Το Κυπριακό είναι ένα από τα πιο μακροχρόνια προβλήματα στην ημερήσια διάταξη των Ηνωμένων Εθνών, ένα θέμα με το οποίο ο Oργανισμός απασχολείται από το 1950 και έχει δαπανήσει χιλιάδες ώρες και τεράστια χρηματικά ποσά για την επίλυσή του.
Στη διάρκεια των ετών αυτών έχουν πραγματοποιηθεί πολλοί κύκλοι διαπραγματεύσεων. Καί όλοι έχουν αποτύχει.
Κάθε πλευρά αποδίδει την ευθύνη στην άλλην.
Μετά από τόσα χρόνια, το νησί έχει χωριστεί σε δύο κράτη:
Τη Δημοκρατία της Κύπρου που αναγνωρίζεται από όλον τον κόσμο
και
τη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ),
που αναγνωρίζεται μόνον από την Τουρκία.
Ενώ ορισμένοι από την προηγούμενη γενιά εξακολουθούν να αναπολούν τις παλιές καλές ημέρες, όταν οι ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι ζούσαν ο ένας πλάι στον άλλον, η νεώτερη γενιά δεν έχει τέτοιες αναμνήσεις.
Όλοι έχουν αφηγηθεί ιστορίες που τις έχουν χιλιο-διηγηθεί, για δολοφονίες και για τρόμο.
Δεν έχουν καμία πραγματική επιθυμία για επανένωση.
Δεν έχουν αισθήματα ‘κυπριωτισμού’, ούτε όμορφες ιστορίες που θα μπορούσαν να πουν, και σε έναν μεγάλο βαθμό δεν επιθυμούν να μοιραστούν την εξουσία.
Παρόλα αυτά η αναζήτηση μια λύσης συνεχίζεται – προφανώς ό, τι καλύτερο για τους νησιώτες- και γι’ αυτό οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων, Μεχμέτ Αλί Ταλάντ και Δημήτρης Χριστόφιας, άρχισαν να διαπραγματεύονται μια νέα ρύθμιση, από το Σεπτέμβριο του 2008, βάσει των συμφωνιών των Ηνωμένων Εθνών, για μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.
Τη στιγμή αυτή διαφαίνεται αισιοδοξία και πρόοδος, η πλειονότητα, όμως (εντός και εκτός του νησιού) δεν πιστεύει πως θα βρεθεί λύση.
Καθ’ όν χρόνο οι δύο ηγέτες ισχυρίζονται ότι είναι παλιοί φίλοι και ενώνουν τις επιθυμίες τους για μια λύση, την ίδια στιγμή, εξακολουθούν να επιρρίπτουν ευθύνες ο ένας στον άλλον, για τη στασιμότητα που υπάρχει.
Το Κυπριακό πρόβλημα, πράγματι, έχει εξελιχθεί σε έναν φαύλο κύκλο ευθυνών, που ολοένα καθίσταται δυσκολότερο για να επιλυθεί.
Στο τέλος της περασμένης εβδομάδας ο Μεχμέτ Αλί Ταλάντ ήρθε στις Βρυξέλλες για να ενημερώσει σχετικά με τις εξελίξεις ως προς την τουρκική προοπτική της Κύπρου, γιατί, είναι ασφαλές, πως ο Χριστόφιας θα είχε μια διαφορετική άποψη να πει.
Ο Αλί, αλήθεια, βρίσκεται και ο ίδιος σε μια μάλλον δυσάρεστη θέση, λόγω των επικείμενων προεδρικών εκλογών του Απριλίου, στο βόρειο τμήμα της Κύπρου.
Αυτές οι εκλογές έχουν εξελιχθεί σε ένα είδος προθεσμίας για τις συνομιλίες, και, υπάρχει ο φόβος πως αν δεν επιτευχθεί συμφωνία μέχρι τότε, ο Ταλάτ δεν θα επανεκλεγεί και ο διάδοχός του δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον για το τι έχει διαμειφθεί στις μέχρι τώρα διαπραγματεύσεις.
Η διεθνής κοινότητα το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, και αυτός, άλλωστε, είναι ο λόγος της αύξησης των πιέσεων προς τους δύο ηγέτες να επισπεύσουν τη διαδικασία.
Και είναι πιθανό να δούμε την διπλωματική κίνηση να αυξάνεται τις προσεχείς εβδ0μάδες.
Ο Ταλάτ συμφωνεί ότι έχει σημειωθεί πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, ενώ σε πολλά σημεία, παραδέχθηκε, ότι οι δυσκολίες δεν έχουν ξεπεραστεί. Θέματα όπως η ιδιοκτησία, η ασφάλεια, δεν έχουν καν συζητηθεί.
Ενώ οι τουρκοκύπριοι και οι ελληνοκύπριοι συμφωνούν πως θα επιθυμούσαν να δούν το νησί αποστρατικοποιημένο μακροπρόθεσμα, βραχυπρόθεσμα οι τουρκοκύπριοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν πως η απόσυρση των 35.000 τούρκων στρατιωτών θα πρέπει να γίνει με την πάροδο του χρόνου και στο μεταξύ δεν υπάρχει δυνατότητα να αντικατασταθούν τα τουρκικά στρατεύματα με ‘διεθνείς δυνάμεις’ γιατί δεν τις εμπιστεύονται.
Με άλλα λόγια πολλοί ελληνοκύπριοι συνεχίζουν να φοβούνται τον τουρκικό μιλιταρισμό και τον βλέπουν ως μια διαρκή απειλή.
Στο υπόλοιπο σύντομο χρονικό διάστημα, υπάρχει επιτακτική ανάγκη να επιταχυνθούν, να ενταθούν οι συνομιλίες, πράγμα που σημαίνει πως οι δύο ηγέτες οφείλουν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους κυρίως στα δύσκολα ζητήματα.
07 Φεβρουαρίου 2010, Κυριακή
AMANDA PAUL
Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος-ZAMAN
(τουρκική εφημερίδα)
