Νοέμβριος 18, 2020. 20:16
«Η Βόρεια Μακεδονία πρέπει να αναγνωρίσει την ιστορική πραγματικότητα που σχετίζεται με τη διαδικασία δημιουργίας μιας νέας εθνικής ταυτότητας», δήλωσε η υπουργός Εξωτερικών της Βουλγαρίας Αικατερίνα Ζαχαρίεβα.
Η ασυμβίβαστη «σιδηρά
κυρία» της βουλγαρικής πολιτικής στέλνει ένα σαφές μήνυμα ότι η ‘μακεδονική’
ταυτότητα στη Βόρεια Μακεδονία, ως αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτοδιάθεσης,
είναι δυνατή και αποδεκτή στη Σόφια, αλλά μόνο εάν «αναγνωριστεί» ότι η
διαδικασία βασίζεται στην «ιστορική βουλγαρική καταγωγή της».
Όσοι υποδέχθηκαν του Βούλγαρους φασίστες...
Πόσοι πολίτες της Βόρειας
Μακεδονίας θα μπορούσαν να δεχτούν μια τόσο έντονη και τραχιά περικοπή του
ιστού της ιστορίας καθώς και τη δημιουργία και συνέχεια του (σλαβο)μακεδονικού
έθνους, της γλώσσας και του πολιτισμού, προκειμένου να μεταμοσχεύσουν τη
"βουλγαρική αυτοσυνείδηση";
Πιθανώς δεν είναι
δύσκολο να υποθέσουμε ότι θα ήταν μικρότερος από τον αριθμό εκείνων των πολιτών
που στα Σκόπια το 1941 καλωσόρισαν τις βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής στον
φασιστικό συνασπισμό του Χίτλερ ως
«απελευθερωτές» με κόκκινα χαλιά, οι οποίοι ίδρυσαν μια «τοπική βουλγαρική
διοίκηση».
Τα ευρωπαϊκά κριτήρια και οι μειονότητες
Αυτό που φαίνεται
πιο ενδιαφέρον σε όλη αυτή την ιστορία της οικοδόμησης σχέσεων καλής γειτονίας
είναι ότι η Βουλγαρία αποχωρεί από θέσεις που δείχνουν ξεκάθαρα ότι έχει
αποδεχθεί μόνο δηλωτικά τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, εξακολουθεί να
συμπεριφέρεται σαν να ήταν υποψήφια χώρα που αναμένεται να εκδηλώσει μεγαλύτερη
πολιτική προθυμία να πληροί τα πολιτικά κριτήρια ένταξης. Μεταξύ άλλων,
όσον αφορά τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την προστασία των
μειονοτήτων.
Η επίσημη πολιτική
της Βουλγαρίας μετά από 13 χρόνια στην ΕΕ, είναι να θέτει ναρκοπέδια γύρω από αυτήν την περιοχή, προσπαθώντας να
αποτρέψει οποιαδήποτε ανακάλυψη στον αυτιστικό της κόσμο, που θα μπορούσαν να ενισχύσουν
τα δικαιώματα των μειονοτήτων, αλλά και
η αναγνώριση ότι υπάρχει (σλαβο)μακεδονική εθνική μειονότητα η οποία απειλεί το
βουλγαρικό εθνικιστικό δόγμα.
Η αλήθεια έχει
επαναληφθεί πολλές φορές, ότι, δηλαδή, η
Βουλγαρία φαίνεται στην πραγματικότητα μέσω των δακτύλων, έτσι ώστε να
αποκτήσει ένταξη στην ΕΕ μέσω μιας πολιτικής απόφασης και όχι μέσω της
ενδελεχούς παρακολούθησης της εφαρμογής των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών στο
πνεύμα των ευρωπαϊκών αξιών.
Ωστόσο, το
πρόβλημα γίνεται πιο σαφές κατά την ανάλυση της αποτυχίας της ΕΕ να ακολουθήσει
μια ενεργό και δυναμική πολιτική προστασίας των δικαιωμάτων των μειονοτήτων.
Αυτό που λείπουν
είναι οι κυρώσεις που θα αναγκάσουν ένα κράτος μέλος της ΕΕ να μην καταφύγει σε
μέτρα και λύσεις που έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τα κριτήρια της Κοπεγχάγης
που εγκρίθηκαν το 1993, η εκπλήρωση των οποίων συνεπάγεται στενή σχέση μεταξύ
των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και της ανάπτυξης της δημοκρατίας και του
κράτους δικαίου.
Το Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο θεωρεί ότι «το δικαίωμα να μιλά κανείς τη μητρική του γλώσσα και το
δικαίωμα στην εκπαίδευση είναι ένα από τα πιο θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα».
Αυτός είναι
ο λόγος για τον οποίο είναι απαραίτητο να τηρηθούν οι διατάξεις της Συνθήκης
της Λισαβόνας, η οποία παρέχει για πρώτη φορά νομικά δεσμευτική βάση για την
προστασία των μειονοτήτων σε επίπεδο ΕΕ.
Ο βουλγαρικός αρνητισμός
Σε άλλες περιοχές της Ευρώπης, εκφράζονται διαφορετικές εμπειρίες, σε σύγκριση με τον βουλγαρικό αρνητισμό.
Το Συμβούλιο της
ΕΕ αποφάσισε ότι τα θεσμικά όργανα της ΕΕ μπορούν επίσης να χρησιμοποιούν
γλώσσες που αναγνωρίζονται από το σύνταγμα ενός κράτους μέλους, παρόλο που δεν
είναι επίσημες γλώσσες της ΕΕ.
Για
παράδειγμα, η ΕΕ έχει συνάψει συμφωνία με την Ισπανία για τη χρήση των
βασκικών, καταλανικών και γαλικιακών γλωσσών σε έγγραφα.
Υπάρχει παρόμοια
συμφωνία για την Ουαλία και τη Σκωτία Γαελική με τη Μεγάλη Βρετανία.
Και στις δύο
περιπτώσεις, οι ίδιες οι χώρες καλύπτουν το κόστος της διερμηνείας και της
μετάφρασης. Η γλωσσική πολιτική της ΕΕ βασίζεται στην αρχή ότι η γλώσσα,
είτε επίσημη, περιφερειακή είτε μειονοτική, είναι σημαντική για την πολιτιστική
ταυτότητα και την ένταξη στην κοινωνία.
Και ποιες απόψεις
θα μπορούσε να παρουσιάσει σήμερα η Βουλγάρα υπουργός Ζαχαρίεβα στο
Βερολίνο;
Και η επίμονη
«μηδενική ανοχή» για τη μακεδονική μειονότητα στη Βουλγαρία που πηγαίνει;
Είναι ένα
κράτος μέλος της ΕΕ, το οποίο, όπως και η Ελλάδα, δεν έχει ακόμη υπογράψει ούτε
την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Πλαίσιο για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων ή τον
Ευρωπαϊκό Χάρτη για τις Περιφερειακές ή Μειονοτικές Γλώσσες, η οποία συχνά
υπόκειται σε διαφορετικές ερμηνείες και πολεμική, αλλά βασίζεται στη γνώση της
ανάγκης να συμβάλει στην περαιτέρω ανάπτυξη του πολιτιστικού πλούτου, της
γλωσσικής πολυμορφίας και των παραδόσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η «δημιουργία νέας εθνικής ταυτότητας», που
υποστηρίζει η Ζαχαρίεβα επιδιώκει τον
ακρωτηριασμό της ταυτότητας των
(Σλαβο)μακεδόνων προκειμένου να μην μπορέσουν να απειλήσουν την δική τους ιστορία.
Ίβιτσα Τσελικόβιτς -Ивица Челиковиќ
--
© Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής- http://www.echedoros-a.gr