Ιανουάριος 19, 2022. Ελλάδα.
Πρέπει να επιτευχθεί μια για πάντα πολιτική συναίνεση και επιτέλους να ειπωθεί αν θέλουμε ή όχι έναν ένοπλο, σύγχρονο και συμβατό στρατό.
Ο στρατός μιας χώρας είναι συνήθως σύμβολο εθνικής υπερηφάνειας
και τιμής, εγγυητής της κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας,
υπερασπιστής της ασφάλειας όλων των πολιτών, γράφει βουλγάρικο δημοσίευμα.
Η Βουλγαρία έχει μεγάλες παραδόσεις σε αυτό το θέμα. Όλοι
γνωρίζουν τι στρατιωτικά κατορθώματα έχουν επιτύχει οι Βούλγαροι στρατιώτες από
τον Μεσαίωνα μέχρι σχεδόν σήμερα.
Ωστόσο, τα ένδοξα χρόνια είναι πολύ πίσω χρονικά και αυτή τη
στιγμή οι ένοπλες δυνάμεις μας σίγουρα δεν βρίσκονται στην καλύτερη τους κατάσταση,
κάτι που υστερούν εμφανώς δραματικά από πολλές απόψεις.
«Έχουμε
μείνει πίσω σε σχέση με τους γείτονες»
Η κατάσταση δύσκολα θα μπορούσε να συνοψιστεί καλύτερα από τα λόγια του Αρχηγού Άμυνας Ναυάρχου Εμίλ Εβτίμοφ:
«Δεν ανταποκρινόμαστε στους ρυθμούς εξοπλισμού και επανεξοπλισμού
των γειτονικών χωρών. Λόγω του ότι δεν υπάρχει συναίνεση για την ταχεία ανάπτυξη
των δυνατοτήτων του στρατού, σε εκσυγχρονισμό μεγάλης κλίμακας. Και φοβάμαι ότι
με τα χρόνια θα είμαστε ανεπαρκείς σε αυτό που εξελίσσεται και αυτό «δεν είναι καλή
πρόγνωση», είπε.
Παρόμοια είναι και η περίληψη
στην ετήσια «Αξιολόγηση της Υλοποίησης του Προγράμματος Ανάπτυξης των Αμυντικών
Ικανοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας 2020», που εκπονεί
το Υπουργείο Άμυνας.
Από εκεί, γενικά επισημαίνουν τα ίδια πράγματα κάθε χρόνο, όπως
ότι ο οπλισμός είναι ηθικά και σωματικά απαρχαιωμένος, τεχνικά ελαττωματικός, με
ληγμένη ή λήγει σε μικρό χρονικό διάστημα και η εξάρτηση από τη Ρωσία για επισκευή
και συντήρηση των υπολοίπων δεν έχει ακόμη εξαλειφθεί από την τεχνική της Σοβιετικής
εποχής.
Είκοσι
χρόνια πίσω… παράδειγμα οι Αρμένιοι
Η Βουλγαρία είναι περίπου 20 χρόνια πίσω από το επίπεδο που πρέπει
να διατηρήσει. Αυτό είναι δεδομένο. Και η ιστορία έχει δείξει πώς η παραμέληση
και η αναβολή ενός τέτοιου προβλήματος με το σκεπτικό ότι η κοινωνία έχει πιο σοβαρές
ανάγκες μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή.
Μόλις πριν από ένα χρόνο, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ είδαμε πώς ήταν
όταν μια καθυστερημένη στρατιωτική δύναμη αντιμετώπισε έναν αντίπαλο που είχε κάνει
την εργασία του από προηγούμενες συγκρούσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, το
ηθικό και η υψηλή αγωνιστικότητα δεν αρκούσαν στους Αρμένιους.
Όχι ότι η Βουλγαρία απειλείται άμεσα από μια σύγκρουση, όπως
συμβαίνει με την Αρμενία, αλλά και πάλι η υπόθεση δείχνει πόσο ακόμη και μια χώρα
που αναμένει πόλεμο ανά πάσα στιγμή μπορεί να είναι απροετοίμαστη. Τι μένει
σε κάποιον που ζει με σχετική ασφάλεια για δεκαετίες και έχει βάλει την άμυνά του
σε δεύτερο πλάνο, στηριζόμενος αποκλειστικά στο ΝΑΤΟ…
Κάθε χρόνο μασούνται τα ίδια για την κατάσταση των ενόπλων δυνάμεων. Μια
Λευκή Βίβλος διανέμεται ως ανάγκη εδώ και 12 χρόνια και το «Πρόγραμμα 2032» υιοθετήθηκε
σχετικά πρόσφατα, το οποίο μοιάζει περισσότερο με ευχή.
Πράγματι, κανένα έργο επίγειων δυνάμεων δεν έχει ξεκινήσει τον
τελευταίο χρόνο (που κατά τα άλλα θεωρείται η ραχοκοκαλιά του στρατού) και το μόνο
ενεργό - αυτό για οχήματα πεζικού - είναι ένα έπος 20 ετών που το τέλος του είναι
αόρατο.
Η αμυντική ικανότητα δεν μεταρρυθμίζεται σε μία ενέργεια, μία
δημόσια προμήθεια ή μία συμφωνία αεροσκαφών, σημειώνει μεταξύ άλλων το βουλγαρικό
δημοσίευμα.
webcafe.bg
--
© Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης του ιστολογίου παραγωγής- https://www.echedoros-a.gr