Η Ελλάδα, το Αφγανιστάν και ο Μέγας Αλέξανδρος

«Η Ελλάδα, το Αφγανιστάν και ο Μέγας Αλέξανδρος»

Δραστηριότητες για την ανάπτυξη του Αφγανιστάν


Φώτο: Η ιστοσελίδα του Ιδρύματος Νουριστάν αφιερωμένη στις ελληνικές δραστηριότητες


Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Με αφορμή της μυστηριώδους απαγωγής του Έλληνα δασκάλου Αθανάσιου Λερούνη προβήκαμε σε σχετική έρευνα για συμμετοχή εθελοντικών ομάδων ή οργανισμών που δραστηριοποιούνται στις περιοχές Καλάς και Νουριστάν.Έτσι, πληροφορηθήκαμε για την ύπαρξη κι άλλων που συνδράμουν στην ανάπτυξη και βελτίωση της ζωής, κυρίως του αγροτικού πληθυσμού.
Ένας τέτοιος οργανισμός είναι και το λεγόμενο «Ίδρυμα Νουριστάν» με ονομασία στην αγγλική: (Nooristan Foundation). Δραστηριοποιείται κυρίως στην περιοχή Νουριστάν που ανήκει στο Αφγανιστάν και συνορεύει με την περιοχή των Καλάς.
Όπως αναφέρεται:
«Το Ίδρυμα Νουριστάν είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ιδρύθηκε το 1999. Ο σκοπός του είναι η υποστήριξη αγαθοεργιών και η προώθηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων στις αγροτικές περιοχές του Αφγανιστάν.
Μετά την έναρξη των δραστηριοτήτων του στην επαρχία Νουριστάν, το Ι.Ν. διεύρυνε τις δραστηριότητες του και σε άλλες περιοχές του Αφγανιστάν, όπως οι περιοχές Μπαμίγιαν, Ταχάρ,Λάχμαν, και Καμπούλ.
Το Ι.Ν. πιστεύει ότι η βοήθεια για ανάπτυξη των αγροτικών περιοχών του Αφγανιστάν αποτελεί κλειδί για τη σταθερότητα της χώρας αλλά και της διεθνούς ασφάλειας»
Το ανθρωπιστικό αυτό ίδρυμα, που υποστηρίζεται από την ελληνική κυβέρνηση, τονίζει μέσω της ιστοσελίδας του, τους λόγους που ώθησαν στη δημιουργία του:
«Ο λαός του Αφγανιστάν συνεχίζει να δεινοπαθεί από το αντίκτυπο των επιπτώσεων των αναταραχών και αναβρασμών της τελευταίας τριακονταετίας.
Οι Ταλιμπάν παραμένουν μόνιμη απειλή για την ασφάλεια της χώρας ενώ η νόμιμη διακυβέρνηση της χώρας βρίσκεται σε αδυναμία.
Η παράνομη καλλιέργεια του όπιου και οι απάνθρωπες κοινωνικές συμπεριφορές έχουν εδραιώσει την τρομοκρατία και τον φόβο.
Αν και ορισμένα στοιχεία προόδου έχουν επιτευχθεί όσον αφορά στη δημιουργία οδικών αρτηριών, της βασικής εκπαίδευσης και της υποστήριξη της υγείας, το Αφγανιστάν παραμένει, ωστόσο, μια από τις φτωχότερες και λιγότερο ασφαλείς χώρες.»
Φιλοξενεί μάλιστα και ένα άρθρο για τη σημαντική προβολή της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον υπέρ του αφγανικού λαού.
Το άρθρο γράφηκε ειδικά για την εφημερίδα National Herald, από την Helen P. Panarites.

Έχει τον τίτλο:
«Η Ελλάδα, το Αφγανιστάν και ο Μέγας Αλέξανδρος»
Το αποδώσαμε στα ελληνικά και το παρουσιάζουμε πιο κάτω:
«Πρόσφατα η Πρεσβεία της Ελλάδας πραγματοποίησε μια ειδική εκδήλωση με σκοπό την προβολή της πολιτιστικής συνδρομής της Ελλάδας κατά την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Η δραστηριότητα αυτή της πρεσβείας είχε την ονομασία
«Ακολουθώντας τα ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Αφγανιστάν» και πραγματοποιήθηκε με συμπαραστάτες και συνεργάτες, το Ίδρυμα Νουριστάν και την Πρεσβεία του Αφγανιστάν.
... Η κα Μαίρη Κούξ, πρόεδρος του Ιδρύματος Νουριστάν, στη διάρκεια της εκδήλωσης ανακοίνωσε έναν προγραμματισμό ανάπτυξης και υποστήριξης που θα μπορούσε να δρομολογηθεί.
Η κυρία Σαμίμ Γιαβάντ, σύζυγος του Αφγανού προξένου στις Ηνωμένες Πολιτείες, Ταγέμπ Γιαβάντ, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της εκ μέρους του Ιδρύματος για την ελληνική υποστήριξη στην ανάπτυξη του Αφγανιστάν.
Η σπουδαιότητα των πολιτιστικών και φιλανθρωπικών δεσμών μεταξύ των Ελλήνων και των Αφγανών επαναβεβαιώθηκαν από τον αντιπρόσωπο του Αφγανικού υπουργείου πολιτισμού Ομάρ Σουλτάν, ο οποίος μάλιστα μίλησε τους φιλοξενούμενους στην ελληνική γλώσσα.
Ήταν πρώην μαθητής του Έλληνα Μανώλη Ανδρόνικου,
του διάσημου αρχαιολόγου που έφερε στο φως τους βασιλικούς μακεδονικούς τάφους στην Βεργίνα, Ελλάδα, το 1977.
Η εκδήλωση στην πρεσβεία της Ελλάδας ήταν μια μεγάλο πολιτιστικό γεγονός για τον απερχόμενο Έλληνα Πρέσβη Αλέξανδρο Π. Μαλλιά, που αναφέρθηκε στους αρχέγονους και σύγχρονους δεσμούς μεταξύ Ελλάδας και Αφγανιστάν.
Έγινε αναφόρά, επίσης, στη συνεισφορά της Ελλάδας στην ανοικοδόμηση του Αφγανιστάν, την οικονομική υποστήριξη για το Εθνικό Μουσείο της Καμπούλ καθώς και στην κατασκευή σχολείων και νοσοκομείων.
Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις έχουν χορηγήσει ισχυρές γεννήτριες και συσκευές αντλίες νερού.
Ο πρέσβης αναφέρθηκε, ακόμη, στις ειρηνευτικές αποστολές του ελληνικού στρατού από το 2002.
Για την εδραίωση της ασφάλειας στο Αφγανιστάν, στην σύνοδο των υπουργών εξωτερικών στις Βρυξέλλες, η Ελλάδα πρότεινε να δοθούν στην αφγανική κυβέρνηση άρματα μάχης εξοπλισμένα με ελαφρύ οπλισμό.
Ένα από τα αξιοσημείωτα στιγμιότυπα της βραδιάς ήταν η προβολή του εξαίρετου από το BBC οδοιπορικό «Στα ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Χιντού Κους», από τον αρχαιολόγο του National Geographic Φρεντικ Χίμπερτ (Fredrik Hiebert), ο οποίος επιμελήθηκε την έκθεση «Αφγανιστάν, Κρυφοί Θησαυροί από το Εθνικό Μουσείο της Καμπούλ» η οποία θα ταξιδεύσει στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης (σ.σ. πραγματοποιήθηκε ήδη).
Ο δρ Χίμπερτ αναφέρθηκε στους αρχαιολογικούς θησαυρούς που ήρθαν στο φως με τις ανασκαφές που πραγματοποίησε στην τοποθεσία της πρώην ελληνικής πόλης Χάνουμ.”

Η Υπογραφή της Τελευταίας Ελληνίδας Φαραώ

Η τελευταία ελληνίδα Φαραώ της Αιγύπτου, Κλεοπάτρα η Ζ' φιλοπάτωρ

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος
Στην τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα ο Γερμανός αρχαιολόγος Otto Rubensohn ανακάλυψε έναν πανάρχαιο τύμβο τριακόσια χιλιόμετρα από την Αλεξάνδρεια. Η περιοχή ονομαζότανε Αμπουσίρ ελ Μελέκ και ο αρχαίος τάφος έκρυβε πλούσιους αρχαιολογικούς θησαυρούς.
Μεταξύ των ευρημάτων υπήρχαν και μούμιες αδιευκρίνιστης χρονολόγησης.
Τότε υπήρχε η «συνήθεια» ό,τι έβρισκαν οι αρχαιολόγοι να το κουβαλούν στην πατρίδα τους.
Έτσι το 1904, μία μούμια έγινε πακέτο από τους εντόπιους με εντολή του αρχαιολόγου και στάλθηκε στο Αιγυπτιακό Μουσείο Βερολίνου (Berliner Ägyptischen Museum).
Ο τότε διευθυντής του γερμανικού μουσείου Dietrich Wildung παρατήρησε πως στο σκληρό χάρτινο περιτύλιγμα της μούμιας ήταν κολλημένο και ένα ασυνήθιστο σκληρό χαρτόνι. Ως ειδικός στην παπυρολογία, η αρχική έκπληξή του μετατράπηκε σε ενθουσιασμό. Το σκληρό χαρτόνι ήταν πάπυρος. Οι Αιγύπτιοι κατά την περιτύλιξη της μούμιας κόλλησαν και ένα κομμάτι αρχαίου παπύρου διαστάσεων 20 Χ 30 εκατοστών.

Φώτο: Ο 'βερολινέζικος πάπυρος'  (Berliner papyrus)

Η αποκόλληση από τη συσκευασία έγινε από τον ειδικό του μουσείου Jürgen Hofmann. Επρόκειτο για ένα βασιλικό πάπυρο του 1ου αιώνα π.Χ γραμμένο στην ελληνική γλώσσα!
Επί έναν περίπου αιώνα μόνον εξειδικευμένοι επιστήμονες είχαν πρόσβαση στους παπύρους που διαφυλάσσονταν στο μουσείο του Βερολίνου (Ägyptisches Museum und Papyrussammlung ).

Φώτο: Η μεταφορά του κειμένου του παπύρου από τον Peter van Minnen (κάνε κλικ στη φωτο για μεγέθυνση)

Ευτυχώς, για όλους εμάς, που δεν έχουμε τη δυνατότητα έρευνας τόσων σημαντικών αρχαίων εγγράφων, που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά μουσεία, πραγματοποιήθηκε, πριν μερικά χρόνια, μια ειδική έκθεση για τον πάπυρο αυτόν από το αναφερόμενο μουσείο. Τον πάπυρο, που χαρακτηρίζεται ως ιδιωτικός από την Ελληνίδα παπυρολόγο Παναγιώτα Σαρισούλη, υπογράφει η Κλεοπάτρα η Ζ’ Φιλοπάτωρ. Πρόκειται για την τελευταία Ελληνίδα Φαραώ, που βασίλευσε από τον Οκτώβριο του 69 έως τις 12 Αυγούστου του 30 π.Χ.

Τι γράφει στον Πάπυρο
Το ελληνικό κείμενο του αρχαίου εγγράφου αντιγράφηκε και μεταφράστηκε από τον Peter van Minnen του πανεπιστημίου του Γκρόνινγκεν. Ο Δανός παπυρολόγος υποστήριξε πως η τελευταία λέξη του βερολινέζικου παπύρου (Berliner Papyrus ) που αντιστοιχεί σε εντολή, είναι προσωπική γραφή της Ελληνίδας Φαραώ.
Αρχίζει με την ημερομηνία: έτος 19=4, Μεχείρ 26, που στις σύγχρονη ημερομηνία εκφράζεται ως 23 Φεβρουαρίου του έτους 33 π.Χ.
Πρόκειται για μια εντολή φοροαπαλλαγής για τον Publius Canidius Crassus που ήταν έμπιστος του Μάρκου Αντώνιου.

Φωτο: Η γραφή της τελευταίας ελληνίδας Φαραώ στον πάπυρο: 'γενέσθω'

Εικάζεται πως η φοροαπαλλαγή αυτή αποτελεί μια εύνοια της Κλεοπάτρα προς τον γνωστό ρωμαίο αξιωματικό που ετοιμαζότανε να συγκρουστεί με τον Οκτάβιο.
Η επίμαχη βασιλική λέξη είναι η ‘γενέσθω’ =να γίνει, να υλοποιηθεί, που λέμε σήμερα. Στην αγγλική το μεταφέρουν ως «make it so!”, ενώ στη γερμανική «So soll es sein».
Στη μεταφορά του κειμένου του παπύρου ο Peter van Minnen είχε γράψει τη λεξη ως ‘γενέσθωι’ με το ιώτα στο τέλος. Για το θέμα αυτό είχε επικριθεί από την εφημερίδα Die Welt , αλλά όπως ο ίδιος υποστήριξε, δεν είναι η μοναδική λέξη στο κείμενο που έχει ιώτα στο τέλος και πρόκειται μάλλον για λάθος της γραφής του αρχαίου κειμένου.

Ο καθηγητής δρ Wolfgang Schuller του πανεπιστημίου Κόνστανζ (Universität Konstanz), παρουσιάζει τον αρχαίο πάπυρο με τη γραφή της Κλεοπάτρας.

Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος  Ἐχέδωρος

Γερμανός αρχαιολόγος: Δεν ήταν ελληνική πόλη η Τροία!

Φωτο: αεροφωτογραφία της αρχαιολογικής τοποθεσίας της Τροίας

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος


Ως αποτέλεσμα των άκαρπων αρχαιολογικών ανασκαφών μπορούν να εκληφθούν τα συμπεράσματα που ανακοίνωσε ο Γερμανός καθηγητής αρχαιολογίας του Tübingen, Manfred Korfmann.
Οι δυσπιστίες που εξέφρασε με άρθρο του στο αρχαιολογικό περιοδικό Arcaeology, για την ιστορικότητα του ομηρικού έργου προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση.

Γράφει στην αρχή του άρθρου του ο κ. Κόρφμαν:

«Τα τελευταία 16 χρόνια, περισσότεροι από 350 μελετητές, επιστήμονες και τεχνικοί από 20 περίπου χώρες συνεργάστηκαν στις ανασκαφές στη βορειοδυτική πλευρά της Τουρκίας σε μια ακρόπολη της πρώϊμης εποχής Χαλκού, την τρίτη χιλιετία π.Χ. που τελείωσε ως βυζαντινός οικισμός, πριν εγκαταλειφθεί τελείως το 1350 μ.Χ. Ωστόσο, ως άμεσος επιβλέπων των ανασκαφών, αναρωτιέμαι συνέχεια, αν ο πόλεμος της Ομηρικής Τροίας πραγματικά συνέβη.»


Αναπτύσσοντας τα αποτελέσματα των πολυετών ανασκαφικών προσπαθειών στο χώρο της Τροίας θα σημειώσει χαρακτηριστικά:

«Η Τροία εμφανίζεται καταστραμμένη περίπου το 1180 π.Χ., πιθανόν από ένα πόλεμο η πόλη χάθηκε. Υπάρχουν ενδείξεις μιας πυρκαγιάς, μερικών σκελετών και ενός σωρού από σβώλους σφεντόνας.
Οι κάτοικοι που θα είχαν υπερασπίσει με επιτυχία την πόλη τους θα τις είχαν πάρει από εκεί και θα τις είχαν τοποθετήσει σε ένα άλλο μέρος αλλά μια νικηφόρα κατάκτηση δεν θα έκανε τίποτε για αυτά.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται για τον Τρωϊκό πόλεμο αν και η αρχαία παράδοση τον τοποθετεί χρονικά αυτήν την περίοδο.
Μετά από μια μεταβατική περίοδο μερικών δεκαετιών, ένας νέος πληθυσμός από τα ανατολικά βαλκάνια ή από την περιοχή της βορειοδυτικής Μαύρης Θάλασσας εγκαταστάθηκε στα ερείπια της αποδυναμωμένης πόλης.
Το κύριο επιχείρημα ενάντια στην ένωση αυτών των ερειπίων με την μεγάλη πόλη που περιγράφεται στην Ιλιάδα είναι ότι η Τροία στην Ύστερη Εποχή Χαλκού ήταν μια εντελώς ασήμαντη κωμόπολη και όχι μιας σημαντικής τοποθεσίας.»

Ο Όμηρος τα φαντάστηκε...

Συνεχίζοντας ο Γερμανός καθηγητής το άρθρο και αφού περιγράφει τα ελάχιστα ευρήματα των ανασκαφών που πραγματοποιήθηκαν θα σημειώσει:
«Ο Όμηρος είχε δεδομένο πως το ακροατήριό του ήξερε ότι ένας πόλεμος είχε διεξαχθεί, κάπου εκεί, για αυτό που στη συνέχεια τον ονόμασε Ίλιον ή Τροία.

Ο αοιδός ενδιαφέρθηκε κυρίως για την περιγραφή της οργής του Αχιλλέα και των συνεπειών του.

Χρησιμοποίησε την Τροία και τον Πόλεμο, ποιητική αδεία, για μια σύγκρουση μεταξύ των ανθρώπων και των Θεών.
Από τη σκοπιά του αρχαιολόγου, η Ιλιάδα μπορεί να ερμηνευθεί ως ‘πρόφαση’ μιας εξ ολοκλήρου διαφορετικής λογικής.

Κάποιος ίσως δει τον Όμηρο ή τους πληροφοριοδότες του ως αυτόπτες μάρτυρες της Τροίας και την τοποθεσία της Τροίας όπως ήταν στον όγδοο π.Χ. αιώνα, την περίοδο, δηλαδή, όπου οι μελετητές γενικά συμφωνούν πως ο Όμηρος συνέθεσε τα έπη του.
Η Τροία ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος μια ερειπωμένη τοποθεσία στις μέρες του Ομήρου αλλά τα υπολείμματα της Τροίας, όπως εντοπίστηκαν, μαζί με την ακρόπολη και την χαμηλότερη από αυτήν πόλη, ήταν ακόμη εντυπωσιακές.»


Αποκαρδιωμένος ο αρχαιολόγος που δεν μπόρεσε να ανακαλύψει το εύρημα που θα τον έκανε διάσημο, προσπαθεί να υποβαθμίσει τον αρχαίο Έλληνα ποιητή, κάνοντας το ‘Ιερό του Ιλίου’ ...ξύλινη κατασκευή.

Γράφει ο αθεόφοβος :


«Η φράση ‘Ιερό Ίλιο’ είναι το πιο συχνά επαναλαμβανόμενο επίθετο στην Ιλιάδα, και ο καθένας θα περίμενε να δει ένα ιερό κτίριο στην τοποθεσία αυτή.
Μπορούμε να δώσουμε πειστικά επιχειρήματα για ένα ιερό ή ιερά, πιθανόν, φτιαγμένα ως ξύλινες κατασκευές, από τις αρχές του έβδομου αιώνα π.Χ., περίπου στα χρόνια του Ομήρου, σε αυτήν την περιοχή, όπου μετέπειτα χρησιμοποιούνταν ως κέντρο λατρείας μέχρι την ύστερη εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Δεν υπάρχει τίποτε από αρχαιολογική καταγραφή που να έρθει σε αντίθεση με τον ισχυρισμό πως η Τροία και η γύρω περιοχή διαμόρφωσαν το σκηνικό της Ομηρικής Ιλιάδας στα 700 π.Χ.»



«Δεν ήταν ελληνικός οικισμός η Τροία»


Και τώρα η αμφισβήτηση και του τρωϊκού πολέμου αλλά και της ελληνικής υπόστασης στην περιοχή:
«Ο Carl Blegen που κατεύθυνε τις ανασκαφές στην Τροία τη δεκαετία του ’30 θεώρησε πως ήταν ελληνικός οικισμός. Η ιδέα μιας ελληνικής Τροίας ήταν από τον Σλήμαν (Schliemann) και καθιερώθηκε. Αυτές οι αρχαιολογικές ανασκαφές άρχισαν από την Ελλάδα για την Τροία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και αργότερα επέστρεψαν στην Ελλάδα και ήταν όλοι προκατειλημμένοι με τη λογική της ελληνικής Τροίας.
Σήμερα γνωρίζουμε, από τις ανασκαφές μας, την εποχή του χαλκού η Τροία είχε ισχυρότατους δεσμούς με την Ανατολία από ότι με το Αιγαίο.
Η έρευνα από ειδικούς της Ανατολίας(σ.σ.!!) έδειξε πως ό, τι καλούμε σήμερα Τροία ήταν προς το τέλος της εποχής του Χαλκού, το βασίλειο Wilusa, αρκετά ισχυρό ώστε να έχει σχέσεις με την αυτοκρατορία των Χετταίων, ακόμη και οι Αιγύπτιοι φαίνεται να είχαν σχέσεις με την πόλη. Επιπλέον σύμφωνα με αρχεία των Χετταίων, υπήρξαν πολιτικές και στρατιωτικές εντάσεις γύρω από την Τροία, ακριβώς το δέκατο τρίο και δωδέκατο αιώνες π.Χ. που είναι η υποτιθέμενη χρονική περίοδος του Ομηρικού Τρωϊκού Πολέμου.»


Ο αρθογράφος κάνει την παρακάτω ερώτηση στον εαυτό του:


«Υπήρξε ο τρωικός πόλεμος;»

Και απαντά:


«H ιστορία του Ομήρου για μια στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και των κατοίκων της Τροίας, είναι βασισμένη στη μνήμη ιστορικών γεγονότων. Γεγονότα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει οπουδήποτε.»

Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος  Ἐχέδωρος

Kalash: Οι Ταλιμπάν μισούν την παράδοσή τους

Φωτο: ένα πανέμορφο κορίτσι Καλάς

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Διαβάζοντας τα πακιστανικά φόρουμ που ασχολούνται για την περιοχή των Καλάς, ξεχωρίσαμε ορισμένες απόψεις, τις οποίες καταγράφουμε, αφού πιστεύουμε πως εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας για τη φυλή των Καλάς και την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή τους.

Αρχίζουμε με το σχόλιο του Mohammad Ismail Sloan που θεωρείται αρνητής της άποψης πως οι Καλάς έχουν ελληνική προέλευση και αναγάγει την προέλευσή τους στην ινδοευρωπαϊκή καταγωγή τους...

«Η Χοβάρ είναι η γλώσσα της περιοχής Τσιτράλ, η οποία βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του Πακιστάν.
Η Χοβάρ ταξινομείται στην δαρδική ομάδα της ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσίας.
Ως δαρδική θεωρείται απλώς μια γεωγραφική συλλογή των ινδοευρωπαϊκών προφορικών γλωσσών, κυρίως στην οροσειρά του Χιντού Κους και της οροσειράς των Ιμαλαϊων.
Μεταξύ αυτών υπάρχει η γλώσσα της φυλής Καλάς που ονομάζεται ‘Καλάσαμουν’ και η οποία είναι στενά συνδεδεμένη με τη Χοβάρ.
Εδώ βρίσκονται οι λόγοι και οι αιτίες που αποκτά ενδιαφέρον για τη γλώσσα Χοβάρ.
»Μιλιέται ως κύρια γλώσσα στην περιοχή Τσιτράλ από έναν ξεχωριστό πληθυσμό 250.000 ατόμων.
Υπάρχουν βέβαια ορισμένοι γλωσσικοί θύλακες στην περιοχή όπου ομιλείται η Γίλγιτ. Είναι ξεκάθαρο πως οι σύγχρονοι κάτοικοι του Τσιτράλ κατοικούν σε αυτές τις οροσειρές εδώ και 3.000 ως 4.000 χρόνια.
Ο Αλέξανδρος ο Μέγας, βρήκε τη φυλή αυτή, όταν επισκέφθηκε την περιοχή.
»Και η απόδειξη σε αυτό βρίσκεται στις ιστορίες που γράφηκαν για το Μέγα Αλέξανδρο, του οποίου τα στρατεύματα βρήκαν παράξενα ξύλινα κιβώτια, τα οποία τεμάχισαν για να τα χρησιμοποιήσουν ως καυσόξυλα.
Και δεν ήταν τίποτε άλλο αυτά τα «κιβώτια», από φέρετρα των εντοπίων που τα άφηναν έξω από το σπίτι τους με τους νεκρούς σε αυτά.
Υπάρχει ένα πολύ γνωστό βιβλίο, " Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών" του συγγραφέα Peter Green (1991), ο οποίος αφιερώνει μια σελίδα του βιβλίου του σε αυτό.
Ο Αλέξανδρος ο Μέγας, τους χαρακτηρίζει ως συγγενικό λαό της ευρωπαϊκής ηπείρου και πράγματι έτσι φαίνεται ότι είναι.
Αυτό δίνει ερείσματα στην άποψη ότι ο ίδιος λαός που υπήρχε τότε υπάρχει και τώρα.
Η αναφορά αυτή για το λαό αυτόν που ζει στα υψώματα του Χιντού Κους, ως συγγενή με τους ευρωπαϊκούς λαούς, δεν ήτανε πιστευτή από τους ιστορικούς μέχρι που ανακαλύφθηκε εκ νέου, σχετικά πρόσφατα.
Επίσης, η σημερινή θρησκεία των Καλάς –Καφίρ, και μιλάμε για 3.000 άτομα στην περιοχή της Τσιτράλ που πιστεύουν σε αυτήν, έχει μεγάλη ομοιότητα με την αρχαία ελληνική θρησκεία των θεών και θεαινών.
»Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει ορισμένους στο συμπέρασμα πως πήραν τη θρησκεία από τους Έλληνες που εισέβαλλαν στη χώρα τους.
Αυτό όμως θεωρείται απίθανο.
Οι Έλληνες ‘πέρασαν’ από την περιοχή περί το 327 π.Χ. πιθανόν εισχωρώντας κατά πενήντα μίλια στην περιοχή του Τσιτράλ και δεν παρέμειναν σε αυτήν αρκετό καιρό.
Το πιθανότερο είναι ότι η θρησκεία των Καλάς και η ελληνική θρησκεία έχουν κοινή προέλευση.

Και οι δύο προήλθαν από κάποια κοινή ευρωπαϊκή θρησκεία, πρωτο– ινδική που δημιουργήθηκε μαζί με την ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία. Και η φυλή αυτή έφτασε στην περιοχή αυτή πριν από 3.000 με 4.000 χρόνια.»


Σημείωση : Ο Mohammad Ismail Sloan δημοσίευσε το 2006 το βιβλίο:
“Khowar English Dictionary: A Dictionary Of The Predominant Language Of Chitral”

Οι φανατικοί μουσουλμάνοι εχθροί της παράδοσης των Καλάς

Ο δεύτερος σχολιαστής, στο πακιστανικό βήμα, θα καταγράψει εύστοχα τους εχθρούς των Καλάς και όσων προσπαθούν να προστατέψουν την παράδοσή τους. Με την παρέμβασή του αυτή, μας γίνεται γνωστή η αιτία της εχθρικής στάσης των Ταλιμπάν, που είναι φανατικοί μουσουλμάνοι, σε κάθε τι μή μουσουλμανικό, όπως είναι η διατήρηση της παράδοσης των Καλάς:

«Η περιοχή των Καλάς, όπως είναι γνωστό, επεκτείνεται μέσα στο Αφγανιστάν, αλλά οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να γίνουν μουσουλμάνοι όταν ο Εμίρης του Αφγανιστάν κήρυξε ιερό πόλεμο (Τζιχάντ) εναντίων όλων των Καλάς. Αυτό έγινε στο τέλος του 19ου αιώνα, στην περιοχή που σήμερα λέγεται Νουριστάν.
Ένα μεγάλο πρόβλημα με την εμφάνιση στο προσκήνιο της γλώσσας και των πολιτιστικών στοιχείων των Καλάς είναι ο φθόνος των μουσουλμάνων αλλά και των μη μουσουλμάνων ιεραποστόλων.
Τα τοπικά σχολεία δεν διδάσκουν στο λαό αυτόν τη γλώσσα τους ή οτιδήποτε, σχετικά, με την παράδοση και τον πολιτισμό τους, και αυτό θα έχει ως συνέπεια μέσα σε μια γενιά να χαθούν.»


Ο τρίτος θα κατηγορήσει τους Ινδούς, όπως είναι ο πιο πάνω αναφερόμενος Sloan, για επιδιωκόμενο αρνητικό αντίκτυπο στη θεώρηση της καταγωγής των Καλάς:

« Ας αγνοήσουμε τους Ινδούς που ως συνήθως προσπαθούν να εμποτίσουν με αρνητικό αντίκτυπο αυτό το μεγάλο ζήτημα.
Οι ελληνικές φυλές Καλάς που διασπάστηκαν από τον στρατό του Αλεξάνδρου, κατέφυγαν στην κοιλάδα των Καλάς.
Αυτό το θαύμα των κρυμμένων φυλών για περισσότερα από 2.000 χρόνια είναι ένα τεράστιο ζήτημα τεράστιου ενδιαφέροντος από όλη την παγκόσμια κοινότητα.
Το θέμα απασχόλησε επί πολλά χρόνια το National Geographic και άλλα πολυάριθμα περιοδικά, γυρίστηκαν ταινίες, γράφηκαν πολλά βιβλία για τον λαό Καλάς.
Επισκέφθηκα αυτήν την περιοχή πριν από οκτώ χρόνια όταν ήμουν στο Πακιστάν. Απέχει μόνον 16 μίλια από την περιοχή του νοτιοανατολικού Τσιτράλ, παρ’ όλη την μικρή απόσταση κανείς δεν γνώριζε την ύπαρξή τους.
Τους βρήκε ένας τοπογράφος της Βρετανικής Γεωλογικής Επιθεώρησης στο τέλος του 19ου αιώνα… η γλώσσα τους ήταν τόσο διαφορετική που πήρε πολλά χρόνια για να βρούν από πού κατάγεται.
Ένας Γερμανός καθηγητής γλωσσολογίας ξόδεψε πέντε χρόνια στην αναφερόμενη περιοχή με τον λαό αυτόν και τελικά κατέληξε σε ενδείξεις για λέξεις που έμοιαζαν με ονόματα αρχαίων ελληνικών θεών… Δεν υπήρχε κανένα γραπτό στοιχείο δεδομένου ότι ο γραπτός λόγος δεν ήταν τρόπος επικοινωνίας τους.
Νοικιάσαμε ένα τζίπ για να πάμε εκεί… αυτά τα 16 μίλια ήταν θανάσιμα.
Φθάσαμε στα πρώτα χωριά. Τα σπίτια τους ήταν μέσα στα βράχια για να μην είναι ορατά και να αποφύγουν τυχόν εισβολείς. Όλη η εικόνα ήταν συναρπαστική. Σκοτεινά, μαύρα σπίτια, μαύρα ρούχα και πρόσωπα τόσο διαφορετικά… Άκουσα πως οι Καλάς παίρνουν την ελληνική υπηκοότητα αμέσως από την ελληνική Κυβέρνηση που τους αναγνωρίζει ως δικούς τους ανθρώπους.
Συνάντησα και έναν Έλληνα εκεί και με πληροφόρησε πως πάρα πολλοί Έλληνες επισκέπτονται την περιοχή κάθε χρόνο…
Υπάρχουν τρία κύρια χωριά. Η πακιστανική κυβέρνηση έχει χαρακτηρίσει την περιοχή ως αυτόνομη και βρίσκεται υπό της αρμοδιότητας του πακιστανικού νόμου.»


Οι πληροφορίες προήλθαν από το forum: GUPSHUP

Αρτεμισία: η θαλασσόλυκος του Ξέρξη

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Ως πανέξυπνη γυναίκα την παρουσιάζει ο Ηρόδοτος την συμπατριώτισσά του, την Αρτεμισία, που στους μηδικούς πολέμους είχε τη διακυβέρνηση της Καρίας.
Το κράτος της Καρίας βρισκόταν απέναντι από τη Σάμο και τη Ρόδο, στα μικρασιατικά παράλια, είχε καταληφθεί από τους Πέρσες περί το 498 π.Χ., μετά την ιωνική επανάσταση.
Μία από τις κληρονομικές δυναστείες που την κυβερνούσαν, ήταν και αυτή του Λυγδάμεως, πατέρα της Αρτεμισίας. Όταν ο σύζυγός της, που ήταν τύρρανος της Αλικαρνασσού, πέθανε, ανέλαβε αυτή την εξουσία.
Δεν δίστασε να λάβει μέρος στο πλευρό των Περσών εναντίον της Ελλάδας. Συστράτευσε η ίδια με το πλοίο, ενώ θα μπορούσε να πάει ο γιος της που ήταν ενήλικος.
Ο Ηρόδοτος χρησιμοποιεί έναν πολύ ωραίο στίχο, καθώς εκφράζει με ιδιαίτερο τρόπο το θαυμασμό του για αυτήν:

«Ἀρτεμισίης δὲ μάλιστα θῶμα ποιεῦμαι»

για να εξηγήσει μετά αμέσως το λόγο, το ότι στρατεύτηκε και αυτή κατά της Ελλάδας:

«τῆς ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα στρατευσαμένης γυναικός»

Εντυπωσιάζεται κανείς όταν βλέπει μια γυναίκα με αρχηγική θέση στο στρατό των Περσών να κάθεται ισότιμα με τους άλλους στρατηγούς και να έχει λόγο και άποψη για το σχεδιασμό της μάχης.
Όταν ο Μαρδόνιος ρώτησε την άποψη κάθε στρατηγού ξεχωριστά για το ενδεχόμενο μιας ναυμαχίας στα στενά της Σαλαμίνας ήταν η μοναδική φωνή, της Αρτεμισίας, που δεν συμφώνησε με το σχέδιο αυτό. Θεώρησε πως οι Έλληνες ήταν καλύτεροι στις ναυμαχίες. Το παράδειγμά της, μας εντυπωσιάζει. Παρομοίασε τους Έλληνες ως άνδρες που δεν μπορούν να συγκριθούν με τους Πέρσες που είναι αδύναμοι σαν τις γυναίκες.(!):

«οἱ γὰρ ἄνδρες τῶν σῶν ἀνδρῶν κρέσσονες τοσοῦτο εἰσὶ κατὰ θάλασσαν ὅσον ἄνδρες γυναικῶν.»

Θαυμάσια παρομοίωση από μια πανέξυπνη γυναίκα, μια γυναίκα ναύαρχο, που ενίσχυσε το στόλο του Ξέρξη με πέντε πλοία...
Και όπως αποδείχθηκε είχε απόλυτο δίκιο. Ο Ξέρξης, βέβαια, ως ανήρ δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις νουθεσίες μιας γυναίκας και ας έδειξε, η τυρρανίδα της Αλικαρνασσού, πως ξέρει να πολεμά στη ναυμαχία της Εύβοιας.
Η αθεόφοβη γυναίκα δεν σταμάτησε εκεί. Και δεν γνωρίζουμε την έκφραση του Μαρδόνιου όταν την άκουσε να υψώνει τη φωνή της και να λέγει μπροστά σε όλους:
«πρὸς δὲ, ὦ βασιλεῦ, καὶ τόδε ἐς θυμὸν βάλευ, ὡς τοῖσι μὲν χρηστοῖσι τῶν ἀνθρώπων κακοὶ δοῦλοι φιλέουσι γίνεσθαι, τοῖσι δὲ κακοῖσι χρηστοί. σοὶ δὲ ἐόντι ἀρίστῳ ἀνδρῶν πάντων κακοὶ δοῦλοι εἰσί, οἳ ἐν συμμάχων λόγῳ λέγονται εἶναι ἐόντες»
Δηλαδή,

«υπάρχει άλλο ένα σημείο βασιλιά μου, που πρέπει να λάβεις υπόψη σου. Οι καλοί αφέντες έχουν συνήθως κακούς υπηρέτες και οι κακοί αφέντες καλούς. Εσύ λοιπόν, που είσαι ο καλύτερος αφέντης στον κόσμο, έχεις τους χειρότερους υπηρέτες, αυτοί είναι οι λαοί που υποτίθεται πως είναι σύμμαχοί σου»...Λόγια καυτά. Λόγια που εμπνέονται από θάρρος και ανιδιοτέλεια. Μας λέει ο Ηρόδοτος πως όσοι την άκουσαν να μιλάει έτσι φοβήθηκαν πως ο Ξέρξης θα την τιμωρούσε.
Αποκαρδιώθηκαν, όμως οι εχθροί της, όταν ο Πέρσης βασιλιάς όχι μόνον δεν την τιμώρησε αλλά ικανοποιήθηκε από την απάντησή της... Δεν εισάκουσε τις συμβουλές της.
Ο Ηρόδοτος περιγράφοντας τη ναυμαχία μας αναφέρει πάλι για την Αρτεμισία, τονίζοντας με έντονο χρώμα πόσο ‘διάολος γυναίκα’ ήταν καθώς περιγράφει το παρακάτω περιστατικό:
«Όταν ο περσικός στόλος βρισκόταν σε μεγάλη ταραχή, η Αρτεμισία καταδιώκονταν από μια αθηναϊκή τριήρη. Αφού το πλοίο της έτυχε να βρίσκεται κοντά στον εχθρό και μπροστά της υπήρχαν άλλα φιλικά πλοία, ήταν αδύνατο να ξεφύγει. Σ’ αυτήν την απελπιστική κατάσταση συνέλαβε ένα σχέδιο που την ωφέλησε όταν το εφάρμοσε. Με το αθηναϊκό πλοίο πολύ κοντά στην πρύμνη της, έπλευσε ολοταχώς μπροστά και επιτέθηκε σ’ ένα από τα συμμαχικά της πλοία, συγκεκριμένα ένα από την Κάλυνδα, στο οποίο μάλιστα επέβαινε ο Δαμασίθυμος, ο βασιλιάς των Καλυνδέων....Ο αθηναίος τριήραρχος βλέποντας τη να επιτίθεται σ’ εναν εχθρό, υπέθεσε, όπως ήταν φυσικό, ότι το πλοίο ήταν ελληνικό ή ότι ήταν κάποιος λιποτάκτης που είχε ταχτεί με το μέρος των Ελλήνων, έτσι σταμάτησε την καταδίωξη κι επιτέθηκε σε άλλο πλοίο.»Έτσι έσωσε τη ζωή της. Ο Ξέρξης που είδε το περιστατικό σχολίασε το γεγονός ως εξής: «Οι άνδρες μου μετατράπηκαν σε γυναίκες και οι γυναίκες σε άνδρες»
Και θα σημειώσει ο Ηρόδοτος «η Αρτεμισία στάθηκε τυχερή από πολλές απόψεις, αφού δεν επιβίωσε ούτε ένας από το καλυνδικό πλοίο που θα μπορούσε να την κατηγορήσει»...
Στην ναυμαχία τα πήγε πολύ καλά, στον έρωτα όμως τα έκανε θάλασσα...
Ερωτεύθηκε, όπως μας λέγει ο Φώτιος(1) στη Μυριόβιβλό του, έναν νέο άνδρα ονόματι Δάρδανος από την Άβυδο της Αιγύπτου. Αυτός όμως την παράτησε. Τότε αυτή κατέφυγε στις μαντείες όπου την συμβουλέψανε να πάει στη Λευκάδα. Εκεί απελπισμένη αυτοκτόνησε πέφτοντας από τα βράχια...
--

1.(Patriarch Photius Myriobiblon, p.212-Bekker)Η μεταφορά στην νεοελληνική είναι από την έκδοση ‘Κάκτος’

Οι μυστηριώδεις μούμιες της Τακλαμακάν

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Μούμιες που έχουν βρεθεί στην κινεζική έρημο Τακλαμακάν, δυτικά της επαρχίας Ξινγιάνκ, έχουν αναστατώσει τον ευρωπαϊκό επιστημονικό κόσμο.
Τα χαρακτηριστικά των ταριχευμένων ανθρώπων δεν προσομοιάζουν με αυτά των λαών της περιοχής.
Αυτή ήταν η αφορμή ώστε να αρχίσει μια έρευνα για την καταγωγή των ανθρώπων που θάφτηκαν εκεί.
Χρονολογούνται από την εποχή του χαλκού και ανήκουν στο σύνολο των μέχρι τώρα ταφικών μνημείων που έχουν ένα κοινό όνομα: ‘τσέρτσεν’.
Στον συγκεκριμένο τύμβο βρέθηκε μια οικογένεια ‘τσέρτσεν’, ενός άνδρα, τριών γυναικών και ενός βρέφους.
Οι μούμιες φυλάσσονται σε μια γυάλα στο νέο μουσείο της Ουρουμκί πρωτεύουσας της επαρχίας Ξινγιάνγκ.
Για να εξακριβωθεί η καταγωγή των ταριχευμένων, έγινε ανάλυση DNA των τριχών της κεφαλής τους. Προς έκπληξη όλων οι γενετικές πληροφορίες που ελήφθησαν δείχνουν ότι πρόκειται για άτομα αρχαίας κελτικής καταγωγής. Συγκεκριμένα χαρακτηρίζονται ως μέλη της αρχαίας φυλής της Καληδονίας, της Κεντρικής Σκωτίας. Όπως είναι γνωστό οι Κέλτες στην αρχαιότητα είχαν εγκατασταθεί στη Γαλλία και στα βρετανικά νησιά.
Υπήρξε επικοινωνία μεταξύ των αρχαίων Κινέζων και των πρώιμων Κελτών;

‘Τακλαμακάν’ σημαίνει στην γλώσσα των εντοπίων της ερήμου ‘φύγε και μην ξαναγυρίσεις’, τι αναζητούσαν οι πρόγονοι των Κελτών την εποχή εκείνη στην αφιλόξενη έρημο της Κίνας;
Η ανδρική μούμια έχει καστανοκόκκινα μαλλιά ψηλά ζυγωματικά, μακριά μύτη, σαρκώδη χείλη και κοκκινωπή γενειάδα. Δύσκολα θα χαρακτηρίζονταν ως ασιατικής καταγωγής. Το μήκος του κορμιού του είναι περίπου ένα μέτρο και ογδόντα εκατοστά, και θάφτηκε φορώντας έναν υφασμάτινο κόκκινο χιτώνα με διαγώνια σχέδια και οι περικνημίδες του είναι από ριγωτό ύφασμα (όπως τα σκωτσέζικα υφάσματα). Μια από τις ταριχευμένες γυναίκες έχει ανοιχτόχρωμα καστανά μαλλιά, τα οποία είναι βουρτσισμένα και πλεγμένα μεταξύ τους. Το πρόσωπό της είναι χρωματισμένο με κυκλικές γραμμές και το νεκρικό φόρεμά της είναι ακόμη γυαλιστερό αν και έχουν περάσει τρεις χιλιάδες χρόνια. Ήταν εκεί ο βόρειος Δρόμος του Μεταξιού;
Τα σώματα είναι πολύ καλύτερα διατηρημένα από ότι οι αιγυπτιακές μούμιες.
Το μωρό ήταν τυλιγμένο με ένα όμορφο καφετί ύφασμα που ήταν δεμένο με ένα κόκκινο και μπλέ κορδόνι, και τα μάτια του ήταν καλυμμένα από κυανές πέτρες. Δίπλα στο παιδί βρέθηκε μια φιάλη φτιαγμένη από μαστό προβάτου.
Οι Τσέρτσεν χαρακτηρίζονται ως ειρηνική φυλή, αποδεικνύεται αυτό, από τα ελάχιστα όπλα που βρίσκονται σε παρόμοιους τύμβους. Το στοιχείο αυτό είναι και το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ιδιόμορφης φυλής.

Αρίσταρχος Σάμιος εναντίον Nicolaus Copernicus

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα άρχισε η αμφισβήτηση της ανακάλυψης του ηλιοκεντρικού συστήματος από το Πολωνό αστρονόμο Νικόλαο Κοπέρνικο (1473 –1543).Η αμφισβήτηση αυτή άρχισε όταν εδραιώθηκε η αναγέννηση στην Ευρώπη, κυρίως στο δέκατο όγδοο αιώνα, όταν, δηλαδή, άρχισαν να εκδίδονται τα βιβλία των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων κατά χιλιάδες, και μάλιστα, όχι μόνον στην λατινική γλώσσα, που ήταν, μέχρι τότε, η γλώσσα της διανόησης αλλά και στις εθνικές λαϊκές γλώσσες της Ευρώπης.
Τότε, κυριολεκτικά, δόθηκε η δυνατότητα της πρόσβασης σε αυτά, σε έναν μεγάλο αριθμό διανοουμένων. Η διακίνηση αυτή των ιδεών με την πρόοδο της τυπογραφίας, προσέδωσε βάθος τους πνευματικούς ορίζοντες, θρυμματίζοντας συγχρόνως το πολιτικό στερεότυπο της καθεστηκυίας τάξης καθώς και το ασφυκτικό στερέωμα της παπικής κοσμοθεωρίας.
Έτσι, πριν μερικούς αιώνες, ξαφνικά, αλλάξανε τα δεδομένα. Το παρελθόν των Ελλήνων δεν ήταν μόνο η μυθολογία τους, οι ελληνοπερσικοί πόλεμοι, και οι αλεξανδρινές κατακτήσεις.
Υπήρχε ένας τεράστιος πνευματικός πλούτος, που για αιώνες, για τους γνωστούς μας λόγους, ό, τι κατόρθωσε να διασωθεί, κρατήθηκε στο σκοτάδι.
Σύμφωνα με τον Όμηρο αλλά και τον Ησίοδο η γη ήταν ένας επίπεδος δίσκος που περιβάλλονταν από τον ποταμό ‘ωκεανό’ που περιφέρονταν γύρω από αυτήν (ἀψόροος) και πάνω από αυτόν βρισκόταν σε σχήμα ημισφαίριου, ο κόσμος.
Στα ομηρικά έπη αλλά και στα κείμενα του Ησίοδου γίνονται αναφορές για:
Τον ήλιο, τη σελήνη, το άστρο της αυγής, το άστρο της δύσης, πλειάδες, υάδες, Ωρίωνα, Σείριο, ο Κύων του Ωρίωνος, ο Βοώτης, η Μεγάλη Άρκτος, ο Αρκτούρος. Και δεν είχανε μόνον μυθολογική αναφορά, η Καλυψώ συμβούλεψε το Οδυσσέα πως για να φθάσει στην πατρίδα του, πρέπει να έχει τη Μεγάλη Άρκτο πάντα αριστερά του. Ήταν, δηλαδή, και σημείο προσανατολισμού.
Ήταν ένα μύθευμα πως η γη ήταν ένας δίσκος στη μέση του Ωκεανού; Όχι. Υπάρχει μια αλήθεια, αλλά δεν είναι, όμως, των χρόνων του Ομήρου. Σήμερα πιστεύουμε πως υπήρξε μια ήπειρος στον πλανήτη μέσα στον ωκεανό και λόγω των υποχθόνιων πλακών της γης, αυτή, διασπάστηκε σε πέντε ηπείρους που ολοένα απομακρύνονται.
Μιλήσαμε πιο πάνω για την αμφισβήτηση της ανακάλυψης του ηλιοκεντρικού συστήματος από τον Κοπέρνικο.
Κι αυτή προήλθε μέσα από τα ελληνικά κείμενα. Προήλθε πρωτευόντως από τη θεωρία που ανέπτυξε ο Έλληνας αστρονόμος και μαθηματικός Αρίσταρχος ο Σάμιος (310– περίπου 230 π.Χ.).Ήταν ο πρώτος που τοποθέτησε στο κέντρο του ηλιακού συστήματός μας τον ήλιο και όχι τη γη, όπως ήταν μέχρι τότε.Ακόμη όμως, και σήμερα, υπάρχει η άποψη πως η ανακάλυψη αυτή είναι του πολυμαθούς διανοητή της αναγέννησης, Νικόλαου Κοπέρνικου.
Αν κανείς επισκεφθεί τις γνωστές παγκόσμιες εγκυκλοπαίδειες, αν επισκεφθεί ιστοσελίδες που αναφέρονται στο ‘ηλιοκεντρικό σύστημα’, θα διαπιστώσει πως ο Κοπέρνικος παρουσιάζεται ως ‘ο άνθρωπος που άλλαξε τον μέχρι τότε γνωστό κόσμο’. Έναν κόσμο, που ακολουθούσε τα πρότυπα του αστρονόμου Πτολεμαίου. Ότι, δηλαδή, η Γη ήταν το κέντρο του Κόσμου. Η ανατροπή αυτού του κόσμου έγινε από το εξάτομο έργο του, που τιτλοφορείται:
Nicolai Copernici Τorinensis: De_revolutionibus orbium coelestium, MDXLIII .(Νικόλαου Κοπέρνικου του Τορίνου: Για τις περιστροφές των ουράνιων σφαιρών. 1543)

Επιχειρώντας να κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση για την αστρονομία, πριν φθάσουμε στα χρόνια του Αρίσταρχου έχουμε, ήδη, τις πρωταρχικές αναφορές μετά από τον Όμηρο και τον Ησίοδο.
Όλοι οι φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας ήταν πρώτιστα αστρονόμοι.
Έτσι έχουμε τις αστρονομικές αναφορές από τους:
Θαλή, Αναξίμανδρο, Πυθαγόρα, Ξενοφάνη, Ηράκλειτο, Παρμενίδη, Αναξαγόρα, Εμπεδοκλή, πυθαγόρειους σοφιστές, τους ατομιστές Λεύκιππο και Δημόκριτο, Οινοπίδη το Χίο, Πλάτωνα, την ομοκεντρική θεωρία του Εύδοξου, του Καλλίππου και του Αριστοτέλη, επίσης του Ηρακλείδη του Ποντικού.Τουλάχιστον, αυτούς εμείς γνωρίζουμε από τα έργα τους, μέχρι τα χρόνια του Αρίσταρχου. Ένα, πράγματι, πολύ πλούσιο αστρονομικό παρελθόν.

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα μελέτη του sir Thomas Heath έχει το Τίτλο «Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο αρχαίος Κοπέρνικος», που εκδόθηκε πριν από έναν περίπου αιώνα, δίδει αρκετά διαφωτιστικά στοιχεία από το έργο του Έλληνα αστρονόμου.
Όπως σημειώνεται, η πραγματεία του Αρίσταρχου του Σάμιου, «Περί μεγεθών και αποστημάτων ηλίου και σελήνης» μεταφράστηκε στα λατινικά, από τον Γεώργιο Βαλλά και εκτυπώθηκε για πρώτη φορά το 1488, όπως συγκεκριμένα γράφει ότι αυτή έγινε με παραγγελία: ‘per Anton. De Strata’ και δεύτερη έκδοση δέκα χρόνια μετά (1498), παραγγελία: ‘per Simonen Papiensem dictum Bevilaquam’ (τα στοιχεία είναι παρμένα από την: Fabricius Bibliotheca Graeca, iv. 19, Harles).
Κατόπιν εκδόθηκε με μετάφραση του ‘αξιοθαύμαστου και ακούραστου’ Κομμαντίνου, το 1572, μετά την έκδοση της πραγματείας του Κοπέρνικου, με τον τίτλο:
«Aristarchi de magnitudinibus at distantiis solis et lunae libeeer cum Pappi Alexandrini explicationibus quibusdam a Federico Commandino Urbinate in latinum converses et commentaries illustratus. Pisauri»

Ο Κοπέρνικος σαφώς και είχε μελετήσει την πρώτη ή την δεύτερη έκδοση του Αρίσταρχου αφού:
«In a manuscript of De revolutionibus, Copernicus wrote, "It is likely that ... Philolaus perceived the mobility of the earth, which also some say was the opinion of Aristarchus of Samos", but later struck out the passage and omitted it from the published book”
Δηλαδή,
«Σε ένα χειρόγραφο του βιβλίου De revolutionibus ο Κοπέρνικος έγραψε: ‘ είναι πιθανόν ότι … ο Φιλόλαος αντιλήφθηκε την κίνηση της γης, η οποία επίσης μερικοί λένε πως ήταν η άποψη του Αρίσταρχου του Σάμιου’, αλλά αργότερα το διέγραψε και δεν το ενσωμάτωσε στο βιβλίο που δημοσιεύθηκε».
Έτσι παρατηρούμε πως ο Κοπέρνικος, σαφώς, και απέκρυψε τις ιδέες, τις απόψεις και τις αποδείξεις του Αρίσταρχου για να καρπωθεί μια ανακάλυψη που ήταν γνωστή χίλια οκτακόσια χρόνια πριν από αυτόν.



Φωτο: Χαλκογραφία 'το σύστημα του Κοπέρνικου', 1660.

Ετρουσκικά, γιατί όχι και ελληνική ερμηνεία;

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος


Ερευνώντας κανείς τις ετρουσκικές επιγραφές διαπιστώνει πως εκτός του ότι ο αρχαίος λαός της ιταλικής χερσονήσου χρησιμοποιεί το ελληνικό αλφάβητο, ήδη, από τον έβδομο αιώνα π.Χ. υπάρχει και μια νοηματική συγγένεια των λέξεων, της γλώσσας του με την αρχαία ελληνική.

Δεν το βρίσκω ορθό, επιγραφολόγοι και αποκωδικοποιητές των αρχαίων ετρουσκικών λέξεων, να παραβλέπουν τελείως την αρχαία ελληνική γλώσσα στις προσπάθειες αποκρυπτογράφησης που πραγματοποιούν.
Επειδή το αλφάβητο των Ετρούσκων προέρχεται από το αρχαίο Ευβοϊκό, οφείλει κανείς στις μεθόδους του να ενσωματώνει και την ελληνική γλώσσα.

Θα παρουσιάσουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Επιχειρείται η αποκωδικοποίηση μιας φράσης που είναι γραμμένη στο τοίχωμα ενός ετρουσκικού αρύβαλλου που βρέθηκε στη μέση Ιταλία.

Σημειώνουμε πως η καθιερωμένη λέξη ἀρύβαλλος (aryballos) στη διεθνή αρχαιολογία προέρχεται από το σκεύος του αρυβάλλου, κυκλικό ή σφαιροειδές πήλινο βάζο διαφύλαξης ή αποθήκευσης οίνου και ελαίου. (Σύνθετη λέξη εκ του ἀρύειν και βάλλειν –σηκώνω το καπάκι και βάζω).

Αναφέρονται αυτά τα επεξηγηματικά για να προϊδεάσουν τη λογική που ακολουθεί ένας ειδικός που επιχειρεί να προβεί σε αποκρυπτογράφηση μιας επιγραφής.
Έτσι έχουμε τον παρακάτω αρύβαλλο με την επιγραφή στο τοίχωμά του:

Και αν βάλουμε στη σειρά τις λέξεις:



Μεταφερόμενη αυτή η επιγραφή στο σημερινό τρόπο γραφής έχει ως εξής, σύμφωνα με τη μέθοδο αποκρυπτογράφησης που ακολουθήθηκε:

MvLAKAS: SELA: ASKA MIELE IUAN (IFAN)

Και δίδεται ερμηνεία βασισμένη στη λατινική γλώσσα.

Έτσι η λέξη MvLAKAΣ προέρχεται από το λατινικό ρήμα mollesco-ere που θα πεί μαλάσομαι, μαλακούμαι.

Η λέξη ΣELA από το λατινικό sella-e= καρέκλα Καθώς και ιταλικά selle, γαλλικά selle, αγγλικά seller, to saddle. Υπονοείται κάθισμα, θέση τροφής.

Η λέξη AΣKA από τη λατινική esca-ae που θα πει: έδεσμα, τροφή

Η λέξη MIELE από το λατινικό mel, mellis, το μέλι και ιταλικά miele

Η λέξη IFAN από τη λατινική aevum-i, aevus-I, ο αιώνας ή evan, ευάν, ονομασία του Βάκχου.

Έτσι έχουμε τις λέξεις:

Μαλακούμαι (ή παραβάλεται η νεοελληνική λέξη ‘Μαλάκας’ (!)), θέση, τροφή, μέλι, Ευάν (Βάκχος)

Που τις αποδίδει ο αποκρυπτογράφος ως εξής στην αγγλική:
"You soften the seat of food the honey of Bacchus / Dionysus”

Δηλαδή,

«Μαλακώνεις το κατέβασμα των τροφών με το μέλι του Βάκχου»


Αν τώρα χρησιμοποιούσαμε την αρχαία ελληνική γλώσσα:

Θα μπορούσαμε να πούμε πως

Το ΜΛΑΚΑΣ προέρχεται από το Μίλαξ –ακος είναι η αγριάμπελος (Ευρυπίδη: Βάκχαι).

Η Σέλα= ο λαμπερός, ο φωτεινός (βόρειο Σέλας, Σελήνη, Σελλοί)

Ο ΑΣΚΑ = ασκός,

Το ΜΙΕΛΕ=εκ του μελίζω, άδω μέλος, ψάλλω

Και το ΕΥΑΝ =Κραυγή των βακχευόντων, ως τα εὖα, εὐοῖ

Και θα απέδιδε παραπλήσια ερμηνεία με αυτή που αποδόθηκε παραπάνω.

«Με το λαμπερό ασκό της αγραμπέλου τραγουδώ το Βάκχο»

Γιατί όχι;

Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος  Ἐχέδωρος

 

Καλάς, απαγωγή Έλληνα δασκάλου, τι πρωτοέγραψε η πακιστανική εφημερίδα

Η πακιστανική εφημερίδα που πρωτοανέφερε την απαγωγή του Έλληνα δάσκαλου στην περιοχή των Καλάς.

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Ο Έλληνας δασκάλος Θανάσης Λερούνης που βρισκόταν στην περιοχή των Καλάς, έχει ιδρύσει το Μουσείο της περιοχής της Μπαμπορέϊτ στην κοιλάδα Καλάς. Εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί να διασώσει ότι έχει απομείνει από τους απογόνους των στρατευμάτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και να τα διαφυλάξει.

Η απαγωγή του έχει δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά και οι έρευνες γίνονται προς όλες τις κατευθύνσεις.

Κατά την απαγωγή του, λίγο πριν ξημερώσει την περασμένη Τρίτη, σκοτώθηκε ένας από τους δύο αστυνομικούς που είχαν οριστεί από την κυβέρνηση για την προστασία του. Φονταμενταλιστικοί μουσουλμανικοί κύκλοι δεν έβλεπαν θετικά την παρουσία του στην περιοχή.
Αγγλικά δημοσιεύματα μιλούν ως δράστες της απαγωγής τους Ταλιμπάν. Ωστόσο μυστήριο ακόμη καλύπτει τα αίτια της απαγωγής αυτής.

Μεταφέρουμε το κείμενο της πακιστανικής εφημερίδας, "Down", στα ελληνικά:

Pakistan- CHITRAL 08/09/2009

Ένοπλοι απήγαγαν ένα Έλληνα υπήκοο από την κατοικία του, στην κοιλάδα του Καλάς, αφού σκότωσαν τη φρουρά του νωρίς το πρωί της Τρίτης.
Η αστυνομία ανέφερε πως ο ελληνικής καταγωγής Θανάσης Λερούνης κοιμόταν στο δωμάτιό του, μέσα στο Μουσείο των Καλάς, όταν είκοσι περίπου μασκοφόροι έσπασαν την πόρτα, εισέβαλαν στο κτίριο και τον απήγαγαν.
Ένας αστυνομικός από την ασφάλειά του που προέβαλε αντίσταση δολοφονήθηκε.
Ο κ. Αθανάσιος Λερούνης ζει στην κοιλάδα εδώ και 15 χρόνια, συμμετείχε σε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα για την κοινότητα Καλάς.
Εργαζόταν στην αποπεράτωση ενός κτιρίου, τριών χώρων, όπου σκόπευε να συντηρήσει και να διαφυλάξει τον μοναδικό πολιτισμό της περιοχής.
Ένα μέρος του κτιρίου λειτουργεί ως σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου ο κ. Λερούνης εργάζεται ως δάσκαλος.
Η Κυβέρνηση είχε διαθέσει πέντε αστυνομικούς για την ασφάλειά του, αλλά στην διάρκεια του συμβάντος υπήρχαν μόνον δύο, οι υπόλοιποι είχαν άδεια.
Τον άλλον δάσκαλο του σχολείου, τον Αχμέρ Χαν Καλάς, που βρισκόταν μέσα στο κτίριο, τον φιμώσανε και τον δέσανε σε μια κολώνα.
Η κοιλάδα είναι ακριβώς δίπλα στην περιοχή του Νουριστάν του Αφγανιστάν και όπως πιστεύεται ο κ. Λερούνης μεταφέρθηκε στο Νουριστάν.
Η επικήδειος ακολουθία, για το δολοφονημένο αστυνομικό, έλαβε χώρα στο Σαχί Μασχίντ και η ταφή του έγινε στο χωριό του Κόστ, στο Άνω Χιτράλ.
Στη κηδεία παραβρέθηκε ο ανώτατος αξιωματικός της αστυνομίας της περιοχής του Χιτράλ, ναζίμ Μαγκφιράτ Σαχ.

Σημ. δες νεότερη ανάρτηση εδώ

Ο Μυστικός Κόσμος των Ινδικών και Ελληνικών Κειμένων

Ο πτερωτός ίππος, Πήγασος, με τις Ναϊάδες

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Υπήρξαν στο παρελθόν ιπτάμενες ανθρώπινες κατασκευές;
Υπάρχει μια διαχεόμενη πεποίθηση πως ερευνητές και επιστήμονες γνωρίζουν πάρα πολλά για έναν παγκόσμιο πολιτισμό που χάθηκε. Τα στοιχεία που υπάρχουν και κρατούν αδημοσίευτα, είναι απρόσιτα, ‘ερμητικά’ κλειστά, στην μάζα των ανθρώπων (εδώ πάει η λέξη ‘μάζα’).Οι αναφορές του Πλάτωνα στον Τίμαιο και τον Κριτία για τον χαμένο πολιτισμό της Ατλαντίδας, για υποβρύχια και ιπτάμενα αντικείμενα καθώς και οι αναφορές της ινδικής μυθολογίας για τα περίφημα ‘βιμάνας’ - ιπτάμενα αντικείμενα, έχουν εξάψει την φαντασία του ανθρώπινου πνεύματος τα τελευταία δυόμισι χιλιάδες χρόνια!
Πέρσι, τον Αύγουστο, οργανώθηκε από το Πανεπιστήμιο Πατρών και συγκεκριμένα από το Τμήμα Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών & Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Μηχανικής, ένα διεθνές συνέδριο στην αρχαία Ολυμπία με θέμα: «Επιστήμη και τεχνολογία στα Ομηρικά Έπη».Ζουμερά σημεία του συνεδρίου ήταν οι διαπιστώσεις για μια ανώτερη τεχνολογία της αρχαϊκής εποχής.
Διαβάζουμε μερικά από τα συμπεράσματα του συνεδρίου αυτού:
«...Στην Ιλιάδα βρίσκεται η πρώτη αναφορά σε προηγμένα σύνθετα υλικά και συγκεκριμένα στις περιγραφές της κατασκευής και της συμπεριφοράς στη μάχη των ασπίδων του Αχιλλέα και του Αίαντα. Δίνονται επαρκή δεδομένα την ανακατασκευή και την πλήρη δομική τους ανάλυση, πράγμα που επέτρεψε την πλήρη μελέτη τους, η οποία και απέδειξε ότι οι επακόλουθες περιγραφές για τη συμπεριφορά τους στη μάχη είναι απόλυτα ακριβείς και επιστημονικά ορθές.
»Το ελληνικό Δωδεκάθεο περιλάμβανε τον Ήφαιστο, ένα θεό-τεχνίτη, στο σιδηρουργείο του οποίου λειτουργούσε το πρώτο πλήρως αυτοματοποιημένο εργοστάσιο. Ο ίδιος ο θεός είχε ως βοηθούς δυο μεταλλικά κορίτσια με ανθρώπινες ιδιότητες, πράγμα που κατά τον Isaac Asimov αποτελεί την πρώτη αναφορά σε ρομπότ. Περισσότερες αναφορές σε ρομπότ βρίσκουμε σε άλλες ραψωδίες της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, καθώς και σε σκάφη με εκπληκτικές δυνατότητες αυτοπρόωσης και πλοήγησης.
”Στην Οδύσσεια οι οδηγίες της Κίρκης προς τον Οδυσσέα πώς να διασχίσει με ασφάλεια το στενό της Σκύλλας και της Χάρυβδης, αναλύθηκαν με σύγχρονους αριθμητικούς κώδικες και αποκάλυψαν βαθιά γνώση Δυναμικής των Ρευστών. Επίσης βρίσκουμε ακριβέστατα διατυπωμένες πολλές αρχές της φυσικής επιστήμης, όπως της καμπυλόγραμμης κίνησης και του ερπυσμού των υλικών.»
Στο ενδιαφέρον αυτό συνέδριο αναφέρθηκαν πολύ σημαντικά πράγματα που ανοίγουν ορίζοντες στο νου και τρέφουν άμετρα την φαντασία μας.
Ο Όμηρος, εξάλλου, στα έπη του, περιγράφει τις αστραπιαίες μετακινήσεις των ολύμπιων θεών στον αιθέρα με μεταλλικά άρματα. Μας δίνει, με τον τρόπο αυτόν, την υπόνοια μιας μυστηριώδους θεϊκής τεχνολογίας πολύ ανώτερης του ανθρώπου της εποχής εκείνης.
Λέει ο Όμηρος στην Ιλιάδα του, για παράδειγμα, πως η Ήρα πέταξε από τον Όλυμπο πάνω από τα Πιέρια όρη, την Ημαθία, τα βουνά της Θράκης χωρίς να πατάνε οι φτέρνες της στις κορυφές των βουνών και από τον Άθω κατηφόρησε και ‘προσγειώθηκε’ στη Λήμνο:
«Ἥρη δ᾽ ἀΐξασα λίπεν ῥίον Οὐλύμποιο,
Πιερίην δ᾽ ἐπιβᾶσα καὶ Ἠμαθίην ἐρατεινὴν
σεύατ᾽ ἐφ᾽ ἱπποπόλων Θρῃκῶν ὄρεα νιφόεντα
ἀκροτάτας κορυφάς· οὐδὲ χθόνα μάρπτε ποδοῖιν·
ἐξ Ἀθόω δ᾽ ἐπὶ πόντον ἐβήσετο κυμαίνοντα,
Λῆμνον δ᾽ εἰσαφίκανε πόλιν θείοιο Θόαντος. ”
(Ιλιάς 225)
Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος έκτισε την Κωνσταντινούπολη έφερε σε αυτήν το άρμα του Δία που το οδηγούσαν πύρινα άλογα:
«Διός άρμα εν τετράσιν ίπποις πυρίνοις, ιπτάμενον παρά δύο στηλών, εκ παλαιών χρόνων υπάρχον»(Scriptores originum Constantinopolitarum 1 (Leipzig 1901, ανατ. 1975), σελ. 41-42.)

Αν ασχοληθεί κανείς, ελάχιστα με το θέμα αυτό, θα παρατηρήσει αμέσως μια ομοιότητα της ομηρικής περιγραφής με τα αναφερόμενα στα ινδικά κειμένα Βέδας.
Στα Βέδας ο Ήλιος και η Ίνδρα, αλλά και άλλοι βεδικοί θεοί μετακινούνταν πετώντας με ιπτάμενα άρματα που τα τραβούσαν ζώα, συνήθως άλογα εκτός από το θεό Πουσάν που το άρμα του το τραβούσαν αίγες.
Περιγράφονται, μάλιστα, και αερομαχίες με τα παράξενα αυτά ιπτάμενα αντικείμενα που ανήκουν στο προϊστορικό παρελθόν.
Αναφέρονται, επίσης, στα παμπάλαια ινδικά κείμενα τα λεγόμενα "agnihotra-vimana", και επειδή στα σανσκριτικά ‘agni’ σημαίνει φωτιά, θεωρούνται ιπτάμενα οχήματα που ωθούνταν από τη φωτιά.
Αναφέρονται, ακόμη, τα "gaja-vimana" , οπου ‘gaja’ στα σανσκριτικά σημαίνει ελέφαντας. Αυτά θεωρούνται ιπτάμενα βαρέως τύπου.

Στην ελληνική μυθολογία έχουμε τον Όλυμπο που βρίσκεται πάνω από τα νέφη και ετυμολογείται ως Ολύν-πους. Το Ολύν από το ρήμα όλλυμι, τόπος που δεν τον έχει πατήσει πόδι, απάτητος, δηλαδή, όπως έχουμε την αρχαία πόλη της Μακεδονίας Όλυν-θος (όπου το όλυν- έχει το νόημα του άνευ, δηλαδή Όλυν-θος = άνευ άνθος, όλυνθος λέγεται και η συκιά, το δέντρο, δηλαδή, που δεν βγάζει άνθη).
Στα κείμενα Βέδας έχουν τη Βιμάνα. Βρετανοί επιστήμονες θεωρούν τη βεδική λέξη ως σύνθετη: Βι-Μάνα, την επεξηγούν ως χώρο, κατοικία των αρχαίων θεών. Θα μπορούσαμε να το παραβάλουμε ως Γη-Μάνα, που υποδηλώνει μια άλλη πατρίδα, την μητέρα της Γης...
Με τη λέξη Βιμάνα υποδηλώνεται και το τέμπλο των ινδουϊστικών ναών.
Η σύγκριση των δύο μυθολογιών της Ινδικής και της Ελληνικής γίνεται αυθόρμητα αφού τα στοιχεία τους είναι κοινά.

Αν λάβουμε, εξάλλου, τις μαρτυρίες του Στράβωνα που αναφέρεται σε παμπάλαια κατάληψη της Ινδίας από τον Ηρακλή και το Διόνυσο, θα μπορούσαμε να εικάσουμε πως η ινδική μυθολογία βασίζεται στην αρχαία ελληνική.
Γράφει ο Έλληνας γεωγράφος Στράβων για το απώτατο ελληνικό παρελθόν της Ινδίας:
«...παρ΄ Ἰνδῶν ...κρατῆσαι τῆς μεθ΄ Ἡρακλέους καὶ Διονύσου»(Στράβων 15.1.6)δηλαδή, “την Ινδία κατέκτησε ο Ηρακλής και μετά ο Διόνυσος’’

Άλλωστε οι ίδιοι οι Ινδοί, παραδέχονται πως ο Ινδός θεός Σκάνδρα, προέρχεται από την ελληνική μυθολογία (δές άρθρο μου Καταραγκάμα ,Διόνυσος και Αλέξανδρος).
Τα ιπτάμενα άρματα ή αντικείμενα υπάρχουν στα ελληνικά και ινδικά κείμενα αλλά τοιχογραφίες σχετικές με τα αντικείμενα αυτά έχουν βρεθεί σε πολλά σημεία της Γης. Έχουν εντοπιστεί στην Ευρώπη, στην Αφρική, στην Αυστραλία, στην Κεντρική Αμερική. Χρονολογούνται κυρίως από το 10.000 έως 3.000 π.Χ. Πολλά νεότερης περιόδου (1η χιλιετία μ.Χ.) υπάρχουν στην Κεντρική Αμερική.
Ήταν δημιουργήματα ανθρώπινης φαντασίας ή αναπαράσταση πραγματικών εικόνων;
Και αν δεν ήταν δημιουργήματα της φαντασίας του, ήταν γήινα αντικείμενα ή όντα που εισέβαλαν από το διάστημα;
Αναδύεται, πραγματικά, ένας μυστικός κόσμος μέσα από τα κείμενα, μέσα από τις απεικονίσεις. Ένας κόσμος που ξέρει καλά να καλύπτει τα ίχνη του...

Τμήμα αρχαίας περγαμηνής βρέθηκε στο Σινά

Ο Σιναϊτικός Κώδικας του 350 μ.Χ., όπως δημοσιεύεται από τη Βρετανική Βιβλιοθήκη

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος


Η παρατηρητικότητα και η διάθεση για έρευνα έφεραν την ανακάλυψη ενός μικρού χαμένου κομματιού από αρχαία περγαμηνή γραμμένη στα ελληνικά, που αρκετά φύλλα της βρίσκονται στην βιβλιοθήκη του Λονδίνου.
Πριν λίγο καιρό δημοσιεύθηκε στην βρετανική εφημερίδα «Independent» η είδηση πως ένας Έλληνας μεταπτυχιακός φοιτητής σε έρευνα για την διατριβή του, ανακάλυψε σε μοναστήρι του Σινά ένα αρχαίο χειρόγραφο του 350 μ.Χ. γραμμένο στα ελληνικά.
Η είδηση έκανε το γύρω του κόσμου για το σπάνιο εύρημα αλλά και για τον Έλληνα φοιτητή του βρετανικού πανεπιστημίου.
Πρόκειται για το Νικόλαο Σαρρή, 30 ετών που τελείωσε συντηρητής αρχαιοτήτων στη Βρετανία και έκανε την ανακάλυψη στη βιβλιοθήκη της μονής της Αγίας Αικατερίνης του όρους Σινά.
















Φώτο: Ο αρχαίος κώδικα γραμμένος στην ελληνική

«Μελετούσα βιβλιοδεσίες που βρίσκονται στο Σινά», είπε ο σπουδαστής, «για τη διδακτορική διατριβή μου και ξαφνικά αυτό το απόσπασμα του χειρογράφου τράβηξε την προσοχή μου. Μόνο αν κάποιος μελετούσε προσεκτικά και ψαχούλευε καλά αυτήν τη βιβλιοδεσία θα μπορούσε ίσως να το προσέξει και να καταλάβει πως κάτι υπάρχει».
Βρήκε το χαμένο, μέχρι τώρα, απόσπασμα του Codex Sinaiticus (Σιναϊτικός Κώδικας),καθώς περιεργαζόταν φωτογραφίες χειρογράφων στη βιβλιοθήκη της αναφερόμενης μονής.
Η εν λόγω Βίβλος, γραμμένη στα ελληνικά πάνω σε δέρμα ζώου, είναι η αρχαιότερη γνωστή. Τα φύλλα του ανεκτίμητης αξίας βιβλίου είχαν μοιραστεί σε τέσσερα σημεία, μεταξύ των οποίων η μονή της Αγίας Αικατερίνης και η βιβλιοθήκη του Λονδίνου, στην οποία υπήρχε το μεγαλύτερο τμήμα της από το 1933, όταν η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση πούλησε τη συλλογή της στη Βρετανία.
Στο πέρασμα των αιώνων η αρχαία περγαμηνή χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές από τους μοναχούς της μονής της Αγίας Αικατερίνης για το δέσιμο βιβλίων (των σκληρών εξωφύλλων τους), τόσο επειδή ήταν αρκετά σκληρή όσο κι επειδή ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρουν περγαμηνές στην περιοχή.
Ο Νίκος Σαρρής ειδοποίησε το βιβλιοθηκάριο του μοναστηριού, πατέρα Ιουστίνο πως θα ήθελε να δει από κοντά όσα είδε στις φωτογραφίες. Στο δέσιμο είναι ορατό μόλις το ένα τέταρτο του αποσπάσματος, ωστόσο ύστερα από προσεκτική έρευνα ο πατέρας Ιουστίνος επιβεβαίωσε ότι το άγνωστο απόσπασμα της Βίβλου βρέθηκε. Δήλωσε, μάλιστα, ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η σύγχρονη τεχνολογία για να εντοπιστεί πόσα κείμενα υπάρχουν στην περγαμηνή, η οποία έχει χρησιμοποιηθεί για το δέσιμο άλλου βιβλίου, χωρίς να χρειαστεί αυτό να καταστραφεί.

Διασωθέν τμήμα από τον αρχαίο πάπυρο του Σιναϊτικού Κώδικα

Το συγκεκριμένο που βρέθηκε αναφέρεται στην αρχή του κεφαλαίου του Ιησού του Ναυή (κεφάλαιο 1, στίχος 10) στον οποίο προειδοποιεί τα παιδιά του Ισραήλ καθώς μπαίνουν στη γη της επαγγελίας.
«Παλιά, για να δέσουν βιβλία χρησιμοποιούσαν παλιά φύλλα και παλιές περγαμηνές. Έτσι ακριβώς ήταν και αυτό το σπάραγμα» λέει ο ίδιος και συμπληρώνει: «Προφανώς είχε χρησιμοποιηθεί από κάποιον ως εσώφυλλο, το οποίο ήταν λίγο κρυμμένο και δεν φαινόταν καλά».
Ο κ. Σαρρής τόνισε πως το εύρημά του ήταν ιδιαίτερα σημαντικό γιατί δίνει το έναυσμα για περαιτέρω έρευνα. Στην βιβλιοθήκη του μοναστηριού υπάρχουν τουλάχιστον 18 βιβλιοδεσίες που έγιναν από τους ίδιους δύο μοναχούς που είχαν επαναχρησιμοποιήσει τον κώδικα.
« Δεν ξέρουμε αν θα βρούμε περισσότερους κώδικες στα άλλα βιβλία, αλλά μια έρευνα, ωστόσο, θα άξιζε το κόπο», είπε ο Σαρρής.

Μια σελίδα του κώδικα που βρίσκεται στη βρετανική βιβλιοθήκη.

Βαλκανικό Περισκόπιο - Ἂρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος  Ἐχέδωρος

ΤΑ ΦΟΒΕΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου 1955

Δυστυχώς τα ξεχάσαμε όλα αυτά λες και δεν συνέβησαν ποτέ...

Οι ορδές των Τούρκων βαρβάρων σε ανθελληνικό παραλήρημα ρατσισμού και εθνικισμού, κατά τη διάρκεια των βανδαλισμών εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης

Αναδημοσίευση από το Blog Αιγαίο

Το άρθρο που ακολουθεί μας το έστειλε ο φίλος του ιστολογίου μας, Dr.Ing.N.Malakis και τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα γι' αυτό.

Επειδή οι νεώτεροι δεν γνωρίζουν και οι παλαιότεροι ... συνεχώς αποδημούν ... , καλό είναι να ειπωθεί τι συνέβη στην Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη τον Σεπτέμβριο 1955 ...!

Η Αγγλική Κυβέρνηση σε συνεργασία με την Αγγλική Κυβέρνηση και το εκτελεστικό της όργανο, την British Intelligence Service η οποία είχε στην Αθήνα την έδρα της στην Οδό Πλουτάρχου 5, απεφάσισαν με μια δυναμική ενέργεια να κτυπήσουν τον μαχόμενο Ελληνισμό, να τον τρομοκρατήσουν και να τον αναγκάσουν να σταματήσει να ζητά τα δίκαιά του στην Κύπρο και να αγωνίζεται γι’ αυτά!

Ο Άγγλος πρεσβευτής Σερ Τσαρλς Πηκ, είχε ήδη προειδοποιήσει την Ελληνική Κυβέρνηση πως αν δεν σταματήσει ο Κυπριακός Αγώνας, η Αγγλία επρόκειτο να ανακινήσει το «Μακεδονικό».

Επειδή όμως θα έθετε εν κινδύνω την συνεργασία της Δύσεως με τον άρτι αυτομολήσαντα από το σοβιετικό μπλοκ, τέως πράκτορα των Άγγλων και μετά των Αμερικανών, Γιόσιπ Μπροζ, αλλέως πως «Τίτο», για τον οποίο η ύπαρξη της Ελληνικής συνεργασίας ήταν απαραίτητη, δεν προχώρησαν ! Αντίθετα ακολούθησαν την άλλη οδό που είχαν ήδη δρομολογήσει μέσω της Τουρκίας, απεφάσισαν δηλαδή, κατόπιν συνεννοήσεως με την Τουρκική Κυβέρνηση, να χρησιμοποιήσουν την Τουρκία σε μια προσπάθεια εκφοβισμού και καταπτοήσεως των Ελλήνων.

Η τότε τουρκική κυβέρνηση υπό τους: πρόεδρο δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ, πρωθυπουργό Αντνάν Μεντερές [πήρε το όνομα Μεντερές, διότι είχε κατασφάξει πολλούς Έλληνες και τους γενναίους έφηβους Έλληνες προσκόπους που προσπάθησαν να σταματήσουν τους Τούρκους ατάκτους στον ποταμό Μαίανδρο (τουρκιστί Μεντερές)], υπουργό Εξωτερικών Ζορλού, υπουργό Εσωτερικών Γκεντίκ, σε συνεννόηση με τους Άγγλους οργάνωσε Πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως και της Σμύρνης. Πριν γίνει η επίθεση του τουρκικού όχλου, οι ιδιοκτησίες και οι κατοικίες των Ελλήνων σημαδεύτηκαν με έναν κόκκινο σταυρό και ετέθη σε λειτουργία το από καιρό οργανωμένο λεπτομερές και πλήρες σχέδιο για την καταστροφή των Ελλήνων. Ως έναυσμα του σχεδίου, χρησιμοποιήθηκε ο Τούρκος "φοιτητής" του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Οκτάν Ενγκίν, ο οποίος μετέφερε τα εκρηκτικά στην Θεσσαλονίκη, καθώς και το προσωπικό του κτηρίου του Τουρκικού Προξενείου Θεσσαλονίκης, κτήριο στο οποίο «φημολογείται» πως γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ. Εξερράγη μέρος των εκρηκτικών στο προαύλιο του Τουρκικού Προξενείου Θεσσαλονίκης τα οποία είχαν τοποθετηθεί από τους ίδιους τους υπαλλήλους του προξενείου, χωρίς να προκληθούν ιδιαίτερες ζημίες στο κτήριο.

Ο τότε Νομάρχης Θεσσαλονίκης και ο Διοικητής Χωροφυλακής, οι οποίοι ήσαν τότε ικανότατοι λειτουργοί του Ελληνικού κράτους, έδρασαν ταχύτατα. Βρέθηκε ο ένας εκρηκτικός μηχανισμός που δεν είχε εκραγεί και συνελήφθη και ομολόγησε και ο Τούρκος «φοιτητής». Όμως την άλλη μέρα, όλες οι τουρκικές εφημερίδες δημοσίευσαν φωτογραφίες τροποποιημένες με φωτομοντάζ, στις οποίες το εν λόγω κτήριο φαινόταν σχεδόν κατεστραμμένο, συνοδεύοντας τις με εμπρηστικά άρθρα κατά της Ελλάδος και των Ελλήνων της Κύπρου.

Ο τουρκικός όχλος είχε ήδη πριν από την έκρηξη οργανωθεί και προετοιμασθεί κατάλληλα από την τότε ηγεσία της Τουρκίας ! Επί τη βάση οργανωμένου σχεδίου, ο όχλος κινήθηκε και κατέστρεψε και καταλεηλάτησε τα Ελληνικά καταστήματα τις Ελληνικές περιουσίες, έκαψε τις εκκλησίες, βίασε Ελληνίδες και … Έλληνες, σκότωσε ¨Ελληνες, επίσης ανέσκαψε ακόμη και τα Ελληνικά νεκροταφεία πετώντας έξω από τους τάφους τα κόκκαλα των νεκρών!

Στην Σμύρνη, οργανωμένα στίφη Τουρκαλάδων επετέθησαν κατά του Ελληνικού Προξενείου όπου έκαψαν την Ελληνική σημαία και κατέστρεψαν το κτήριο, αλλά επετέθησαν και κατά των κατοικιών των Ελλήνων Αξιωματικών του Ελληνικού κλιμακίου του ΝΑΤΟ και των οικείων τους, στους οποίους διέπραξαν αίσχη! Ο τουρκικός στρατός και η τουρκική αστυνομία παρακολουθούσαν τα εγκλήματα του όχλου χωρίς να παρεμβαίνουν!

Ελέχθη ότι, αν τότε ο Παπάγος ήταν υγιής, θα είχαμε επιτεθεί στην Τουρκία – τότε είχαμε στρατό, ναι μεν με όχι τόσο σύγχρονο οπλισμό, όμως εμπειροπόλεμο με πείρα δύο πολέμων, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του αποκαλουμένου σήμερα σκληρότατου «Εμφυλίου».

Εν τέλει τι απέγινε ;

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζων Φόστερ Ντάλλες, αδελφός του Άλεν Ντάλλες αρχηγού της CIA, έστειλε τελεσιγραφικό μήνυμα στην Ελληνική Κυβέρνηση, βάζοντας στην ίδια μοίρα Ελλάδα και Τουρκία όσον αφορά το Κυπριακό. Με το τελεσίγραφό του ο Ντάλλες καλούσε …… την Ελλάδα να αποκαταστήσει την ενότητα του ΝΑΤΟ ! Ο Παπάγος πέθανε στις 4 Οκτωβρίου 1955 και η νέα κυβέρνηση που ανέλαβε υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δέχθηκε την συγνώμη της επίσημης Τουρκίας στην Σμύρνη όπου τουρκικό στρατιωτικό άγημα απέδωσε τιμές στην Ελληνική σημαία και στους πέντε Έλληνες αξιωματικούς που είχαν κακοποιηθεί και ούτε γάτα ούτε ζημιά …!!!

Αργότερα, εξεδηλώθη στην Τουρκία στρατιωτικό κίνημα. Ο πρόεδρος δημοκρατίας Τζελαλ Μπαγιάρ, ο πρωθυπουργός Αντνάν Μεντερές , ο υπουργός Εξωτερικών Ζορλού δικάστηκαν και βρέθηκαν ένοχοι για την οργάνωση και εκτέλεση του Πογκρόμ κατά των Ελλήνων και καταδικάστηκαν στο δια της αγχόνης θάνατο! Ο Μπαγιάρ γλύτωσε με ισόβια αλλά ο Μεντερές και ο Ζορλού εκτελέστηκαν στην αγχόνη, δηλαδή τους εκρέμασαν σαν σκύλους!Τους δύο πρωταγωνιστές της διαλεύκανσης της προβοκάτσιας της έκρηξης στο τουρκικό προξενείο, τους μετέθεσε η Κυβέρνηση Καραμανλή. Τον μεν Νομάρχη στην Ρόδο και δε τον Διοικητή της Χωροφυλακής αλλού!

Τον Τούρκο «φοιτητή», τον παρέδωσαν οι Ελληνικές αρχές στους Τούρκους οι οποίοι τον έκαμαν τμηματάρχη της μυστικής των υπηρεσίας της ΜΙΤ.Εκείνη την εποχή ήμουν νεαρούλης μαθητής Γυμνασίου, έτσι τους δύο πρώτους, Μπαγιάρ και Μεντερές τους τίμησα, μαζί με τους μαθητές όλων των σχολείων των Αθηνών, που τα είχε κατεβάσει η τότε Ελληνική Κυβέρνηση στην αρχή της Λεωφόρου Συγγρού, για να υποδεχθούν τους Τούρκους επίσημους κρατώντας μια Ελληνική και μια Τουρκική σημαία εις επιβράβευση της ….. «Ελληνοτουρκικής φιλίας» … !!!

…..Τότε ακόμη δεν γνώριζα ακόμη πολλά πράγματα για την «Ελληνοτουρκική φιλία» ... αλλιώς θα είχα αρνηθή την συμμετοχή μου (ειρρήσθω εν παρόδω: για τον Τζελαλ Μπαγιάρ, είχαν κατασκευάσει και μια αψίδα με την αναγραφή «HOS GELDINIS» ήγουν «καλώς ήρθατε» και είχαν φέρει, για μπούγιο (?) και ….. τα σκουπιδιάρικα αυτοκίνητα του Δήμου Αθηναίων (sic!)!