν πάρα πολλά στον Μέγα Αλέξανδρο ο οποίος τους πρόσφερε έναν ανεπανάληπτο πολιτισμό, που τους διαμόρφωσε για περίπου χίλια χρόνια μέσα από διαφορετικές ιστορικές φάσεις. Αν και έχουν περάσει, ήδη, 23 αιώνες από την ελληνική κατάκτηση της Βακτρίας (αρχαίο Αφγανιστάν), τα χνάρια των αρχαίων Ελλήνων μπορεί να τα δει στους εθνικούς Αφγανούς ή τους Παστούν. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελούν οι προφορικές παραδόσεις των φυλών Παστούν που ανάγουν την καταγωγή τους στους αρχαίους Yonas ή Yavana (σ.σ.: Ίωνες). Η ισχυρή παρουσία της ελληνικής μυθολογίας και εκατοντάδες ελληνικών λέξεων ενυπάρχουν ακόμη στη σύγχρονη γλώσσα Πάστο, η οποία είναι μία από τις κύριες γλώσσες του δυτικού Αφγανιστάν και του βορειο-δυτικού Πακιστάν. Η δημιουργία του αφγανικού έθνους ή Παστούν φαίνεται πως είναι αποτέλεσμα της κατάκτησης του Αλεξάνδρου.

»Η επί πολλών αιώνων ελληνική διοίκηση της Βακτρίας (αρχαίο Αφγανιστάν) που ακολούθησαν το θάνατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, άλλαξε αυτήν την ιρανική περιοχή τόσο πολύ που πολύ δύσκολα κανείς αναγνωρίζει την παλαιά ιρανική επιρροή. Πολλοί από τους σύγχρονους εθνικούς Αφγανούς (Pashtuns) είναι αναμφισβήτητα, απόγονοι των αποίκων αρχαίων Ελλήνων.

» Αυτό μπορεί αν αποδειχθεί σε μεγάλο βαθμό από τα αρχαιολογικά ευρήματα, από τις αναφορές στην ελληνική μυθολογία και σε ένα μεγάλο αριθμό ελληνικών λέξεων και προτάσεων που βρίσκονται στη σημερινή γλώσσα Πάστο. Αυτό πιστοποιείται και επιστημονικά, ό,τι, δηλαδή, οι πρόγονοί τους θα μπορούσαν να αποτελούν τον κύριο κορμό ή τη μοναδικότητα των κατοίκων της Βακτρίας που αναμίχθηκε με τον εντόπιο πληθυσμό.»



Είναι αλήθεια πως μας παρέχεται, με τα ανωτέρω, μια άλλη άποψη από αυτήν που έχουμε διαμορφώσει σχετικά με τις επιρροές της ελληνικής παρουσίας στην Κεντρική Ασία. Βλέπουμε Αφγανούς και βορειο-πακιστανούς της φυλής Παστούν να είναι υπερήφανοι για την ελληνική καταγωγή τους. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τους Καλάς.

Η εμπεριστατωμένη έρευνα όμως του αναφερόμενου ερευνητή εμπλουτίζει τις γνώσεις μας για την παράδοση που ακολούθησε μετά τη ζωή του μακρόχρονου ελληνο-βακτριανού κράτους και την ευγνωμοσύνη των εντόπιων κατοίκων προς τους άποικους που έφεραν τον πολιτισμό. (Δες σχετικά και Αφγανιστάν - Το Ελληνο-Βακτριανό Βασίλειο ).


Ο Αμανουλάχ Γιλζάϊ αναφερόμενος στο γλωσσικό υπόβαθρό των σημερινών Παστούν καθώς και των ερεισμάτων για τις απόψεις του, σημειώνει:

«Γνωρίζω αρκετές γλώσσες της περιοχής, συμπεριλαμβανομένης της Πάστο, η οποία είναι η μητρική μου. Μετά βίας μπορώ να βρω κάποιες ισχυρές ενδείξεις, μεταξύ των εθνικοτήτων της γενικότερης περιοχής ώστε να προτείνω κάποια συγκεκριμένη εθνική ομάδα ως απόγονους των Βακτριανών ή των Ελληνοβακτριανών.

Με την παρούσα έρευνα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως μόνο οι πρόγονοι των σύγχρονων Παστούν είναι Βακτριανοί, οι κάτοικοι του αρχαίου Αφγανιστάν. Πράγματι μερικοί Παστούν αξιώνουν μια ελληνική-ιωνική καταγωγή, επομένως λέγεται ό,τι ‘οι αφγανικές φυλές Θυνοί και Βιθυνοί είναι οι Τάνεις και Βιτάνεις, οι Ταονοί του Γατς, οι Καροί είναι Κάρο, Ιονοί είναι Γιούνους (Γιοβάνα σημαίνει Ίωνες) αυτοί αποτέλεσαν μια ενότητα που σχημάτισε τη βάση της εθνογένεσης των Παστού”.

Ο αρθογράφος υποστηρίζει πως ακολουθώντας τα χνάρια των αρχαίων Ελλήνων μέσα από τους εθνικούς Αφγανούς ή Παστούν δεν βλέπει κάτι σχετικό ή παραπλήσιο σε άλλες γλώσσες της Κεντρικής Ασίας.

«Γνωρίζω πολύ καλά την περσική γλώσσα (I have good knowledge of the Persian language (Farsi) )αλλά δεν μπορώ να βρω κάποια συγγένεια με την Ελληνική Μυθολογία ή τη δυναμική παρουσία των αρχαίων Ελλήνων μέσα σε αυτήν. Η έρευνά μου επιχειρεί να διαμορφώσει ένα νέο σκηνικό σε όλα αυτά και θέλω να μοιραστώ τα όποια συμπεράσματα με άλλους. Με την εύρεση πολλών νέων στοιχείων γραμμένων στην αρχαία βακτριανή γλώσσα που μετέφρασε ο καθηγητής Σιμς-Ουίλλιαμς (Sims-Williams) της Σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών μελετών του Λονδίνου, ο κόσμος έχει μάθει για πρώτη φορά την ύπαρξη του εκλεπτυσμένου Βακτριανού πολιτισμού.

»Η έρευνά μου ίσως δώσει νέο φως στο παρελθόν της γλώσσας Πάστο και την ταυτότητα των Βακτριανών.

»Ακόμη η έρευνα δεν περιορίζεται στην ελληνική μυθολογία και στην ύπαρξη ενός μεγάλου αριθμού ελληνικών λέξεων στη γλώσσα Πάστο, αλλά αποκαλύπτω αρκετές παραμέτρους των αρχαίων Ελλήνων, αν και είναι νεκρές τώρα, στην κυρίως Ελλάδα, εντούτοις υπάρχουν ακόμη μεταξύ πολλών ή λίγων Παστούν.»




Ο Αφγανός μελετητής για να πείσει τον αναγνώστη αναφέρει τη διάσωση ενός πολεμικού χορού των αρχαίων Ελλήνων, που είχε το όνομα ‘Αθηνά’. Το όνομα ‘Αθέν’, μας λέει, υπάρχει ακόμη σε όλη την περιοχή όπου ζουν οι Παστούν, στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Ο χορός φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σχέση με αυτόν που ονομάζεται «Πυρρίχιος» (σημ: ελληνικά στο κείμενο) με κινήσεις που θα μπορούσαν να επιφέρουν τους χορευτές σε εκστατικές καταστάσεις.

«Οι αρχαίοι Παστούν», λέει, ο Αμανουλάχ Γιλζάϊ, τους οποίους θα αποκαλώ Ελληνο-Αφγανούς, φαίνεται να έχουν πάρει πολλά στοιχεία από τους αρχαίους Έλληνες της ηπειρωτικής αρχαίας Ελλάδας. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι των αθηναϊκών ελλανόδικων επιτροπών. Το σύστημα αυτό απονομής δικαιοσύνης έχει αλλάξει σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά μερικές φυλές Παστούν έχουν το ίδιο από ελληνιστικά χρόνια, πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια.»

Πιο κάτω ο Αμανουλάχ Γιλζάϊ παραλληλίζει εφτά αρχαίες ελληνικές θεότητες με ονομασίες που συναντούμε σήμερα στο ανατολικό Ιράν και οι οποίες προέρχονται από την ελληνική γλώσσα. Ο θεός Ζεύς στη γλώσσα Πάστο λέγεται Ζέσταν, με μια ελάχιστη ηχητική διαφορά μπορεί να ακουστεί ως Ζεύσ-ταν.

Η Αθηνά ήταν η λατρευτή θεά των αρχαίων Παστούν ή ελληνο-αφγανών. Η αναπαράσταση στα ελληνο-βακριανά νομίσματα της μακεδονικής Αθηνάς ήταν περισσότερο σαν θεά του πολέμου και των υδάτων. Κι αυτό γιατί πολλοί Παστούν ακόμη έχουν παράδοση τον πολεμικό χορό ‘Άθεν’. Ο χορός ‘Άθεν’ είναι πατριωτικός, όπως ακριβώς ήταν και στους αρχαίους Έλληνες.

Τονίζει ο συγγραφέας για το θέμα αυτό: “ Οι Παστούν, οι οποίοι είναι μουσουλμάνοι, γενικά, δεν βλέπουν τους χορούς με ένα θετικό βλέμμα, αλλά ο ‘Άθεν’ αποτελεί τη μοναδική εξαίρεση, αφού τον τηρούν με σεβασμό γνωρίζοντας πως ο χορός αυτός ανήκει στο προ-μουσουλμανικό παρελθόν τους.

 »Η καταγωγή του ‘Άθεν’ έγινε γνωστή από την δική μου έρευνα.
Οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν θεωρούν τον ‘Άθεν’ ως μη μουσουλμανικό στοιχείο και τον απαγόρευσαν, ενώ αποτελεί το κύριο στοιχείο της εθνικής ομάδας των Παστούν. Αυτό έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία του Αφγανιστάν, η απαγόρευση του χορού, ο οποίος αποτελούσε τον εθνικό χορό αιώνων για τη χώρα».

Ο Αφγανός ερευνητής αναφέρει για τη θεά του γάμου την Ήρα με τη μυθική θεά των Παστούν Όρα και τα έθιμα τα οποία διατηρούνται έως σήμερα.

Ο θεός του θανάτου Άδης με τον Αδίρ-αχ που παραπέμπει στο τέρας που έχει την ονομασία ‘Mordozmai’ που παραβάλλεται με τον Μινώταυρο, που ήταν μισός άνθρωπος και μισός ζώο που μια τέτοια εικόνα μπορεί κανείς να δεί σε ελληνο-βακτριανό άγαλμα στο Μουσείο της Πεσαβάρας.

Ο Τάρταρος υπάρχει στην Πάστο ως Ταρταρίν και σημαίνει την χειρότερη έκφραση του διαβόλου.
Αναφέρεται ακόμη για τον Πάνα, την Περσεφόνη, τη Δήμητρα και τους συσχετίζει με σχετικές ονομασίες στη γλώσσα Πάστο.

Παραθέτει ακόμη και ορισμένες λέξεις που έχουν αλλοιωθεί, όπως:
Λίγο=lega
Γυναίκα= Jenekai
Θείος=Thro
Γιαγιά= Yayah Anyah
Όριζα=Rizi
Αυγό (ωό)=agai
Κεφάλι, κάρα= Kakarra
Κλπ.


Σημείωση:
Την έρευνα αυτήν προλογίζει, στην αγγλική γλώσσα, ο Έλληνας πανεπιστημιακός καθηγητής Νικόλας Βερνίκος ο οποίος σημειώνει:
«Η τεκμηρίωση του κ. Α. Γιλζάϊ παρέχει μερικές δραματικές ενδείξεις επιρροής του ελληνικού παρελθόντος με αρχαιολογικά ευρήματα τα οποία δεν έχουν ακόμη μελετηθεί ή δημοσιευθεί επίσημα, σχετικά με στοιχεία και αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Αλλά ωθεί περαιτέρω την έρευνα του στο ετυμολογικό πεδίο των λαϊκών εκφράσεων των Παστούν με τις ελληνικές γλωσσικές επιρροές. Σημειώνει ακόμη μερικά κοινά γνωρίσματα που υπάρχουν μεταξύ του φυλετικού νόμου των Παστούν-Βαλί και όμοιων φυλετικών μεσαιωνικών νόμων στις βαλκανικές περιοχές όπου οι Μακεδόνες είχαν εξουσιάσει και οι βασιλικές μακεδονικές γενιές είχαν συνάψει δεσμούς συγγένειας.»


Το πλήρες δημοσίευμα, στην αγγλική γλώσσα, μπορείτε να το διαβάσετε στην: Pashto




Στόβοι: η αρχαία πόλη της Παιονίας (Stobi)


Στόβοι: η πόλη της Παιονίας -μια σύντομη αναφορά

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Στόβος ή στόμφος είναι λέξεις ελληνικές και χρησιμοποιούνταν και στην μακεδονική, ελληνική φυσικά, διάλεκτο. Στη νότια Ελλάδα ήταν σε χρήση η λέξη στόμφος, είχε το νόημα της λοιδορίας, της βρισιάς, των παραφουσκωμένων λόγων και προέρχεται από το ρήμα στοβέω-ώ.
Στη Μακεδονία χρησιμοποιούνταν στην κυριολεκτική της έννοια, του γεμάτου στόματος, του φουσκωμένου. Έτσι, τουλάχιστον, μας τη δίνει ο Μακεδών Λυκόφρων που ήταν ιαμβολόγος (έγραφε ιάμβους) στην αυλή του Πτολεμαίου Β΄του Φιλάδελφου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, περί το 290 π.Χ.- ο Πτολεμαίος ο Β΄ ήταν γιος του Σωτήρα, στρατηγού του Αλεξάνδρου, ιδρυτού του ελληνο-αιγυπτιακού βασιλείου).
Αν αναλογιστούμε, λοιπόν, ότι η αρχαία πόλη που βρίσκονταν, βήματα σχεδόν, από το σημείο όπου ο Εριγώνας ποταμός έπεφτε με ορμή μέσα στον Αξιό ποταμό, καθώς ήταν φουσκωμένος και ο ένας ποταμός και ο άλλος, τότε θα εννοήσουμε γιατί ο οικισμός που κτίστηκε δίπλα σε αυτό το σημείο πήρε το όνομα ‘Στόβοι’.Η ύπαρξη του οικισμού επιβεβαιώνεται αρχαιολογικά, τουλάχιστον από τον 6ο αιώνα π.Χ. Ως μεγάλη πόλη υπάρχει από τον 3ο αιώνα π.Χ. Αναφέρεται από τον Λίβιο (Titus Livius ) το 197 π.Χ. στην εξόρμηση του Φίλιππου του Ε΄ κατά των Δαρδάνων.
Ο οικισμός αυτός των ελληνιστικών χρόνων αναπτύχθηκε στο έπακρο, ενάμισι με δύο αιώνες μετά, επί ρωμαϊκής κυριαρχίας. Πήρε τη μορφή της μεγάλης πόλης. Ειδικά για αυτήν υπήρχε παράδρομος της Εγνατίας Οδού, όπου από τη Θεσσαλονίκη έφτανε μέχρι τους Στόβους. Στα ρωμαϊκά χρόνια ο πληθυσμός αυξήθηκε, αφού εγκαταστάθηκαν σε αυτήν Ρωμαίοι έμποροι καθώς και Ιουδαίοι, όπως και στο Άστραιον (σημερινή Στρώμνιτσα).
Οι Στόβοι, που βρίσκονταν στη πάλαι ποτε Παιονία, είχαν τα χαρακτηριστικά μιας αναπτυγμένης ελληνικής πόλης της μακεδονικής γης, όπως ακριβώς και η Ηράκλεια (Μοναστήρι).
Ο πολιτισμός της διαφαίνεται, εκτός των άλλων, και από τα ερείπια που ανακαλύφθηκαν τα οποία της προσδίδουν το μεγαλείο μιας χαμένης αρχαίας εποχής. Ναοί, λουτρά, μαρμάρινο θέατρο, κοιμητήριο, μαρμαρόστρωτοι οδοί κλπ.Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πόλης αυτής ήταν και είναι, αυτό που ξαφνιάζει τους ‘ειδικούς’: η κυριαρχία της ελληνικής γλώσσας ή καλύτερα η μοναδικότητά της.
Ακόμη και τα λατινικά ονόματα των ρωμαίων κατοίκων αναγράφονται με ελληνικά γράμματα. Ελληνικά στο αρχαίο νεκροταφείο, ελληνικά στους ναούς, ελληνικά στο μαρμάρινο θέατρο. Ακόμη και στην ιουδαϊκή συναγωγή του 3ου αιώνα μ.Χ, η επιγραφή του «Κλαύδιου Τιβέριου Πολύχαρμου, που ήταν γνωστός και ως Αχύριος, πατέρας της Συναγωγής των Στοβίων» μας ενημερώνει για την ανέγερσή της και είναι 32 γραμμών είναι και αυτή στα ελληνικά των ελληνιστικών χρόνων.

Φωτο: το αρχαίο Θέατρο των Στόβων με τις κατανεμημένες θέσεις.


Στο προαύλιο του θεάτρου βρέθηκε ναός αφιερωμένος στη Νέμεση, επίσης από τις πολλές επιγραφές και τα αγάλματα πληροφορούμαστε πως λατρεύονταν στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια η Υγεία, ο Τελεσφόρος, η Αρτέμιδα η Λοχεία, ο Απόλλων ο Κλάριος, ο Ζευς, ο Διόνυσος και η Ήρα.
Οι Στόβοι είχαν μια συνεχή ελληνοπρέπεια. Στον οικιστικό τομέα αλλά και στον πολιτιστικό.
Δύο αιώνες περίπου μετά, στα μέσα του πέμπτου προς έκτο, κάνει την παρουσία του μια μεγάλη διάνοια του βορειοελλαδικού χώρου που λέγεται Ιωάννης ο Στοβαίος.
Γράφει στο βιβλίο του ο Θεόκλητος Μπαμπούρης:
«Ὁ Ἰωάννης Στοβαῖος ἦταν γραμματικός, καταγόταν ἀπὸ τοὺς Στόβους τῆς Μακεδονίας καὶ ἔζησε κατὰ τὸν 5ο μ.Χ αι. Ἄγνωστος ἐν πολλοίς, ἔμεινε στὴν ἱστορία γιὰ τὸ ἔργον του «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ». Δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ ἐράνισμα γνωμῶν, ἀλλὰ μία πραγματικὴ κιβωτὸς τῆς Ἑλληνικῆς Σκέψεως. Τὸ ἀπόσταγμα τῆς σοφίας 204 φιλοσόφων καὶ ἱστορικῶν, 150 ποιητῶν καὶ 120 ρητόρων μέσα σ’ ἕνα χρονικὸ πλαίσιο δώδεκα αἰώνων χωρισμένο σὲ κεφάλαια ἀνάλογα μὲ τὸ ἠθικό τους περιεχόμενο εἶναι ἀνεκτιμήτου ἀξίας.»


Ότι έχουμε μάθει, παραδείγματος χάριν για τον Ερμή τον τρισμέγιστο το έχουμε μάθει από το Ιωάννη το Στοβαίο. Μέσα από ένα σύνολο 500 αποσπασμάτων, από έργα που έχουν χαθεί, μας γίνονται γνωστές οι σκέψεις, οι απόψεις, ποιητών, φιλοσόφων, ρητόρων, συγγραφέων. Το ‘Ανθολόγιο’ μεταφέρθηκε στη Δύση μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Βενετία το 1536. Από τότε ακολούθησαν πολλές άλλες σε πολλά κράτη της Ευρώπης. Αποτέλεσε την πυξίδα που έδειξε το δρόμο του διαφωτισμού.
Οι ανασκαφές στους Στόβους άρχισαν από τους Σέρβους το 1924 και συνεχίστηκαν μέχρι το 1936. Τα ευρήματα ήταν πάρα πολλά. Ολόκληρα κτίρια, ελληνικές επιγραφές (που αποκρύβονται από το σκοπιανό καθεστώς), μεγάλοι ναοί καθώς και το ξεχωριστό θέατρο. Οι ανασκαφές συνεχίστηκαν το 1971-72 με πρωτοβουλία του πανεπιστημίου του Τέξας που εδρεύει στο Ώστιν. ( δες σχετικά με αμερικανική πρωτοβουλία εδώ)
Τα ευρήματα ήταν πάρα πολλά. Βγήκε στο προσκήνιο όλη η αρχαία πόλη, η οποία εγκαταλείφθηκε εσπευσμένα λόγω εισβολής βάρβαρων σλαβικών φυλών του 6ου ή 7ου αιώνα.
Στο αρχαίο θέατρο των Στόβων που είναι του 2ου αιώνα μ.Χ., πραγματοποιούνται, σήμερα, από τους σκοπιανούς εκδηλώσεις τη θερινή περίοδο, όπως και σε αυτό της αρχαίας Ηράκλειας.
Οι κερκίδες του θεάτρου των Στόβων είναι χαραγμένες με ονόματα ελληνικά και ρωμαϊκά με ελληνική γραφή για να διαχωρίζονται οι θέσεις. Η μέθοδος αυτή ήταν ακολουθητέα σε όλα τα ελληνικά θέατρα της αρχαιότητας. Εκείνο το οποίο εντυπωσιάζει είναι πως πολλές θέσεις είναι χαραγμένες ονόματα πέντε ρωμαϊκών φυλών. Αυτό δίνει την ιδέα πως το θέατρο χρησιμοποιούνταν ως πολιτικό πεδίο.
Οι χαμηλές κερκίδες είχαν 18 σειρές και χωρητικότητα 3.038 θεατών και οι υψηλές 17 με χωρητικότητα 4.637 θεατών. Αντιλαμβάνεται κανείς τον κόσμο που συγκεντρώνονταν εκεί για να ψυχαγωγηθεί.




φωτο : το αρχαίο βαπτιστήριο της Βασιλικής







Στο δέκατο-δωδέκατο αιώνα, αναφέρεται πως στη γύρω περιοχή κατοικούν σλαβικές φυλές. Απόγονοι των οποίων, μάλλον, είναι οι σημερινοί σκοπιανοί της περιοχής.
Οι Στόβοι απέχουν 160 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη.



φωτο: Από την επισκοπική Βασιλική στην πόλη Στόβους "υπέρ ευχής'.











Οι Βούλγαροι, τώρα, διεκδικούν τους προγόνους των ...Τρώων

Φωτο: Η χιλιοτραγουδισμένη Τροία σε ζωγραφική αναπαράσταση, όπως ήταν πριν από 3.500 χρόνια!

Με τους σκοπιανούς νεκραναστήθηκαν και οι ...Βούλγαροι


Την ιστορική δόξα δεν την ζήλεψαν μονο οι Σκοπιανοί, που αυτοαποκαλούνται 'Μακεδόνες', τώρα έχουμε και τους Βουλγάρους που βγαίνουν ως πρόγονοι των ...Τρώων.
Ο πανάρχαιος πολιτισμός του Βορειοανατολικού Αιγαίου έχει μπει στο ...μάτι του κυκλώνα. Τον διεκδικούν όλοι. Οι Τούρκοι, ενισχυόμενοι από τους Γερμανούς τον αποδίδουν στους Χετταίους. Τον πάνε, δηλαδή, στα ανατολικά.
Δεν είναι άσχετη η φράση: 'εδώ είναι Βαλκάνια'!...

Οι Έλληνες, λέμε, από Όμηρο(πάππου) προς πάππου, ότι ο περί την αρχαιότατη Τροία, πολιτισμός, αναπτύχθηκε στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, αλλά και στις μικρασιατικές και μακεδονικές ακτές. Και τώρα έρχονται και οι Βούλγαροι να υποστηρίξουν ότι όλα ξεκίνησαν πολύ βορειότερα, στα δικά τους μέρη και, απλώς, οι φορείς αυτού του πολιτισμού κατέβηκαν από τα εδάφη της σημερινής Βουλγαρίας νοτιότερα, προς το Αιγαίο.
Η αρχαιολογία, τείνει, να χαντακώσει την Ιστορία...
Όλα ξεκίνησαν όταν σε ανασκαφές στο Μομτσίλγκραντ της Βουλγαρίας, 60 χιλιόμετρα βορειότερα από το Αιγαίο, ο Γιαβόρ Μπογιατζίεφ, επικεφαλής βουλγαρικής ανασκαφικής ομάδας, έφερε στο φως κεραμική όμοια με αυτή που έχει αποκαλυφθεί στην Τροία, στη Λήμνο, στη Λέσβο κ.λπ.
Ο οικισμός της Χαλκολιθικής Εποχής που αποκαλύφθηκε στο Μομτσίλγκραντ χρονολογείται, λέει, στο δεύτερο μισό της 5ης χιλιετίας π.Χ. και ο κ. Μπογιατζίεφ άρχισε να υποστηρίζει ότι οι κάτοικοι του οικισμού που ανασκάπτει είναι πρόγονοι των κατοίκων της Τροίας, του Πριάμου, του Έκτορα, του Πάρη, της Εκάβης και της Κασσάνδρας.
Μάλιστα, επεκτείνει έτι περαιτέρω τη θεωρία του, υποστηρίζοντας ότι οι κάτοικοι του Μομτσίλγκραντ είχαν δεχθεί επίθεση απ' τα βορειοανατολικά και τράπηκαν σε φυγή υποχωρώντας προς τα νοτιοδυτικά, προς το Αιγαίο.
Τα σπουδαιότερα από τα ευρήματα οι Βούλγαροι αρχαιολόγοι, που θα ολοκληρώσουν την έρευνα στα τέλη Αυγούστου, θα τα εκθέσουν σε μουσείο στο Κίρτζαλι της Βουλγαρίας.
Στο μεταξύ, εντυπωσιακά ευρήματα έρχονται και από άλλα μέρη των Βαλκανίων, όπως είναι η Κροατία. Στην πόλη Βίνκοβτσι, ο αρχαιολόγος Χιργόγε Βούλιτς έφερε στο φως περισσότερους από 100 τάφους που χρονολογούνται μεταξύ 5ου και 1ου αιώνα π.Χ.
Εκεί που απλώνεται η ρωμαϊκή νεκρόπολη, υπήρχε η πρόθεση να κατασκευαστεί εμπορικό κέντρο, πολυκατοικία και εμπορικά γραφεία, αλλά μάλλον όσοι σκόπευαν σε μία τέτοια επένδυση έκαναν λάθος επιλογή τόπου.
Τέλος, στην περιοχή Κρουν, της επαρχίας Καζαλνάκ της κεντρικής Βουλγαρίας, ήλθε στο φως προϊστορικό ιερό (περί το 2000 π.Χ.).